โรแมนติกดราม่า

ตอนที่ 1: เสียงฝนและคนแปลกหน้า

เสียงฝนตกกระหน่ำลงมาราวกับจะลบล้างทั้งเมืองให้หายไปกับสายน้ำ เย็นเยียบจนกระดูกแทบสั่น — และเธอก็ยังยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พร้อมกระเป๋าใบเดียวกับจดหมายจากแม่ที่เสียชีวิตไปเมื่อสามวันก่อน

“ให้ไปหาเขา... แล้วจะได้รู้ความจริงทั้งหมด”

เธออ่านประโยคนั้นในจดหมายซ้ำไปมา ก่อนจะตัดสินใจกดกริ่งหน้าบ้าน

ครืด... ประตูไม้เก่าค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนพึ่งตื่นจากฝันร้าย — ผมดำยาวปรกหน้า เสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยไม่ติดกระดุม เงาสลัวในบ้านทำให้มองเห็นแววตาเขาไม่ชัดนัก

“ใคร?” เสียงของเขาเย็นเยียบพอ ๆ กับอากาศรอบตัว

“ฉันชื่อ ‘ขวัญข้าว’ แม่ของฉันบอกให้มาหาคุณ... คุณชื่อธีร์ใช่ไหม?”

“...แม่ของเธอ?” เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้น “แล้วเธอรู้ไหมว่าเธอกำลังเดินเข้ามาในบ้านของคนที่เธอไม่ควรไว้ใจ?”

ขวัญข้าวกำกระเป๋าแน่น ไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร และที่สำคัญไม่รู้เลยว่า...ทำไมแม่ถึงอยากให้เธอมาเจอเขา ก่อนจากโลกนี้

“แม่บอกว่า ถ้าฉันอยากรู้ว่าตัวเองคือใคร... ต้องมาหาคุณ”

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจหนัก ๆ แล้วเปิดประตูให้กว้างขึ้น

“งั้นก็เข้ามา... แต่อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน”

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด — กับความลับที่ฝังลึกในครอบครัว ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน และชายแปลกหน้าผู้กุมกุญแจของอดีตไว้ทั้งหมด

กลิ่นไม้เก่าและฝุ่นอบอวลอยู่ในบ้านใหญ่ที่เธอเดินเข้าไป ไม่ใช่กลิ่นน่ารังเกียจ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด เหมือนเคยคุ้นกับมันในความฝัน

ขวัญข้าวก้าวช้า ๆ ตามชายหนุ่มที่เดินนำ เธอสังเกตเห็นว่าบ้านหลังนี้ถึงจะเงียบเหงา แต่ก็ถูกดูแลอย่างดี ภาพถ่ายเก่า ๆ ตามผนัง ห้องหนังสือที่เต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือไม้ และ... รูปถ่ายครอบครัวใบนั้น

“นั่นแม่...” ขวัญข้าวพึมพำ เธอจำได้ทันที หญิงสาวในภาพคือแม่ของเธอในวัยสาว

ข้าง ๆ กันคือชายหนุ่มอีกคน... หน้าตาคุ้น ๆ อย่างประหลาด

“แล้ว... นี่ใครคะ?”

“นั่นคือฉันเอง” เขาตอบเสียงเรียบ

ขวัญข้าวเบิกตากว้าง รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“คุณ... ดูไม่เปลี่ยนเลย”

“มันเป็นเรื่องของพันธุกรรม” เขาตอบแผ่วเบา แต่แววตาเจือไปด้วยความเศร้า

“แม่ของเธอไม่ได้เล่าอะไรไว้เลยเหรอ ว่าฉันเป็นใคร?”

ขวัญข้าวส่ายหน้า “ท่านบอกแค่ให้มาหาคุณ... แล้วฉันจะเข้าใจทุกอย่าง”

ชายหนุ่มชื่อธีร์ถอนหายใจ เขาเดินไปหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งจากบนชั้น แล้วเปิดออกช้า ๆ

ในนั้นเต็มไปด้วยจดหมายเก่า รูปถ่าย และซองจดหมายสีน้ำตาลที่มีชื่อของเธอเขียนอยู่ด้วยลายมือที่เธอคุ้นเคย — ลายมือของแม่

“แม่เธอทิ้งสิ่งนี้ไว้ให้... บอกว่ามอบให้เธอในวันที่เธอมาถึง”