อย่าคิดว่า “มะลิ” จะยอม

แสงตะเกียงวูบไหวไปตามลมหายใจแรงๆ ของมะลิ

คำภีร์ย่างเท้าเข้ามาใกล้ — กล้ามเนื้อแน่นเต็มลายสักดูน่าเกรงขาม

แต่มะลิไม่ถอยอีกแล้ว

“จะทำอะไรอีกล่ะคำภีร์... ผูกผมมัดวิญญาณ ใส่ของให้ท้อง มันยังไม่พอใช่มั้ย?”

คำภีร์แค่นหัวเราะในลำคอ

มือหยาบกร้านแตะลงบนพุงนูนเล็กของมะลิที่เริ่มเห็นชัด

“กูกำลังคืน ‘ของของกู’ กลับมา”

“แล้วลูกในท้องฉันล่ะ...เขาเลือกเกิดรึยัง?”

มะลิสะบัดมือคำภีร์ออก

เสียง “เพียะ!” ดังกลางบ้าน — ไม่ใช่เสียงตบ แต่

เป็นเสียง ของที่ขาด

สายสิญจน์เส้นหนึ่ง ที่พันแขนมะลิ ขาดผึงในทันที

คำภีร์ชะงัก — ดวงตาเบิกกว้าง

เลือดบางอย่างไหลซึมออกจากรอยสักกลางอกของเขา

“เจ้าถอนของออกจากตัวเองได้...ได้ยังไง?”

น้ำเสียงคำภีร์สั่น — เขาไม่คิดว่ามะลิจะกล้าทำ

“ก็เพราะฉันไม่ใช่คนเดิม...ฉันกลับมาหาแก เพราะอยากรู้ว่าแกทำอะไรฉัน”

“แต่ที่ฉันจะอยู่ต่อ — ไม่ใช่เพราะรัก...แต่เพราะฉันจะสู้!”

มะลิควักถุงผ้าเล็กๆ จากกระเป๋ากางเกงยีนส์

ถุงใส่เศษดอกบัวแห้ง ใบมะตูม และดินวัดจากกรุงเทพ

ของที่ได้มาจากหมอผีในซอยคลองเตย — คนที่เคยทักว่า “ในท้องมีของ” และ “คนผูกคือคนที่เคยผูกใจเจ้ามาแล้ว”

“ฉันอาจจะท้องเพราะแก...แต่ลูกจะไม่อยู่ภายใต้ของของใคร!”

คำภีร์สบถเสียงต่ำ มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด

เขารู้ดีว่าถ้ามะลิใช้ของที่มีอยู่ สายผูกของทั้งหมดจะขาดสะบั้น

และคำภีร์...จะไม่ได้อะไรกลับไปเลย

แววตาดุดันในตอนแรก เริ่มสั่นไหวด้วยความแค้น

แต่ในความแค้นนั้น — กลับมีเศษเสี้ยวของความเจ็บลึกซ่อนอยู่

“เจ้ามันใจร้าย...ใจร้ายมาตลอด มะลิ”

เสียงฝนยังตก

แต่ครั้งนี้ เป็นฝนที่ซัดเข้ามาทางหน้าต่าง ราวกับท้องฟ้าก็โกรธแทนใครบางคน

อดีตที่ผูกไว้..

เสียงฝนพรำลงมาบางเบาในยามค่ำ ท่ามกลางความเงียบของหมู่บ้านบ้านจันลา มะลินั่งอยู่ใต้ชายคาไม้เก่า เสื้อลายดอกของยายที่เขาใส่ติดตัวตลอด เปียกน้ำฝนบางส่วน แต่เขาไม่ขยับหนี

ดอกมะลิในมือเริ่มเฉา… เหมือนหัวใจเขาที่โดนคำภีร์กระชากโยนซ้ำไปเมื่อครู่

> “โตกล้าตีคำภีร์เนาะมะลิ…โตลืมบ่ได้เลยติ ว่าฮู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก”

คำพูดนั้นยังดังอยู่ในหัว

ใช่… มะลิลืมไม่ได้จริง ๆ

เพราะ "คำภีร์" คือเด็กชายคิ้วเข้มที่เคยวิ่งตามเขาไปทุ่งนา เคยแอบแบ่งข้าวเหนียวหมูทอดให้ในวันสอบ เคยปกป้องเขาจากเด็กที่ล้อว่าเป็นลูกครึ่งไม่มีพ่อ

"คำภีร์" คือเพื่อนคนแรกของเขา

คือคนที่เขารักเป็นคนแรก

และ… เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้จักคำว่าเจ็บจนถึงรากหัวใจ

"โตสิหนีคำภีร์ไปกรุงเทพคือจั่งหมาบ่มีเจ้าของแล้วให้เขาจูงไปเล่นแน…"

"มะลิบ่แม่นของคำภีร์…มะลิเป็นของเจ้าของ"

มะลิจำได้แม่น ตอนที่เขาตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไปกรุงเทพฯ เพื่อหนีหัวใจตัวเอง — และคำภีร์

แต่ตอนนี้ เขารู้แล้วว่าเขาหนีไม่พ้น