คืนที่ไฟสว่าง... และใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ตอนที่ 5: คืนที่ไฟสว่าง... และใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เสียงเพลง ดนตรีจังหวะสนุก และเสียงหัวเราะของนักศึกษาจากทุกคณะดังคลอทั่วทั้งลานกลางมหาลัย

งานเทศกาลที่ทุกคนรอคอยได้เริ่มขึ้นแล้ว

แสงไฟประดับทั่วบริเวณระยิบระยับเหมือนดาวตกลงมาเกาะอยู่ตามต้นไม้

บูธกิจกรรมหลากหลาย บูธอาหารละลานตา ผู้คนยิ้มแย้ม เดินถ่ายรูปกันอย่างครึกครื้น

โฟมยืนอยู่หน้าบูธของคณะศิลปศาสตร์ในชุดธีมพาสเทลหวานๆ ที่พี่ๆ จัดไว้ให้

เธอกำลังแจกโบรชัวร์พร้อมรอยยิ้มสดใส ตามแบบฉบับของเธอที่ใครๆ ก็เอ็นดู

“รับโบรชัวร์มั้ยคะ? เดินงานเสร็จเอาไปแลกสติกเกอร์ลุ้นรางวัลได้นะคะ~”

“รับครับ น้องโฟมใช่มั้ย?”

หนุ่มจากคณะอื่นยิ้มให้ โฟมก็ยิ้มตอบอย่างสุภาพ

“ใช่ค่ะ ขอบคุณที่แวะบูธนะคะ~”

.

ทางฝั่งสนามบาสเองก็เตรียมพร้อมเต็มที่

เวทีเล็กถูกจัดไว้ข้างสนาม แสงไฟสปอตไลต์หันมาทางกลางสนามที่สะอาดเอี่ยม

แมตช์โชว์พิเศษกำลังจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมง

นทีกำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าในห้องพักนักกีฬา

เสียงรอบตัวคึกคัก แต่ในหัวเขากลับมีภาพใบหน้าคนนึงลอยเข้ามา

‘…โฟมจะมาดูไหม?’

เขาไม่ได้คาดหวัง

แต่ก็อดคิดไม่ได้

.

“โฟม! แอบหนีมาดูพี่นทีแข่งใช่ม้า~”

มุกยื่นเครื่องดื่มในมือให้เพื่อน ขณะที่ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ข้างสนาม

“ไม่ได้แอบหนีซะหน่อย~ แค่พี่ๆ บอกว่าพอซัดบูธเสร็จแล้วไปเดินเล่นได้น่ะ”

โฟมยิ้มบางๆ สายตาเธอมองไปยังสนามที่ตอนนี้มีผู้คนเริ่มจับจองพื้นที่ริมขอบสนามกันเต็ม

และใช่…เขาอยู่ตรงนั้น

ในชุดนักกีฬาเต็มยศ

ยืนอยู่กลางสนามพร้อมลูกบาสในมือ

ไฟสาดลงตรงเขาอย่างจงใจ

แต่คนๆ นั้นกลับนิ่ง ไม่สนใจสายตาใครเลย

แม้แต่ตอนที่เขาหันมา...

...แล้วสบตากับเธอเข้าอย่างจัง

โฟมชะงักนิดหนึ่ง ยกมือขึ้นโบกเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม

เขาไม่ได้ยิ้มตอบ — แต่ยกมือขึ้นเล็กน้อย

เป็นการ “ทัก” แบบเงียบๆ ในแบบของเขา

มุกหันมามองโฟม “แกเขินป่ะเนี่ย”

“เปล๊า~”

แต่เสียงที่ตอบกลับแผ่วเบากว่าปกติชัดเจน...

.

เสียงนกหวีดดังขึ้น

เกมโชว์บาสเริ่มขึ้นแล้ว

เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม สนามเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

โฟมเผลอลืมหายใจเมื่อเห็นนทีเล่น

เขาเคลื่อนไหวอย่างมั่นคง รวดเร็ว ท่าทางเย็นชาบนใบหน้าหายไป

แทนที่ด้วยความมุ่งมั่น แข็งแรง และเสน่ห์บางอย่างที่เธอบอกไม่ถูก

มุกกระซิบข้างหู

“เขาไม่ใช่แค่หล่อหรอกโฟม เขา...เหมือนคนที่ตั้งใจจะทำให้ใครบางคนมองเขาจริงๆ อะ”

โฟมไม่ตอบ

แค่กำลูกโป่งในมือแน่นขึ้นนิดหน่อย

เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน...ว่าทำไมอยู่ดีๆ ใจเธอถึงเต้นแรงแบบนี้

.

จนกระทั่งแมตช์จบลง

เสียงปรบมือดังกึกก้อง

ไฟเวทีหันมาทางผู้เล่นทั้งหมด

โฟมยิ้ม กำลังจะเดินออกจากสนามก่อนที่คนจะแน่น

แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกที่เธอไม่คุ้นหูนัก ดังขึ้นข้างหลัง

“น้องคะ รอเดี๋ยวก่อนค่ะ!”

เธอหันกลับไป — พี่ผู้หญิงจากชมรมบาสวิ่งเข้ามาหา

“พี่นทีฝากเอานี่มาให้ค่ะ บอกว่า ‘ขอบคุณที่มาดู’ ”

สิ่งที่ถูกยื่นให้คือ...ขวดน้ำเย็นหนึ่งขวด

ที่มีโพสต์อิทเล็กๆ แปะอยู่ด้านข้าง

บนกระดาษนั้นมีลายมือคมๆ เขียนไว้ว่า

> "ขอบคุณที่อยู่ตรงนั้น :)"

โฟมก้มหน้าลงเล็กน้อย แก้มเริ่มแดงอย่างห้ามไม่อยู่

นี่มันอะไรกันนะ…

คนที่ดูไม่แคร์ใคร ไม่พูดอะไรเลย แต่กลับส่งแค่ประโยคธรรมดา

แล้วทำให้เธอใจเต้นแบบนี้

.

“พี่นทีเขียนเองเหรอ?”

มุกแอบเหล่

“...น่าจะใช่”

“หูยย~ ฉันไม่โอเคนะ แกไม่ควรได้รับอะไรละมุนๆ แบบนี้คนเดียว!”

โฟมได้แต่หัวเราะเบาๆ

แต่ในใจเธอ — เต็มไปด้วยความรู้สึกใหม่บางอย่างที่เริ่มก่อตัวชัดขึ้น...ในค่ำคืนที่ไฟสว่างไสว

__________________________________________________

ขอบคุณ​ที่เข้ามาอ่านกันน้า🥺🙏🏻❤️‍🩹

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***