คีตะเริ่มคุ้นชินกับชีวิตในคฤหาสน์หลังใหญ่
แม้มันจะไม่ใช่ชีวิตอิสระ แต่ก็ไม่ใช่นรก
...อย่างน้อยก็จนกว่าจะเจอ “เวทิน” ยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง
“มีคนของพี่อคินมาเก็บของให้” เวทินยิ้ม
แต่ในดวงตาไม่มีรอยยิ้มสักนิดเดียว
“คุณเป็นใคร?” คีตะถามทันที
“เป็นคนที่เห็นทุกอย่างในบ้านหลังนี้...โดยเฉพาะเรื่องที่ พี่ชายแสนเย็นชา เริ่มใจอ่อนให้กับคนที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้”
คีตะชะงัก ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดนั้น
เวทินขยับเข้าใกล้ ริมฝีปากแทบแตะหู
“ระวังตัวไว้ เด็กน้อย…ในบ้านหลังนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่อยากให้เธออยู่”
เย็นวันเดียวกัน
เสียงปืนดังจากสนามฝึกหลังบ้าน
อคินกำลังลั่นกระสุนใส่เป้าอย่างแม่นยำ จนลูกน้องไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
“บอส...เรื่องเมื่อบ่าย...”
“ไม่ต้องพูด” อคินวางปืน ก่อนเดินดุ่มๆ กลับเข้าตัวบ้าน
เขาได้ข่าวว่าเวทินไปยุ่งกับคีตะ
ถึงจะไม่มีหลักฐานว่าอีกฝ่ายคิดร้าย แต่นั่นก็เพียงพอให้เขาเริ่ม ไม่พอใจ
ในห้องนั่งเล่น คีตะนั่งอยู่เงียบๆ
พอเห็นอคินเดินเข้ามา สีหน้าก็เปลี่ยนเล็กน้อย
“เป็นอะไร” อคินถาม ทั้งที่ปกติไม่ถามเรื่องไร้สาระ
“วันนี้เจอคนแปลกๆ มาขู่ครับ”
คีตะตอบเสียงเรียบ แต่ในแววตาอคิน...เริ่มมีความเย็นยะเยือก
“ใคร”
“คนชื่อเวทิน”
เพียงเท่านั้น อคินก็กำมือแน่น
เขารู้...ว่าสิ่งที่เวทินกำลังทำ คือ “เกมสกปรก” ที่เริ่มขึ้นแล้ว
เขาเดินเข้าไปใกล้คีตะ ค่อยๆ ย่อตัวลงจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน
“ฟังนะ คีตะ...”
เสียงของเขานุ่มลงอย่างน่าประหลาด “ตั้งแต่วันนี้ ใครก็ห้ามเข้าใกล้เธอโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”
คีตะเลิกคิ้ว “แล้วถ้ามีคนฝ่าฝืนล่ะครับ?”
“ก็จะไม่มีโอกาสฝ่าฝืนอีกในชีวิตนี้”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้ดี…
เขาไม่ได้แค่หวง
เขากำลัง “กลัวจะเสีย” เด็กคนนี้ไป
ตอนที่ 4 เธอคือจุดอ่อน...ที่ฉันห้ามไม่ได้
ฝนตกกระหน่ำกลางค่ำคืนเหนือคฤหาสน์มาเฟีย
ฟ้าร้องครืนๆ จนคีตะต้องรีบปิดหน้าต่างห้องนอน
มือเล็กสั่นน้อยๆ เพราะเขาไม่ชอบเสียงฟ้าผ่าเอาเสียเลย
แต่สิ่งที่ทำให้ใจสั่นมากกว่าฟ้าก็คือ...
เสียงกุกกักนอกหน้าต่าง เหมือนคนพยายามงัดบานหน้าต่างเข้ามา!
คีตะถอยหลัง มือควานหาโทรศัพท์
แต่ไม่ทันได้กด — เสียงปัง!! ดังสนั่น
ประตูห้องเปิดกระแทกอย่างแรง
ร่างสูงในชุดดำพุ่งเข้ามาก่อนจะดึงเขาเข้ามากอดแน่น
“อคิน?!”
อคินไม่พูดอะไร
เขาเพิ่งยิงลูกน้องของเวทินที่ลอบเข้ามาในคฤหาสน์ไม่กี่นาทีที่แล้ว
...และหัวใจเขาแทบหยุดเต้นตอนรู้ว่า “คีตะ” เป็นเป้าหมาย
“พี่มาได้ยังไง...” คีตะพึมพำในอ้อมกอดแน่น
อคินก้มลงกระซิบเสียงต่ำ
“เพราะถ้าพี่มาช้ากว่านี้...เธอคงไม่ปลอดภัย”
เขาผละออกเล็กน้อย มือใหญ่แตะแก้มคีตะเบาๆ
แล้วพูดชัดเจน…
“ต่อให้ทั้งโลกนี้จะบอกว่าพี่ไม่มีหัวใจ
แต่กับเธอ...พี่ยอมให้มันเต้นอีกครั้งก็ได้”
คีตะนิ่งงัน
ไม่รู้ว่าควรตกใจ...หรือควรดีใจที่คำสารภาพนั้นมาจาก “มาเฟียเลือดเย็นที่สุดในเมืองนี้”
หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น
คีตะถูกพาไปพักห้องส่วนตัวในปีกในของคฤหาสน์ — เขตหวงห้าม
ที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเข้าไป
คืนนั้น เขาไข้ขึ้นเพราะตกใจและฝนเปียก
แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจร้อนระอุมากกว่าน้ำในหม้อก็คือ…
อคินกำลังเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวให้เขา
ป้อนยาให้อย่างเบามือ
และมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ใช่ “มาเฟีย”
...แต่เป็น “คนรัก”
“ถ้าพี่อยู่ข้างๆ ตลอดไปได้ก็คงดี...”
คีตะพึมพำเบาๆ ก่อนหลับตา
เขาไม่เห็นว่าอคินยิ้มออกมาเล็กน้อยเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
และพูดเบาๆ
“พี่จะอยู่...
จนกว่าเธอจะเป็นคนเดินหนีไปเอง”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Gió mùa hạ
สะใจ
2025-06-21
1