เลือดใต้สูท

ศพแรกของค่ำคืน

กรุงเทพฯ – 23:48 น.

ฝนกระหน่ำลงเหมือนแค้นฟ้าสะสมมานาน เม็ดฝนใหญ่จนกระจกอาคารสั่นเป็นระลอก เสียงมันตีกระแทกเหมือนเสียงกระสุนนับร้อยนัด ผู้คนต่างหลบในที่ปลอดภัย

...ยกเว้นสองคนที่เลือกเดิน เข้าไปในอันตราย

หนึ่งในนั้นคือ “เคน วราธร” – นักฆ่าชายผู้สวมสูทสีดำสนิท ใบหน้าเรียบเฉย

อีกคนคือ “เรน นารีรัตน์” – หญิงสาวในเดรสยาวสีเลือดหมู ส้นสูงก้าวมั่นคง ปืนซ่อนใต้ชายกระโปรง กับริมฝีปากแดงเหมือนเพิ่งจุ่มเลือด

พวกเขาไม่ใช่คนรัก

ไม่ใช่คู่หู

พวกเขาคือ “เงา” ที่ถูกฝึกมาให้ฆ่า

ในค่ำคืนนี้... ทั้งสองกำลังล่าเป้าหมายเดียวกัน

“ร้อยโทประเวศ กุลศิริ” — นายทหารนอกราชการผู้ผันตัวเข้าสู่วงการค้าอาวุธผิดกฎหมาย เบื้องหลังคือขุมพลังใต้ดินที่เชื่อมโยงกับองค์กรต่างชาติ เขาอยู่ที่ “สโมสรลับริมเจ้าพระยา” ที่ต้องใช้บัตรพิเศษระดับ VIP ในการเข้า

00:03 น. – ไฟในสโมสรสลัว มีกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์คลุ้ง

เคนแฝงตัวในชุดสูทแบบพนักงานเสิร์ฟ มือหนึ่งถือถาดไวน์ อีกมือซ่อนมีดเล็กไว้ที่ข้อมือ

ในขณะเดียวกัน เรนเดินสวยสง่าผ่านโต๊ะพนัน โต๊ะชายแก่ที่เต็มไปด้วยนักธุรกิจเลวทราม และพ่อค้าอาวุธไร้จรรยาบรรณ

สายตาหลายคู่มองเธอด้วยความโลภปนหลงใหล

ไม่มีใครรู้เลยว่า...เธอคือ นักฆ่าลำดับหนึ่งขององค์กรฝั่งยุโรปตะวันออก

“มึงเคยหักหลังเรา”

เสียงเรนดังในหูฟังติดตัวของเคน

เขาไม่ได้ตอบ แตะที่หูเบา ๆ แทนคำว่า “พร้อม”

“เป้าหมายกำลังลุกไปห้อง VIP ชั้นบน ฉันจะตาม ขอกำบัง”

– เรน

00:07 น.

เสียงดนตรีเปลี่ยนจังหวะจากแจ๊สอ่อน ๆ เป็นดนตรีคลาสสิกหลอนหู