แม่หญิงตัวร้ายขอมัดใจกษัตริย์
ตื่นมาในร่างตัวร้าย1
กลิ่นยาหอมฉุนจมูกเสียงพัดวีแผ่วเบาสัมผัสจากหมอนหนุนที่ไม่ใช่ยางพารา
แม่หญิงเทียนคำ
“…หืม…”
(ลืมตาช้า ๆ แล้วขมวดคิ้ว)
นี่มัน…ไม่ใช่ห้องของฉัน…
เพดานไม้แกะสลัก หลอดไฟไม่มี หมอนก็เป็นแบบโบราณเธอลุกขึ้นพิงหมอนช้า ๆ — มือที่เห็นไม่ใช่มือเธอเล็บเรียวยาวถูกแต้มสีแดงเรื่อปลายนิ้วเนียนจนไม่น่าจะเป็นของคนขี้เกียจแบบเธอ
บ่าว
แม่หญิง! พระคุณฟ้าโปรดนัก! ท่านได้สติแล้ว!
แม่หญิงเทียนคำ
“...แม่หญิง?”
บ่าว
ท่านหลับไปถึงสามวัน ข้ากลัวนักว่าจะตามท่านแม่ไปแล้วเสียอีก
แม่หญิงเทียนคำ
(กระซิบกับตัวเองเบา ๆ)
…อย่าบอกนะ ว่าฉันทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยาย…
ในร่างตัวร้าย...แม่หญิงเทียนคำ!?
หลังรับน้ำสมุนไพรและพอหายมึน เธอค่อย ๆ ลุกเดินสำรวจเรือนตัวเอง
บ้านเรือนไทยทรงสูง มีบ่าวไพร่ราวสิบชีวิต
ทุกคนต่างหลบตาและทำตัวเกรงใจเธออย่างเห็นได้ชัด
แม่หญิงเทียนคำ
(เดินพลางคิด)
…แปลกจัง ในหนังสือบอกว่าเทียนคำเป็นตัวร้ายปากร้ายเอาแต่ใจถึงขนาดบ่าวบางคนลาออกเพราะทนไม่ไหว
แม่หญิงเทียนคำ
(ยิ้มเจ้าเล่ห์)
ถ้าอย่างนั้น เราก็ต้องรีบแก้ไขชื่อเสียงซะหน่อย…
บริเวณสวนหลังเรือน
เธอพบหญิงชราคนหนึ่งกำลังนั่งเด็ดดอกพุดขาวอย่างเบาแรงบ่าวบางคนกระซิบว่า “แม่นายผกา” — อดีตแม่นมของแม่หญิงเทียนคำซึ่งตอนนี้ถูกกดไปเป็นคนสวนเพราะ “แม่หญิง” ในร่างเดิมไม่พอใจ
แม่หญิงเทียนคำ
(เดินไปย่อกายลงนั่งใกล้ ๆ)
“แม่นม… เหนื่อยไหมเจ้าคะ ให้ข้าช่วยเด็ดดีหรือไม่”
หญิงชราน้ำตาคลอ บ่าวที่ซุ่มมองอยู่ลับ ๆ พากันอ้าปากค้าง
ข่าวลือเริ่มแพร่ในเรือน…
> “แม่หญิงเทียนคำเปลี่ยนไปแล้ว…”
“นางช่วยคนสวนรดน้ำต้นไม้!”
“ยิ้มให้นังแย้ม! ไม่ใช่ตบมัน!”
“หรือว่าถูกผีสิง!?”
แม่หญิงเทียนคำ
(ยืนพิงเสากลางเรือน มองออกไปยังทิศที่วังหลวงตั้งอยู่)
“อีกไม่นาน…ข้าจะต้องเข้าเฝ้าองค์เหนือหัว…”
แม่หญิงเทียนคำ
(ยิ้มอ่อน ๆ ริมฝีปาก)
“กษัตริย์ที่ใคร ๆ ต่างกลัว…แต่ข้านั้น—ติ่งท่านมาแต่โลกก่อนแล้ว!”
Comments