พบ

ยามราตรีที่มืดมิดหญิงสาววัยเยาว์..นอนระงมด้วยคราบน้ำตา

เธอชื่อว่า“ดารินทร์”เธอเป็นดั่งดวงดาวในความมืดมิด..เพราะสุขภาพจิตที่เเสนทรมาน

คืนนี้แสนทรมานบนใบหน้าหญิงสาวแดงเผยทั้งใบหน้าและรอบๆดวงตาดูเศร้าหมอง

แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด….โดดเดี่ยวทรมานเหลือเกินอยากหนีจากความรู้สึกแบบนี้

แต่เธอก็ทำมันไม่ได้ภาพเหล่านั้นยังค้างในสมองเธอเสมอ…….

(รุ่งเช้า)

\เสียงตะคอกด่าทอหญิงสาวอย่างรุนแรง…..จะไปตายที่ใหนก็ไป….เกิดมาทำไม!…..อีลูกไม่มีพ่อ

ภาระจริงมึง5555….ทุเรศ หญิงสาวพรางเอามือลูบน้ำตาที่ใหลรินฉันผิดมากเลยใช่มั้ย…..ที่เกิดมา

ฉันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ….ตายเลยดีกว่ามั้ย?\พรางหยิบมีดแทงงมือตัวเองซ้ำๆๆๆๆ

น้ำแดงไหลนองหญิงสาวมองด้วยความสะใจ….ในขณะนั้น…เธอก็ได้ยินเสียงแววตา….ไปตายส่ะ…อีลูกไม่มีพ่อ

…มึงมันไม่ควรเกิดมา5555555\เธอกรี๊ดร้องพรางหยิบเชือกผูกบนไม้นำคอพร้อมปล่อยตัว

……ทำอะไรหน่ะ……จิรดานัย..ชายหนุ่มรุ่นน้องของเธอวิ่งกระโจนมาโอบร่างบางไว้แน่นพร้อมปลดเชือก

\พรางอุ้มร่างหญิงสาวมากอดไว้แน่น….เขากอดหญิงสาวอย่างทนุถนอมพร้อมปลอบประโลมเธอและรับฟังอย่างตั้งใจ

ไม่เป็นไรน่ะครับคนเก่ง…เขาเอ่ยพร้อมยิ้มให้ฉัน…และนำมือทั้ง2ข้างมาโอบกอดกัน…(ฉันรู้สึกดีมากเลยล่ะ)

พี่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ…พี่มันไร้ค่าดารินทร์เอ่ย..ใครจะว่ายังไงพี่ไม่ต้องสนใจน่ะครับผมจะอยู่เคียงข้างพี่เสมอ…แต่อย่าทำแบบนี้อีกเลย…พี่ยังมีค่าสำหรับผมน่ะ\เขาเอ่ยพรางจ้องดวงตา…มันทำให้หัวใจ“ดารินทร์”เต้นไม่ถูกจังหวะ

อบอุ่นจังน่ะ\พรางคิดในใจ….หลังจากนั้น“ดารินทร์”เธอก็ทานยาและพักผ่อนในท่ามกลางแสงดาวที่แสงสว่าง

ทั่วฟ้า…โดยมี“จิรดานัย”นั่งเฝ้ามองใบหน้าของหญิงสาวด้วยสายตาที่แสนจะบริสุทธิ์…..

รุ่งเช้าวันต่อมาดารินทร์ตื่นมาด้วยความสดใส..

เมื่อตื่นขึ้นมาหญิงสาววัยเยาว์ก็เหลือบไปเห็น“อาหาร”ที่จินดานัยทำไว้ให้เธอ

ทำไว้ตอนไหนกันน่ะ…..ดารินทร์เอ่ยด้วยสายตาที่สงสัย….\พรางเหลือบไปเห็นโน้ตใบเล็กข้างจาน

(ทานให้เยอะๆน่ะครับคนสวย^\~^ผมต้องรีบไปเรียนพิเศษ)

ทำไมกันน่ะ….ทำไมคนๆนึงถึงทำให้เธอหัวใจเต้นเเรงได้ขนาดนี้\พรางตักอาหารเข้าปาก

รสชาติมันแสนนนุ่มนวมและกลมกล่อมมีความสุขจัง……………

(เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส)

(แชท) จิรดานัย\ม่อนิ่งครับบบ

ดารินท์\ม่อนิ่งค่ะ

จิรดานัย\พี่ทานข้าวรึยังครับ

ดารินทร์\ยังเลย

จิรดานัย\อย่าลืมทานข้าวน่ะครับ

ดารินทร์\ได้เลย

จิรดานัย\ตั้งใจเรียนน่ะครับ ไม่สบายใจอะไรทักหาผมได้ตลอดเลยน่ะ

ดารินทร์\ค่ะ

ทำไมกันน่ะ……ทำไมรู้สึกดีได้ขนาดนี้หญิงสาวเอ่ยพรางมองข้อความที่พิมพ์มา

(ตกเย็น)(แชท)

จิรดานัย\เป็นยังไงบ้างครับวันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย☺️

ดารินทร์\นิดหน่อย

จิรดานัย\งั้นเย็นนี้ไปกินไอติมกันมั้ยครับ^^

ดารินทร์\ได้สิ

จิรดานัย\เดะผมเลี้ยงพี่เองงงง

ดารินทร์\55

จิรดานัย\เจอกันหน้าวิทยาลัยน่ะครับ

ดารินทร์\เคโอออออ55

(ณร้านไอติม))

เขามองหน้าฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วง…สักพักจึงเอ่ย…พี่เป็นอะไรรึป่าวเล่าให้ผมฟังได้น่ะ

วันนี้พี่รู้สึกผิดหวังกับตัวเองที่ทำบางสิ่งบางอย่างไม่ดี พี่มันแย่….และะไม่สมควรเกิดมา

ถ้าเลือกเกิดได้พี่จะไม่ขอเกิดมา…..บนโลกนี้มันมีแต่การหลอกลวงและะเจ็บปวด

ดารินทร์เอ่ยพรางน้ำตาไหล…..ไม่เป็นไรน่ะครับบนโลกก็แบบนี้แหละไม่ได้แสนดีเสมอหรอก

มาม่ะกินติมกันนนเดะผมเลี้ยง^\~^^^เขาเอ่ยพรางยิ้ม……และะนำมือมาลูบบริเวณใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา

\หน้าสวยๆอย่างพี่ไม่ควรเลอะคราบน้ำตาน่ะครับ^\~^…….เดะผมสั่งให้น้าาา

ว้าวมาแล้ววครับพี่….เซลฟี่กันน

อร่อยสุดๆไปเลยย…..ดารินทร์เอ่ย….พรางหันไปมองจิรดานัยซึ่งหันมายิ้มให้เธออย่างนุ่มนวม

ทำให้ตาของหญิงสาวเป็นประกายรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก……จากคนที่เศร้าหม่องและเจ็บปวดกลับนอนอย่างเต็มอิ่มและมีความสุขไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดจากเขารึป่าว…..แต่เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่เขาคอยปลอบประโลมและอยู่ข้างๆเธอเสมอมาก

อร่อยใช่มั้ยครับเลอะเชียว….

…พรางเอามือมาลูบริมฝีปากที่เปื้อนอย่างเบามือ

มันทำให้หัวใจดารินทร์…เต้นแรงอีกครั้ง…..เขายิ้มให้อย่างทนุถนอม…..พร้อมจ้องมองเธออย่างตั้งใจ

“เลอะตรงนี้นิดนึงน่ะ” จิรดานัยพูดเบาๆ แต่เสียงทุ้มของเขากลับทำให้หัวใจของดารินทร์เต้นไม่เป็นจังหวะ

เธอพยักหน้าเบาๆ…ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงสัมผัสอ่อนโยนของเขาเมื่อครู่

“ขอโทษนะ…หน้าเปื้อนเลย” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน แต่มือกลับกอดถ้วยไอติมแน่นอย่างเขินๆ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก…ดารินทร์น่ะ ถึงหน้าเปื้อนก็ยังน่ารักอยู่ดี” เขาว่าพลางยิ้ม

คำพูดนั้นทำเอาเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาอีกครั้ง หัวใจเต้นรัวเร็วเกินควบคุม

“อื้อ…ขอบใจนะ” เธอพูดเบาๆ เหมือนเสียงกระซิบลอยไปตามกลิ่นหอมของวาฟเฟิล

ทั้งสองนั่งกินไอติมไปเงียบๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น…และเสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ข้างในของทั้งคู่

หลังจากไอติมหมดลง ทั้งคู่ก็ลุกออกจากร้านพร้อมกัน…อากาศยามเย็นเย็นสบาย ลมอ่อนๆ พัดผ่านอย่างอ่อนโยน

ดารินทร์เดินข้างๆ จิรดานัย…มือหนึ่งถือถ้วยไอติมเปล่า อีกมือหนึ่งกำชายเสื้อเบาๆ เพราะไม่รู้จะวางไว้ที่ไหน

“วันนี้สนุกมั้ย?” เขาถามขึ้น ขณะมองเธอผ่านหางตา

“สนุกสิ…” ดารินทร์ตอบเบาๆ “โดยเฉพาะตอนที่ไอติมเลอะหน้าอะนะ…” เธอพูดพร้อมหัวเราะเขินๆ

“อื้ม น่ารักดี” เขาพูดหน้าตาเฉย แต่ในใจดารินทร์เหมือนโดนสายฟ้าฟาด หัวใจเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน

“บะ…บ้าเหรอ!” เธอหันไปตีแขนเขาเบาๆ ก่อนจะรีบหันหน้าหนี กลัวเขาเห็นหน้าแดงๆ ของเธอ

จิรดานัยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “งั้นครั้งหน้า…ไปกินอะไรเปื้อนๆ อีกดีมั้ย จะได้มีข้ออ้างเช็ดหน้าให้”

“เฮ้ย!” ดารินทร์ร้องออกมาเสียงสูง ทั้งตกใจ ทั้งเขินปนกันมั่วไปหมด

แต่ถึงอย่างนั้น…รอยยิ้มก็ไม่เคยหายจากใบหน้าของทั้งคู่เลยตลอดทางที่เดินกลับ

และในหัวใจของดารินทร์…เธอรู้แล้วว่า

‘วันนี้ไม่ใช่แค่ไอติมที่ทำให้ใจละลาย…แต่เป็นเขาต่างหากมา

หลังจากดารินทร์เดินเข้าบ้าน เธอวางถุงของไว้ แล้วรีบคว้ามือถือมาดูทันที

ไม่ถึงสองนาที…แจ้งเตือนจากแชทที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

จิรดานัย: ถึงบ้านแล้วน้า ^^

จิรดานัย: ดารินทร์ถึงยัง?

เธอรีบพิมพ์ตอบ ทั้งที่มือยังเย็นๆ จากไอติม แต่หัวใจกลับอุ่นมากกว่าเดิม

ดารินทร์: ถึงแล้ววว\~ ขอบคุณที่มาส่งนะ

ดารินทร์: วันนี้สนุกมากเลย ^^

อีกไม่กี่วินาที เขาก็ตอบกลับมาเหมือนรออยู่ตลอดเวลา

จิรดานัย: เราก็เหมือนกัน

จิรดานัย: โดยเฉพาะตอนที่หน้าเธอเปื้อนไอติมอะ 😁

ดารินทร์: หยุดเลยยย เขินนนน 😳

ดารินทร์: ลืมไปซะเถอะ!

จิรดานัย: ลืมไม่ได้หรอก…เพราะมันน่ารักมากเลยอะ

เธออ่านจบแล้วเอามือปิดหน้าทันที หัวใจเต้นแรงเหมือนตอนเดินกลับไม่มีผิด

ดารินทร์: ถ้าเธอพูดแบบนี้บ่อยๆ เราไม่ไหวแน่เลย 😅

จิรดานัย: ไม่ไหวเพราะเขิน หรือไม่ไหวเพราะชอบกันแน่นะ\~ 😉

ดารินทร์มองจอเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมา

ดารินทร์: …บางทีอาจจะทั้งสองก็ได้

ครั้งนี้…เป็นจิรดานัยที่อ่านแล้วเงียบไปนิดนึง

แล้วข้อความถัดมาก็ตามมา

จิรดานัย: งั้น…ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ

จิรดานัย: จะยิ้มให้ทั้งวันเลย : )

เสียงออดเช้าดังขึ้น เหล่านักเรียนทยอยเดินเข้าห้อง แต่ดารินทร์ยังคงยืนอยู่ริมระเบียงชั้น 3 เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือครั้งแล้วครั้งเล่า

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้นทันที

จิรดานัย: พี่ เราอยู่หน้าประตูโรงเรียนแล้วน้า

จิรดานัย: มีของมาให้\~ อย่าเพิ่งเข้าเรียนเร็วสิ

เธอยิ้มไม่ทันเก็บ รีบพิมพ์ตอบทันที

ดารินทร์: บ้าเอ๊ย มาจริงเหรอ 😳

ดารินทร์: รออยู่ตรงเดิมนะ เดี๋ยวลงไป

⸻

เธอลงมาถึงหน้าประตูโรงเรียน ก็เห็นเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาวิทยาลัย เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงดำ สะพายเป้เอียงข้าง ยืนพิงรั้วโรงเรียนอย่างสบายๆ

หลายคนเดินผ่านก็อดหันมามองไม่ได้ เพราะเขาหล่อไม่เบาเลย…

แต่สายตาของเขามีไว้เพียงคนเดียว

“ไงพี่ดารินทร์” เขายิ้มกว้างทันทีที่เห็นเธอ

“นี่…จิรดานัย นายมาที่นี่มันจะดีเหรอ เดี๋ยวครูเห็นเข้า…” เธอรีบเดินไปใกล้ เขินแต่ก็แอบดีใจ

“ไม่เป็นไรหรอก แป๊บเดียวเอง แค่เอานี่มาให้”

เขายื่นกล่องขนมสีขาวที่มีโบว์ผูกเล็กๆ ตรงมุม พร้อมข้อความเขียนด้วยลายมือ

“ขอให้วันนี้ของพี่ดารินทร์น่ารักเหมือนไอศกรีมเมื่อวาน :)”

เธอรับกล่องมาทั้งๆ ที่ยังเขินไม่หาย ใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดจากอก

“แล้วเราจะไปเรียนยังไงล่ะ?”

“เดี๋ยวไปต่อเลย รถเมล์สายเดิมนั่นแหละ” เขาหัวเราะเบาๆ

“แค่อยากมาให้กำลังใจก่อนเรียนไงครับ”

เขายิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์

ดารินทร์มองตาม…มือกอดกล่องของขวัญแน่น ในใจรู้ดีว่าการที่ใครสักคน ลงทุนมาตั้งไกล เพื่อพูดแค่ไม่กี่คำ

มันไม่ใช่แค่ “ความน่ารัก”

แต่มันคือความตั้งใจจริง…จากหัวใจของใครบางคน“จิรดานัย”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***