Her Last Breath Her Last Breath EP:3

. .

music 🎧🎸🎼

Not support

เสียงเพลงเบาๆ ลอยคลอในห้องสีขาว ของขวัญนอนเอนอยู่บนเตียง ขณะมียูกำลังจัดสายหูฟังให้เข้าที่อย่างเบามือ

มียู

เดี๋ยวจะเปิดเพลงที่ขวัญชอบให้ฟังนะ...เพลงวง ENHYPEN จำได้ไหม

ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงสายตาเหม่อลอยที่ยังไม่มองเขา

แต่มียูไม่ได้คาดหวัง...แค่เขาได้ดูแลก็พอแล้ว

เขาเปิดยูทูปในโทรศัพท์ของเธอ เลือกเพลงเกาหลีที่เธอเคยฟังซ้ำๆ ในเพลย์ลิสต์

เมื่อเสียงดนตรีแรกเริ่มต้นขึ้น...โลกทั้งใบก็ค่อยๆ เงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงทำนองอ่อนโยน

ของขวัญนอนฟังเพลงเงียบๆ

ไม่พูด ไม่ยิ้ม

แต่มียูกลับยิ้ม

เพราะอย่างน้อย...ตอนนี้เขายังเห็นเธออยู่ตรงหน้า

ติ๊งงงงง~

จู่ๆ เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเขา

หน้าจอสว่างวาบพร้อมชื่อหนึ่งที่ทำให้เขาหยิบขึ้นมาดูทันที

แชทจาก: เจ้าคุณ💬

เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ

ตอนนี้ขวัญทำอะไรอยู่

เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ

เธอทานอะไรหรือยัง?

มียูอ่านข้อความแล้วพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

มียู

ของขวัญนอนฟังเพลงอยู่ครับ

มียู

ผมเปิดยูทูป เพลงวง ENHYPEN ให้เธอฟัง

ไม่ถึงนาที เขาพิมพ์ต่อ

มียู

เธอทานข้าวต้มไปแล้วครับ

มียู

เดี๋ยวตอนเย็นว่าจะพาเธอออกไปเดินชมวิวรอบๆ โรงพยาบาลบ้าง

ข้อความใหม่เด้งขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ

อ๋อ พรุ่งนี้พี่ว่าจะเข้าไปเยี่ยมขวัญนะ สักประมาณ 10 โมง

เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ

บอกขวัญด้วยนะ ว่าพี่จะเข้าไป

มียูอ่านข้อความแล้วพิมพ์ตอบกลับ

มียู

ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกเธอให้

บทสนทนาเงียบไปหลังจากนั้น มียูวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง

เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเธอเบาๆ

มียู

ขวัญ...เมื่อกี้พี่เจ้าคุณทักมานะ

มียู

เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาเยี่ยม

ของขวัญยังคงนิ่ง

แต่วินาทีต่อมา เธอกลับหันมามองเขา...ช้าๆ

และพูดเบาๆ ราวกับลมหายใจที่อ่อนแรง

ของขวัญ

พี่เจ้าคุณ...

มียูเบิกตานิดหน่อย เขารีบยิ้มออกมา

มียู

ใช่ครับ พี่เจ้าคุณเป็นพี่ชายของขวัญไง

ของขวัญกระพริบตาช้าๆ ก่อนจะพูดอีกครั้ง เสียงแผ่วราวกับคนละเมอ

ของขวัญ

พี่ชาย...

เขากุมมือนั้นแน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับกลัวเธอจะลืมอีก

มียู

ใช่แล้วครับ พี่ชายของขวัญ...เขารักขวัญมากเลยนะ

แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่น้ำเสียงเมื่อครู่…ทำให้หัวใจของเขากระตุกวาบ

เพราะนั่นอาจเป็นคำพูดแรก…ที่มาจากความรู้สึกข้างในของเธอจริงๆ

. .

ช่วงเย็น

แสงอาทิตย์สาดสีอ่อนลงบนลานเดินเล่นรอบโรงพยาบาล

ของขวัญนั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์

เธอสวมเสื้อคลุมบางๆ ที่มียูเตรียมไว้ให้เพราะกลัวลมจะเย็นเกินไป

เขาเข็นรถช้าๆ พาเธอไปตามทางเดินใต้ต้นไม้ใหญ่

สายลมพัดเบาๆ กลีบดอกไม้ปลิวผ่าน

มีแค่เสียงล้อวีลแชร์กับเสียงเพลงเบาๆ ที่เขายังเปิดค้างไว้ผ่านโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ

ของขวัญยังคงเงียบ

เพียงแต่คราวนี้เธอมองรอบๆ มากขึ้น

มองฟ้า...มองต้นไม้...มองแสงแดดที่ลอดผ่านใบไม้

และมียูก็ยังคงเดินเคียงข้างเธอ...แม้รู้ว่าเธอเป็นโรคที่ไม่สามารถจดจำใบหน้าใครได้อีกแล้ว

Prosopagnosia—โรคลืมใบหน้า

เธออาจไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

แต่เขา…ไม่มีวันลืมว่าเธอคือใคร

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ