อาจารย์ตัวร้ายกลายเป็นเด็กไปซะแล้ว
ตอนที่ 5 อดีตที่โหดร้าย
ไป๋อวี่เฉิน
อือออออ //ยืดเส้นยืดสาย
ไป๋อวี่เฉิน
วันนี้เราไปทำคะแนนกับพระเอกกันเถอะ
ไป๋อวี่เฉิน
ว่าแต่..พระเอกอาศัยอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย
ไป๋อวี่เฉิน
นี่!! ตรงนั้นน่ะ
ข้ารับใช้
เรียกข้าหรอขอรับ //กำลังกวาดพื้น
ไป๋อวี่เฉิน
ใช่ๆ ข้าเรียกเจ้านั่นแหละ
ไป๋อวี่เฉิน
เจ้ารู้มั๊ยว่าฟู่จินหยวนอาศัยอยู่ไหน
ข้ารับใช้
ท่านไม่รู้หรือขอรับ? //เอียงคอสงสัย
ไป๋อวี่เฉิน
เจ้ารีบตอบมาเถอะ
ข้ารับใช้
เดินตรงไป แล้วเลี้ยวซ้าย ผ่านป่าไผ่ไปขอรับ ที่พำนักของศิษย์พี่ฟู่อยู่ในป่าขอรับ
ไป๋อวี่เฉิน
(ว้าวว ชีวิตรันทดโดยแท้)
ข้ารับใช้
ไม่เป็นไรขอรับ ดีที่ได้รับใช้ท่านอาจารย์ขอรับ //ก้มหัว+เดินกลับไปกวาดพื้นต่อ
ไป๋อวี่เฉิน
ก็เห็นที่พำนักของพระเอก
ไป๋อวี่เฉิน
ป่าช่างกว้างใหญ่ไพศาลเสียจริง
ไป๋อวี่เฉิน
ฮู่วว หายใจเข้าหายใจออก
ไป๋อวี่เฉิน
เราไปเผชิญหน้ากับคนที่จะฆ่าเราในอนาคตกันเถอะ! //กำกำปั้น+ยิ้มอย่างมุ่งมั่น
ไป๋อวี่เฉิน
ก๊อกๆ //เคาะประตู
ฟู่จินหยวน
นั่นใคร! //ตะโกนถาม
ไป๋อวี่เฉิน
ข้าขอเข้าไปได้หรือไม่
ฟู่จินหยวน
นั่นท่านอาจารย์หรือ ข้ามิบังอาจปฏิเสธท่านอาจารย์หรอก //น้ำเสียงแฝงความประชดประชัน
ไป๋อวี่เฉิน
งั้นข้าเข้าไปแล้วนะ
ไป๋อวี่เฉินจ้องมองแผ่นหลังที่เผยออกของอีกฝ่าย เขานอนคว่ำ มีรอยแผลฟกช้ำมากมายกระจายทั่วร่าง ชายตรงหน้าดูเหมือนจะขยับตัวไม่ได้
ไป๋อวี่เฉิน
ข้ามาทายาให้เจ้า
ไป๋อวี่เฉิน
//เดินไปนั่งบนเตียงที่ฟู่จินหยวนนอนคว่ำ
ฟู่จินหยวน
ตามใจท่านอาจารย์เลยขอรับ //ทำหน้าเบื่อหน่าย
ไป๋อวี่เฉิน
(เอาละ เรามาแสดงเป็นอาจารย์ผู้แสนดีกันเถอะ!!)
ไป๋อวี่เฉิน
ตอนที่ข้าหลับไป จู่ๆข้าก็คิดได้ว่าข้าละเลยเจ้าไปมาก //พูดพลางทายาไปด้วย
ไป๋อวี่เฉิน
ข้าเป็นคนพาเจ้าเข้ามาในสำนักแท้ๆ
ไป๋อวี่เฉิน
แต่ข้าดันปล่อยให้พวกนั้นรังแกเจ้า
ฟู่จินหยวน
ถ้างั้นท่านอาจารย์ก็ยอมรับแล้วสินะ ว่าท่านตั้งใจไม่ช่วยข้า
ฟู่จินหยวน
ท่านจะมาพูดเอาป่านนี้เพื่ออะไรล่ะ
ไป๋อวี่เฉิน
ข้าอยากจะบอกว่าต่อไปนี้ข้าจะทำดีกับเจ้า ดูแลเจ้า ชดเชยที่ข้าละเลยเจ้าไป
ฟู่จินหยวน
เหอะ! ข้าว่าท่านก็ดีแต่พูด
ไป๋อวี่เฉิน
ข้าจะยอมทำตามที่เจ้าสั่งเลย ได้โปรดให้ข้าได้ชดเชยสิ่งที่ทำลงไปด้วยเถอะ //คุกเข่า+ก้มหน้า
ไป๋อวี่เฉิน
(แล้วชั้นผิดอารายยย)
ฟู่จินหยวน
เหอะ! ตอนที่ท่านเจอข้า ท่านบอกว่าจะช่วยข้าให้ข้าได้ฝึกฝนเป็นเซียน ท่านบอกว่าท่านจะให้ชีวิตที่ดีแก่ข้า! ท่านบอกว่าข้าจะไม่ต้องมาถูกรังแก เดินขออาหารกินจากผู้อื่น! สิ่งที่ท่านทำคือให้ความหวังข้า! //พูดพลางกำหมัดแน่นน้ำตาริน
ฟู่จินหยวน
พอท่านรู้ว่าข้าไร้ประโยชน์ ท่านก็ทิ้งข้า //เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหวกว่าเดิม
ฟู่จินหยวน
ท่านไม่มองข้าด้วยซ้ำ! ท่านเดินผ่านข้าไปทุกครั้งที่ข้าถูกรังแก! //ยืนขึ้น+เขากัดฟันแน่น น้ำตาไหลพราก
ฟู่จินหยวนยืนอยู่ตรงหน้า
ไป๋อวี่เฉิน เขาระเบิดความรู้สึกออกมา คำพูดและน้ำเสียงของเขาเหมือนคนที่เจ็บปวดจนใกล้จะแตกสลาย
ไป๋อวี่เฉิน
//รีบลุกขึ้น เข้าไปกอดปลอบฟู่จินหยวน
ไป๋อวี่เฉิน
(ผมไม่รู้เลยว่าเจ้าของร่างเดิมจะทำร้ายจิตใจพระเอกมากขนาดนี้ ผมฟังน้ำเสียงที่สั่นเครือของเขาแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดมาก)
ไป๋อวี่เฉิน
(ในนิยายไม่ได้ระบุไว้อย่างละเอียด ไม่คิดเลยว่าเขาจะ...เจ็บปวดมากขนาดนี้)
ไป๋อวี่เฉิน
ข้า...ขอโทษ..ข้า...ผิดไปแล้ว//ลูบหลังฟู่จินหยวน พลางน้ำตาคลอ
ไป๋อวี่เฉิน
(ถ้าพระเจ้าให้เขา เข้ามาเร็วกว่านี้ ฟู่จินหยวนก็คงไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้)
ฟู่จินหยวน
ท่านอาจารย์ ท่านกลับไปเถอะ //ผลักไป๋อวี่เฉินออกไปเบาๆ
ฟู่จินหยวน
//กัดฟัน+ก้มหน้าหนี
ฟู่จินหยวนกลับไปนอนคว่ำเหมือนเดิม เขาซุกหน้าลงกับหมอน น้ำตาก็ยังไหลริน
ไป๋อวี่เฉิน
ได้ ข้าจะวางยาไว้ตรงนี้นะ //พูดเสียงเบา
ไป๋อวี่เฉิน
เจ้าก็อย่าลืมทายาสม่ำเสมอนะ
ไป๋อวี่เฉิน
พักผ่อนให้ดีล่ะ
ไป๋อวี่เฉิน
ข้าจะออกไปก่อน ไม่รบกวนเจ้าแล้ว //เดินออกไปแล้วปิดประตู
ไป๋อวี่เฉิน
//มองประตูเงียบ ๆ ก่อนจะยื่นมือแตะประตูเย็นเยียบ ภาพเมื่อครู่ผุดวาบขึ้นมาในหัว ความรู้สึกสงสารพลันแล่นวาบในอก
หลังจากที่ไป๋อวี่เฉินออกไป
ภายในห้องที่เงียบ ก็มีเสียงสะอื้นของเด็กหนุ่ม
ฟู่จินหยวน
ฮึก.. //หน้าของเขาก็ยังซุกอยู่กับหมอน มีแค่เสียงสะอื้นเล็กน้อยที่เล็ดรอดออกมา
Comments