ปมวัยเด็กของนางเอก

" เมืองนี้มีชื่อเรียกว่า"เอลดราเวียล"มีเรื่องราวโบราณเชื่อกันว่าเมืองของเเวมไพร์ที่อาศัยอยู่ด้านหลังของเมืองเอลดราเวียลซึ่งมีภูเขากั้นอยู่ระหว่างทั้งสองเมืองนี้//ก่อนหน้านี้ มนุษย์เป็นหนี้เเวมไพร์เพราะขโมย สรัพสินเงินทองจำนวนมากเพียงเพราะโลภเห็นทองไม่ได้เลยเเต่ว่าต้องเเลกกับการอนุญาติให้ดื่มเลือดสัตว์ไม่จำกัดพวกมนุษย์กลุ่มหนึ่งในเมืองตอบ"ตกลง"กษัตริย์เเวมไพร์ได้พูดต่อไปว่า"ถ้าพวกเจ้าโกหก..ข้าจะขโมยของมีค่าทั้งเมืองเสียถ้าใครหนึ่งในพวกเจ้าไม่ยอมให้ข้าทำเช่นนั้น ข้าก็สารมารจับพวกเขามาทรมานในโกรงเหล็กได้"

...* บทสนทนาระหว่างกษัตริย์กับราชินียามคํ่าคืน*...

"เราต้องกำจัดพวกมัน..ไม่งั้นพวกเราตายกันหมดเเน่" หลังจากนั้นมีผู้หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นภรรยาตอบกลับผู้เป็นสามีไปว่า " คุณก็รู้นิว่าพวกเราเป็นเเค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นไม่ได้มีพลังเหมือนกับพวกมัน...พวกเราจะเอาอะไรไปสู้??" ถึงพวกเราจะไม่มีพลังพิเศษเหมือนพวกมันเเต่พวกเรามีอัศวินออกศึกพวกเขารู้หน้าที่ตัวเองดีว่าต้องทำอะไรบ้าง?"นี่คุณ!!...ทำไมเป็นคนเเบบนี้อัศวินมีหน้าที่ออกศึกตามคำสั่งของเราก็จริงเเต่พวกเขาก็มีชิวิตเป็นของตัวเองนะ..." ถึงยังไงฉันต้องทำตามความคิดของฉัน...เชื่อฉันสิ" เธอได้มองผู้เป็นสามีอย่างไร้ความรู้สึกก่อนที่เขาจะลุกขึ้น "ตอนนี้พวกเราควรเตรียมตัวไว้..โดยฉเพราะพวกอัศวินพวกนายควรอยู่ด้านนอกของเมืองส่วนเธอ..อยู่ในห้องห้ามออกไปใหน...เธอรู้ดีใช่มั้ยว่าฉันเป็นห่วง?" อืม" หลังจากนั้นพวกอัศวินได้ทำตามคำสั่งของกษัตริย์ไม่นานพวกเเวมไพร์ก็มาถึง "พวกเราต้องเข้าไป" เเวมไพร์หนึ่งในพวกมันได้บอกกับอัศวิน " ไม่มีทางพวกเราไม่ให้เข้าเพราะพวกนายมันตัวอันตราย" เเวมไพร์ที่ยู่ใกล้ๆกับอัศวินคนนั้นต่างหันมาจ้องอย่างหิวกระหายพวกมันพยามเก็บสีหน้าใจเย็นไว้

ทำไมถึงไม่ให้พวกเราเข้าไป?"หึ...จำไม่ได้หรอสมองเพี้ยนไปเเล้วรึไง ...พวกนายน่ะดื่มเลือดสัตว์ของเมืองเราหมดเลย...ถ้าเกิดว่าพวกนายเข้ามาเมืองของเราต้องลำบากเเน่"นี่!!พวกนาย...ลืมไปเเล้วรึไงว่าพวกนายเป็นหนี้พวกเรา!?"

ก่อนที่อัศวินคนนั้นจะเถียงกลับไปอีกครั้งก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากพวกมันก่อนที่จะเผยตัวตนออกมาให้เห็น "หืม...จะให้ฉันเข้าไปเเต่โดยดีหรือต้องใช้กำลัง?" กษัตริย์เเวมไพร์ได้พูดพลางจ้องตาอัศวินคนนั้คนอย่างเป็น(มิจ) "ยังไงก็ไม่ให้เข้า!...ยังไงพวกนายก็เข้ามาไม่ได้ถ้าคิดจะก้าวเข้ามาละก็...เราจะฆ่าพวกนายทิ้งให้หมดเลย"เอาสิๆ...เเบบนี้ค่อยสนุกหน่อย"ก่อนที่เเวมไพร์จะก้าวเท้าไปข้างหน้าอัสวิน

อัสวินได้ยกมีดเล่มยาวโจมตีคอเเต่กลับทำอะไรกษัตริย์เเวมไพร์ไม่ได้เลยก่อนที่เเวมไพร์จะเดินผ่านอัสวินเเละเปิดประตูอย่างง่ายดาย!"นี่!!!...พวกนายจัดการสิ!????"ไม่มีใครตอบกลับ ก่อนที่อัศวินคนนั้นจะพุ่งโจมตีจากด้านหลังไม่ทันไรก็หน้ามืดอ้วกเป็นเลือดก่อนจะล้มลงนอนคาพื้น!?"...เเค่นี้ก็ทนไม่ใหวเเล้วหรอ?"กระจอก"จังนะ" หลังจากนั้นตามด้วยอัศวินคนอื่นๆจนหมดไปเเละเเวมไพร์ได้เข้ามาในเมืองเพื่อที่จะขโมยสัพสินเเละดื่มเลือดสัตว์อย่างหิวกระหาย

* บ้านของนางเอก *

...----------------...

"เมื้อกี้เสียงอะไรไม่รู้หนูขอออกไปดูได้มั้ยคะ?"นางเอกวัยเด็กถามเเม่ด้วยความสงสัย "ไม่ต้อง...มันอันตรายลูกนอนก่อนดีกว่ามั้ย...พรุ้งนี้เช้าเเม่จะทำขนมให้กินไว้เราไปกินข้าวนอกเอามั้ย โซเฟีย?..."อือ..ก็ได้ค่ะเเม่" เธอเดินเข้าห้องนอนเเต่เเอบมองเเม่ของเธอนิดหน่อยก่อนจะปิดประตูไปเธอได้ทรุดตัวนอนลงมองเพดานเเละเหม่อเธอทำเเบบนี้ประจำเมื่อมีเรื่องสงสัยหรือคั้งคาใจ

...----------------!!!!!!...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมันเเรงขึ้นเรื่อยไปจนโซเฟียต้องลุกขึ้นเดินมาเปิดประตูห้องเล็กน้อยก่อนที่จะได้ยินเสียงเเม่ของเธอได้คุยกับพ่อว่า" คุณ...พวกมันมาเเล้วเราไม่มีสมบัติที่จะให้เราควรทำยังไงดี??"เเม่ของเธอได้พูดด้วยนํ้าเสียงสั่น"เเหวน?..ได้มั้ย?"พ่อของเธอเริ่มพูดไม่ค่อยชัดเพราะตอนนี้เสียงเคาะประตูมันดังขึ้นมาเรื่อยๆ"ไม่!!! ...มันเป็นสัญลักษณ์ของเรานะ...ฉันจำได้ว่ามีทองอยู่" เธอเริ่มหาทองอย่างรีบร้อน"นี่ไง...เเต่มันเล็กมากเลย-เเม่พูดยังไม่ทันจบพวกมันได้บุกเข้ามาเเล้ว

"เอาสัพสินสมบัติมาให้ข้าเดี๋ยวนี้"พวกกเรามีเเต่ก้อนทองเท่าปลายนิ้วพวกนายจะรับมันมั้ย?"เเค่นี้หรอ?...หึไม่พอหรอกนะ" จริงๆพวกเราไม่เหลืออะไรเเล้ว"งั้นฉันมีข้อเเละกเปลื่ยน...พวกเจ้ามีลูกมั้ย?" เอ่อ..." หืม?..."เเม่ของฉันพูดไม่ออกเพราะเป็นห่วงฉัน"หรือว่าต้องมให้ฉันถามอีกรอบ?" มี...พวกนายจะเอาไปทำอะไร?"ฉันพูดพลางเดินออกมาจากห้องเล็กน้อยพ่อของฉันชะงัก"ข้าจะให้พวกเจ้าส่งลูกมาให้ข้าได้หรือไม่?...ทำไมน่ะหรอ..ข้าต้องการคนรับใช้อยู่เเต่ไม่ใช่ตอนนี้"

ให้นางอายุ20ปีค่อยมาหาข้าก็เเล้วกัน..ถ้าไม่ทำตามสัญญาละก็"เเวมไพร์จ้องไปที่พ่อเเละเเม่ของฉันอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะส่งยิ้มให้ฉันเเละกลับไปพูดให้พ่อเเม่ของฉันต่อว่า"เอาล่ะๆ...คงรู้ใช่มั้ยว่าต้องโดนอะไร?..ใช่พวกเจ้าจะไม่มีใครรอดเเน่นอน" พ่อกับเเม่ฉันยังคงอึ่งไม่หยุด"ส่วนทองนั้น...ข้าไม่เอาเเล้วไว้เจอกันใหม่"พวกมันขู่พ่อเเม่ฉันก่อนจะปิดประตูดังปัง!...หลังจากนั้นฉันก็ไม่คุยกับท่านทั้งสองอีกเลยฉันโทษตัวเองมาตลอดว่า...ถ้าฉันไม่ควรไปยุ่งก็คงจะดีเเต่ฉันก็อดเป็นหวงพวกท่านไม่ได้น่ะสิ...เฮ้!ลืมไปเเล้วหรอฉันพึ่งอายุ9ปีเองนะ? *มันทำให้ฉันตอนนี้ไม่เหมือนเมื้อก่อน*....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***