หนีเที่ยว

วันนี้ฉันรีบตื่นนอนอย่างรีบเร่งตั้งแต่ฟ้าสาง.จัดการกับตัวเองอาบน้ำแต่งตัวและลักลอบหนีออกจากวังโดยที่ไม่บอกใคร

.เพราะฉันแอบไปสำรวจเส้นทางหลบหนีเมื่อแม่นมจ้าวและบรรดาขันทีนางกำนัลเผลอเอาไว้หลายวันแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเหมาะทุกคนล้วนหลับสนิท..ไม่มีใครเข้ามาเฝ้าฉันเลยแม้แต่ทหารยาม..ทั้งขันทีและนางกำนัลถูกฉันบังคับให้ไปเฝ้าอยู่นอกห้องบรรทมจนหมด เส้นทางสะดวกปลอดโปร่งยิ่งนัก ห๊ะๆ..ฉันนึกกระหยิ่มยิ้มย่องวิ่งลัดเลาะออกมาตามเส้นทางที่วาดเอาไว้อย่างคร่าวๆเพียงชั่วอึดใจ..ฉันก็มาปรากฏตัวอยู่ในตรอกแคบๆท้ายตลาด..ในเมืองหลวงในชุดทะมัดทะแมงแปลกๆ..กว่าจะหาชุดที่มันเข้าได้กับร่างเล็กๆนี้แทบตาย..ขโมยเอาชุดขันทีกับนางกำนัลในวังมาใส่ให้เข้าชุดกันกลายเป็นชุดที่ดูแปลกประหลาดสไตล์โมเดิลบนตัวฉัน ก็นะมันออกมาแบบผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิงอะนะ.. แต่ก็น่ารักดี สูดหายใจแห่งความอิสระเข้าเต็มปอด..พอกันทีชีวิตในวังหลวง..ตอนนี้ฉันต้องการอิสระ....และอยากได้เงินทองจำนวนมากๆ..ฉันเคยอยู่ในรั้วในวังมาก่อนที่ไหนกัน ชีวิตคุณหนูนะเรอะ...เชอะไม่เคยรู้จัก..อย่าหวังจะกักขังฉันเอาไว้ได้..ในอดีตฉันเกิดบนกองขยะหาเงินจากกองขยะท่วมหัวมานับไม่ถ้วน..ฉันคิดพลางเดินไปทั่วพระนคร..เพื่อคิดวิธีหาเงิน..ว่าจะอยู่ในสถานที่แบบนี้โดยวิธีไหน ฉันไม่อยากเป็นองค์หญิงน้อยในวังหลวงแล้วสักวันก็ถูกส่งตัวไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์แบบคลุมถุงชน..คิดแล้ว..กรึยสสส. ตอนนี้เงินที่ฉันแอบเอามาด้วยก็หลายแสนตำลึงทอง....มันต้องงอกเงยมากกว่านี้..ฉันจะเอาไปต่อยอดหาเงินให้มาก..แค่คิดกลิ่นเงินก็ล่องลอยเต็มหัวของฉัน

เดินคิดไปอมยิ้มไป..จนเดินเลยทะลุตลาดทะลุหมู่บ้านต่างๆไปไกลมากผู้คนที่มองมายังฉันล้วนอมยิ้มหัวเราะด้วยความขบขันแต่ฉันมิได้สนใจเลย..จนจะถึงชานเมืองอยู่แล้วเจ้าหญิงองค์น้อยก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยกว่าจะรู้สึกตัวก็เดินมาสุดทางที่ท้ายหมู่บ้านยากจนหยุดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

" ท่านแม่..ท่านแม่...มีคนมาครับท่านแม่"เสียงเด็กน้ยอายุไม่น่าจะเกิด5-6ขวบร้องเรียกท่านแม่ออกมาดู.. หญิงวัยกลางคนแต่งตัวซ่อมซ่อก็เปิดประตูบ้านออกมาหาหนูน้อยที่เล่นรถม้าไม้ที่หน้าบ้าน..และหันมามองฉันที่หน้าบ้าน..ด้วยความสงสัยว่ามีใครมาหาในเวลานี้ พอเห็นการแต่งตัวของฉันก็รีบกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างเต็มที่.

แม้ว่าการแต่งกายขององค์หญิงน้อยจะเป็นผ้าเนื้อดีกว่าหญิงวัยกลางคนมากนักแต่การแต่งกายแบบนี้มันสร้างความตลกปนน่ารักพอมาอยู่ในร่างเด็กน้อยอย่างองค์หญิง

" คุณหนูมาหาข้าหรือเจ้าคะ"

" อะ..เออ.."..ฉันมองนางอย่างมึนงง.นี่ฉันเดินคิดเพลินไปถึงไหนกันเนี่ย..เดินมาถึงที่นี่ได้.. ฉันสำรวจมองดูแม่ลูกคู่นี้..การแต่งตัวซอมซ่อบ้านก็ชำรุดทรุดโทรม..พังแหล่มิพังแหล่..ใจฉันก็ยึกๆยักๆ คิดถึงตอนเป็นเด็กกองขยะขึ้นมา พาลนึกสงสารแม่ลูกคู่นี้ขึ้นมาทันที..ฉันรีบตอบไปว่า "เปล่าขอรับ" "แต่ผมกำลังหาบ้านพักนะขอรับ" "ท่านป้าพอมีที่ไหนให้พักได้บ้างขอรับ" แม่ลูกคู่นั้นนิ่งไปสักพักหนึ่ง ก๋พูดขึ้นมาว่า.."ถ้าไม่รังเกียจคุณหนูพักที่บ้านป้าก็ได้นะเจ้าคะ" "บ้านเรากว้างขวางพอที่จะให้คุณหนูพักด้วยได้อีกคน..ถ้าคุณหนูไม่รังเกียจว่ามันซ่อมซ่อเราสองคนแม่ลูกยินดีเจ้าคะ" "ไม่ทราบว่าคุณหนูรังเกียจมัยเจ้าคะ" ฉันยิ้มกว้าง..แล้วรีบประสานมือขอบคุณอย่างยินดี ช่างโชคดีอะไรอย่างงี้ฉันหนีออกจากวังก็ได้ที่หลบซ่อนตัวได้อย่างดีการอยู่กับสองแม่ลูกนี้ช่างประจวบเหมาะฉันกำลังจะหาที่พักพิงอยู่พอดีระหว่างที่ฉันยังอยู่ในร่างเจ้าหญิงน้อยอายุ10ขวบย่อมเป็นอุปสรรคอย่างมากที่จะอยู่คนเดียวโดยไม่มีผู้ใดสงสัย..ดีจริงๆ..

ฉันแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความยินดีสายตาฉันฉายแวววิบวับออกมาด้วยความหวังมองขึ้นฟ้าด้วยตื่นเต้น แล้วหันมามองสองแม่ลูกนี้อีกครั้ง...แล้วหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ..จนท่านป้าและลูกชายถึงกับอึ้งกับท่าทางดีใจจนเวอร์ของฉัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***