ทางขนาน ตอนที่ 4

ศาลาหลิงหลง

เป็นศาลาเล็กๆกลางธารน้ำไหล ค่อนข้างเก่า ใกล้ๆตำหนักเย็น ไม่ค่อยมีผู้คนผ่านมากนะ

รอบๆมีดอกไม้มากมาย มีต้นแปะก๊วยสองสามต้น

หลัวปี่อั้น

ที่นี่บรรยากาศดีจัง

สถานที่เงียบสงบ แหงหน้ามองนภา ในค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดมิดมีเพียงแสงระยิบระยับของดวงดาวน้อยๆ

เสียงขลุ่ยบรรเลงอันไพเราะค่อยๆดังเป็นทำนองเพลง

โดดเดี่ยวเดียวดายในวังอันกว้างใหญ่นี้ เปรียบดังกรงทอง ที่มิอาจทะยานโบยบินออกไปตามปราถนาในใจได้

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

เสียงขลุ่ยนี่!!

ร่างสูงใหญ่สวมชุดสีน้ำเงินปักดิ่งเงิน กำลังมุ่งหน้าสู่ตำหนักตง

กลับถูกเสียงขลุ่ยนั้นชวนให้หลงใหลอย่างมิอาจละได้

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

กงกง กลับไปรายงานหยาเฟย เดี๋ยวข้าจะไป

กงกง

พะยะค่ะ

ร่างใหญ่นั้นค่อยๆเดินตามเสียงขลุ่ย

จวนจนถึงศาลาหลิงหลง

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ใครกัน

สาวน้อยชุดเขียวอ่อน มวยผมปักเพียงปิ่นหยกอันเดียว ยืนเป่าขลุ่ยหยกสีมรกต ผูกด้วยพู่สีขาว

เสียงนั่นเหมือนดั่งหลุดไปในภวังค์ จนมิอาจรับรู้ว่ามีคนอีกผู้กำลังยืนดูอยู่ด้านหลัง

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ดูเหมือนเจ้าไม่ชอบวังแห่งนี้

เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้ผู้ที่กำลังเป่าขลุ่ยต้องหยุดลง

หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก ในคืนที่ท้องฟ้ามืดทำให้มองเห็นไม่ชัด

ด้วยความไม่ทันตั้งตัวนางจึงตกใจหลบหนีทำให้ตกลงในธารน้ำ

หลัวปี่อั้น

ว๊าย!!

จุ่ม!!!!

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

แม่นาง!!!

ธารน้ำมิได้ลึกมาก เพียงแต่ทำให้ผู้ที่ตกลงไปเปียกชุ่มเท่านั้น

ชายชุดน้ำเงินยื่นมือเข้าช่วยหญิงสาวขึ้นจากธารน้ำเย็นๆ

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

แม่นางข้าขอโทษเจ้าด้วย

หลัวปี่อั้น

เจ้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียง ข้าเลยตกใจ ไม่ทันตั้งตัว

ถึงแม้ฟ้าจะมืด มีเพียงแสงสลัวๆ ที่กระทบเข้ามา กลับทำให้เห็นเรือนร่างที่โค้งว้าวนั่น

ปี่อั้นแม้จะผอมบาง แต่นางเป็นคนมีเนินอกและสะโพก ทรงได้รูป ชุดที่เปียกนั่นกลับทำให้เห็นสัดส่วนนางได้ดียิ่งขึ้น

ชายชุดน้ำเงินที่เห็นคนตรงหน้ากลับต้องกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ อย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนจะถอดเสื้อคลุมยื่นให้

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

เจ้าคลุมก่อน เดี๋ยวจะเป็นหวัดได้

หลัวปี่อั้น

ขอบใจ

หญิงสาวรับมาคลุมอย่างหงุดหงิดและเขินอาย

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ดึกดื่นเช่นนี้ เจ้ามาทำอะไรที่นี่

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

เจ้าเป็นคนตำหนักไหน

หลัวปี่อั้น

ข้า..ข้าเป็นนางกำนัลที่พึ่งมาใหม่

หลัวปี่อั้น

ว่าแต่เจ้า.. ที่นี่เขตวังหลัง ผู้ชายเช่นเจ้าเข้ามาได้อย่างไร

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

(สีหน้าสงสัย)

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

"หรือนางไม่รู้จักข้างั้นหรือ!!"

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

เจ้าไม่รู้จักข้าหรือ...

หลัวปี่อั้น

พึ่งเจอกันจะไปรู้จักเจ้าได้อย่างไร

หญิงสาวตอบอย่างไม่สนใจ

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ข้า..เป็นองครักษ์ มาตรวจดูความเรียบร้อย

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ดึกดื่นเช่นนี้มาทำอะไร

หลัวปี่อั้น

ข้า..เอ่อ..ข้านอนไม่หลับก็เลยมานั่งเล่น

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

เสียงขลุ่ยที่เจ้าเป่าไพเราะดีนะ

หลัวปี่อั้น

ข้าเป่าไปเรื่อย ไม่ไพเราะอะไรหรอก

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ข้ากลับรู้สึกว่าเจ้าอยากออกไปจากที่นี่ อย่างไรอย่างนั้น

หลัวปี่อั้น

ใช่ ที่นี่เหมือนกรงขัง ข้ามิอยากถูกขังอยู่ที่นี่หรอก

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ไม่อยากอยู่แล้วเจ้าเข้าวังมาทำไมล่ะ

หลัวปี่อั้น

ข้าก็มิได้อยากมานักหรอก

บทสนทนายังไม่ทันจบ เหมือนมีคนกำลังเดินมาทางศาลาพอดี

หลัวปี่อั้น

แย่แล้ว!! มีคนมา ข้าต้องไปแล้ว

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

เดี๋ยวก่อน..ข้ายังไม่รู้ชื่อแซ่เจ้าเลย

หนุ่มตะโกนถามตามหลัง แต่กลับไร้คำตอบ

มู่หยางรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง ก่อนจะก้าวออกจากศาลา

เท้าของเขากลับเหยียบโดนอะไรบางอย่างเข้า

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

พู่!!.. นางคงทำตกไว้

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ช่างเถอะ ค่อยเอามาคืนวันหลังแล้วกัน

ตำหนักตง

ซ่างกวนหยาที่รอฮ่องเต้เสด็จ นางรอจนเผลอหลับไป แต่ฮ่องเต้ก็มิได้มายังตำหนักของนาง

ตลอดทั้งคืนจนเช้า

ชิงชิง

พระสนมตื่นแล้วเหรอเพคะ

ซ่างกวนหยา

ชิงชิง น้ำล้างหน้าล่ะ

หญิงสาวที่พึ่งตื่นยังมีอาการสะลึมสะลือ

ซ่างกวนหยา

เเย่แล้ว!!

ซ่างกวนหยา

ฝ่าบาทล่ะ

ชิงชิง

พระสนม ฝ่าบาทไม่ได้เสด็จมาทั้งคืนเพคะ

ชิงชิง

(สีหน้าผิดหวัง)

ซ่างกวนหยา

โล่งไปที (ถอนหายใจยาว)

ซ่างกวนหยา

เจ้าแต่งตัวให้ข้าที วันนี้ต้องไปถวายพระพรไทเฮา

ชิงชิง

เพคะ

ตำหนักโซ่วคัง

ถวายพระพรไทเฮา ไทเฮาอายุยืนพันปีเพคะ

เสียงเหล่านางสนมทั้งสี่

ไทเฮา

ลุกขึ้นเถอะ

ไทเฮา

นั่งๆ ไม่ต้องมากพิธี

หลิวหลาง (หลิวเฟย)

หม่อมฉันได้ข่าวมาว่าไทเฮาทรงไม่สบาย จึงทำน้ำแกงมาให้เพคะ

ไทเฮา

ขอบใจๆ เจ้ามีน้ำใจแล้ว

หลิวหลางเป็นหลานของไทเฮา ไทเฮาจึงชอบนางเป็นอย่างมาก

เกาจิ่นมี่

หม่อมฉันมีถุงหอมที่ช่วยบรรเทาอาการปวดศีรษะได้

เกาจิ่นมี่

(ส่งสายตาให้คนใช้ นำไปถวาย)

เหล่าสนมนั่งคุยกับไทเฮาสักพักใหญ่ๆก่อนจะแยกกลับตำหนัก

สำนักสังคีต

อาจารย์เหยา

กลางเดือนหน้าฝ่าบาทจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดไทเฮาในวัง สำนักสังคีตของเราได้รับโอกาสร่วมงานเลี้ยงด้วย

อาจารย์เหยา

พวกเราต้องแสดงให้ไทเฮาพอพระทัย พวกเจ้าใจหรือยัง

ถานถาน

อาจารย์เหยา ปีนี้สำนักสังคีตเราจะแสดงเพลงอะไรหรือเจ้าคะ

อาจารย์เหยา

ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะแสดงอะไร

อาจารย์เหยา

พวกเจ้ามีความคิดดีๆหรือไม่

ถานถาน

แสดงบทเพลงอวยพรดีมั้ยเจ้าคะ

หลัวปี่อั้น

บทเพลงอวยพรดีนะเจ้าคะ

หลัวปี่อั้น

แต่ว่าก็เป็นบทเพลงที่แสดงทุกๆปี

หลัวปี่อั้น

ข้ามีความคิดหนึ่งเจ้าค่ะ พวกเราแสดงบทเพลงอวยพรแบบพวกฝรั่งตะวันตกดีหรือไม่เจ้าคะ

อาจารย์เหยา

เป็นความคิดที่ดี งั้นทำตามนี้

อาจารย์เหยา

พวกเจ้าต้องหมั่นฝึกซ้อมให้ดีล่ะ

ถานถาน

ปี่อั้น แต่บทเพลงตะวันตก สำนักสังคึตเราไม่เคยแสดงมาก่อน

หลัวปี่อั้น

ไม่เคย แต่สามารถทำได้

หลัวปี่อั้น

ถานถาน พวกเราจะต้องทำให้ได้

ถานถาน

เช่นนี้ก็ได้

ถานถาน

ข้าถนัดปี่ที่สุด งั้นข้าขอเป่าปี่นะ

หลัวปี่อั้น

ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะเล่นพิณแล้วกัน

สำนักสังคีตทุกคนต่างหมั่นฝึกซ้อมเป็นอย่างดี

ตำหนักอี้คัง

กงกง

ฝ่าบาท พะย่ะค่ะ

กงกง

คืนนี้ไทเฮาทรงให้เสด็จตำหนักซี

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

อื่ม ข้ารู้แล้ว

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

รบกวนกงกงไปแจ้งหลิวเฟยให้ที

กงกง

พะย่ะค่ะ

ศาลาหลิงหลง

ท้องฟ้าสว่าง จันทรากลมโตประกายแสงเต็มท้องฟ้า ลมพัดเบาๆพอให้ใบไม้เคลื่อนไหว

หญิงสาวชุดเขียวอ่อนนั่งรอใครสักคนในศาลา ในมือถือผ้าคลุมตัวดำ

หลัวปี่อั้น

หวังว่าคืนนี้จะได้พบเจอนะ

ปี่อั้นแหงนหน้าท้องฟ้าที่มืดมิดไร้แสงจันทร์

ลมพัดเบาๆ พอให้ชายผ้าของนางนั้นพลิ้วไหวเบาๆ

ตำหนักซี

กงกง

ฝ่าบาทเสด็จ...

หลิวหลาง (หลิวเฟย)

ฝ่าบาท (ย่อเคารพ)

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ไม่ต้องมากพิธี

หลิวหลาง (หลิวเฟย)

หม่อมฉันทราบว่าฝ่าบาทจะเสด็จมา จึงได้เตรียมขนมไว้ให้เพคะ

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

ที่เรามาเพราะไทเฮาเป็นคนสั่ง

หลิวหลาง (หลิวเฟย)

ถึงจะเป็นพระเสวนีย์ไทเฮา หม่อมฉันก็ยินดีปรนนิบัติฝ่าบาทเพคะ

หลิวหลางกำลังจะป้อนขนมให้มู่หยาง

สีหน้าท่าทางอันเย้ายวนของนางนั้นช่างดึงดูดสายตายิ่งนัก เหล่าชายใดได้พบเห็นคนมิอาจห้ามใจได้

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

(สายตาดุ)

มู่หยางปัดขนมในมือหลิวหลางออก ก่อนจะยื่นมือบิดคางของนาง

อิ่นมู่หยาง (ฮ้องเต้)

หลิวเฟย ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่หอนางโลม กริยาต่ำๆเช่นนี้ ต่อไปอย่าได้นำมาใช้อีก

หลิวหลาง (หลิวเฟย)

(สีหน้าสั่นกลัว)

มู่หยางสะบัดมือออกอย่าแรงจนทำให้เอวของหลิวเฟยไปชนกับโต๊ะ

หลิวหลาง (หลิวเฟย)

(รีบคุกเข่า)ฝ่าบาทโปรดอภัย หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ

อิ่นมู่หยางส่งสายตาดุดัน ก่อนเดินออกจากตำหนักไป

ฝ่าบาทเดินออกไปได้ไม่นาน เสียงกรี๊ดร้องนั่นดังมาจากตำหนักพร้อมเสียงข้าวของที่ถูกเขวี้ยงลงพื้น

ศาลาหลิงหลง

หลัวปี่อั้น

เขาคงไม่มาแล้ว

ปี่อั้นเดินออกจากศาลา อย่างผิดหวัง

หญิงสาวเดินก้มหน้าอย่างผิดหวังจึงไม่ได้มองทาง

จนตัวนั้นไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

เสิ่นตงหยาง

แม่สาวน้อย..(ยกหางคิ้วข้างหนึ่งอย่างเจ้าเลห์)

ปี่อั้นค่อยๆเงยหน้ามองสิ่งตรงหน้าที่ชน

หลัวปี่อั้น

ข้า..ขอโทษ

เสิ่นตงหยาง

ดึกดื่นเช่นนี้ เจ้ามาทำอะไรที่นี่

หลัวปี่อั้น

ข้า...เอ่อ ข้าแค่มาเดินเล่น

เสิ่นตงหยาง

งั้นเหรอ!!

หลัวปี่อั้น

ใช่เจ้าค่ะ(รีบเดินหนีอย่างรนราน)

เสิ่นตงหยาง

ปี่อั้น..

หลัวปี่อั้น

(หยุดเท้าลง)

เมื่อเห็นคนตรงหยุดเท้าลง ชายหนุ่มก็ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนค่อยๆก้าวเข้าใกล้ร่างน้อยเรื่อยๆ จนเกือบแนบชิดกัน

ปี่อั้นรู้สึกประมาทจนทำตัวไม่ถูก

เสิ่นตงหยาง

เจ้ามารอใครอย่างนั้นหรือ...ปี่อั้น

เสียงกระซิบเบาๆจากขางหูของนาง ลมหายใจอุ่นๆ กับร่างสูงที่เกือบแนบชิดกับร่างบางนั้น ทำเอาปี่อั้นรู้สึกประมาทจนทำตัวไม่ถูก

ร่างบางรีบหันกลับมายันเสียงกระซิบอย่างไว

ทำให้ใบหน้าทั้งสองนั้นแนบใกล้กัน ริมฝีปากน้อยๆของนางดันไปหอมแก้มของคนด้านหลังเข้า

หลัวปี่อั้น

(ตาโต)

เสิ่นตงหยาง

(ยิ้มอย่างเจ้าเลห์)

ปี่อั้นอึ้งอยู่นานกับเหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนจะดึงตัวถอยออกห่าง

นางมิได้ตั้งตัวจึงสะดุดขาที่เสิ่นตงหยางตั้งใจสกัดไว้ จนร่างบางของเธอล้มลงและดึงอีกร่างลมทับนางไปด้วย

จนริมฝีปากทั้งสองประกบเข้าด้วยกัน

หลัวปี่อั้น

(ตกตะลึง ดวงตากลมโต)

เสิ่นตงหยาง

(มองดวงตาอันกลมโต)

ปี่อั้นรีบผลักร่างบนออกอย่างแรง แต่พบว่าแรงเธอนั้นกลับน้อยนิด ไม่สามารถผลักร่างหนานั้นออกได้เลย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ