บทที่2:บทเพลงแสนหวาน(nc)

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างนุ่มนวล สัมผัสนั้นอ่อนโยนต่างจากสายตาที่มืดมนของเขา เขาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มของร่างที่สั่นเทาใต้ร่างของเขาด้วยความหลงใหล

"ได้โปรด...อย่าฆ่าผมเลย..ผมจะทำทุกอย่าง"

"ทุกอย่างงั้นเหรอ?"

ฆาตกรหนุ่มซุกหน้าไปที่แก้มอีกฝ่าย จมูกถูแก้มไปมาสูดดมกลิ่นหอมวัยเยาว์ของเด็กหนุ่ม ทำให้เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าปีสั่นสะท้านขนลุกไปทั้งตัว

"กลิ่นที่ห่างหายไปนาน ในตอนที่ฉันอายุเท่านาย ฉันก็เคยมีกลิ่นแบบนี้ กลิ่นของวัยเยาว์และไร้เดียงสา มันทำให้ฉันตื่นเต้น"

พูดจบ ฆาตกรก็เลื่อนตำแหน่งริมฝีปากลงมาที่ลำคอขาวเนียนของอี้เฉิน ซุกไซร้ซอกคอและโลมเลียอย่างหื่นกระหาย มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อยืดสีดำของเด็กหนุ่มลูบไล้ไปตามผิวบอบบางที่กระชับไปด้วยกล้ามเนื้อของอีกฝ่าย ริมฝีปากของเคย์เดนยกยิ้มเยาะเย้ย ก่อนจะปิดริมฝีปากอี้เฉินด้วยจูบที่เร่าร้อนและรุนแรง

ลิ้นหนาสำรวจทุกซอกทุกมุมของโพรงปากอุ่นและนุ่ม กลืนกินทุกส่วนของเด็กหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง ขบกัดริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายจนมีเลือดออก

มือหนาเลื่อนลงมาที่บริเวณหน้าท้อง สอดเข้าไปในขอบกางเกงวอร์ม ลูบไล้บริเวณต้นขาอ่อน ขยับเข้ามาใกล้ส่วนวาบหวิวของเด็กหนุ่มอย่างหยอกล้อ มือของเขากำส่วนเร่าร้อนของคนตัวเล็กแน่น ขยับไปมาอย่างเจ้าเล่ห์

เสียงครวญครางของอี้เฉินยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเคย์เดนมากขึ้น เขาขยับมือรุนแรงขึ้นและไวขึ้น เสียงร้องไห้ของอี้เฉินดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผู้ชมในไลฟ์สดสับสนงุนงง บางคนรู้สึกรังเกียจถึงสิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังถูกกระทำ

เมื่ออี้เฉินปลดปล่อยออกมา เคย์เดนมองมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งของของอี้เฉิน เขาโลมเลียมันอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ จนหมดสิ้น

อี้เฉินหน้าแดงด้วยความอับอายและหวาดกลัว เคย์เดนจับขาอีกฝ่ายฟาดบ่าของเขาดึงกางเกงของอีกคนลง เผยให้เห็นก้นที่กลมสวยงาม เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตานักล่า

นิ้วเรียวยาวหยาบกร้านสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคนใต้ร่างอย่างรวดเร็วและชำนาญ สัมผัสเนื้อนุ่มร้อนด้านในอย่างอ่อนโยน สักพักก็เริ่มบดขยี้นิ้วกับผนังด้านในรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปรับตัวได้แล้วครึ่งทาง เขาก็เพิ่มเป็นสามนิ้วขยายช่องทางเด็กหนุ่มให้พร้อมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

ชายหนุ่มเอนตัวไปหาอี้เฉิน โลมเลียขบกัดยอดแข็งสีชมพูบริเวณหน้าอกจนบวมเป่ง เขาทิ้งรอยฟันไว้ทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย

เขาถอนนิ้วออก และเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดอย่างสวยงามและบาดแผลเต็มตัว ส่วนแข็งแรงของเขากดทับและถูไถบนหน้าท้องของเด็กหนุ่ม กลิ่นคาวความเร่าร้อนและอุ่นร้อน ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกคลื่นไส้สะอิดสะเอียน

"เอาล่ะ หนุ่มหล่อ ได้เวลาพี่กินอาหารแล้ว"

พูดจบ เขาก็ดันส่วนหัวของความแข็งขืนของเขาเข้าไปด้านในจนสุด เสียงกระทบกับผนังอุ่นๆ ดังก้องห้อง เขาเริ่มขยับสะโพกช้าๆ อย่างเย้ายวน

"อ๊าาา...แน่นชะมัด"

เคย์เดนครางอย่างมีความสุข เสียงครางหวานของเด็กหนุ่มชาวจีน ทำให้จังหวะขยับกลายเป็นกระแทกอย่างรุนแรงไร้ความปราณี

"อ๊ะ...เจ็บ...ฮือ ไม่เอา..อ๊า!"

อี้เฉินคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด เจ็บแปล๊บที่ช่องทางด้านหลังที่ถูกกระทำย่ำยีอย่างเวทนา เขาไม่มีทางให้หนี และไม่มีใครมาช่วยเขาได้ ทำได้เพียงตกเป็นเหยื่อของฆาตกรผู้โหดเหี้ยมเท่านั้น เป็นหนูตัวน้อยที่โดนงูยักษ์เขมือบจนหมดสิ้น

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เด็กหนุ่มไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้ร่างกายของตัวเอง โดนกระทำอย่างไม่หยุดพัก ในที่สุดเคย์เดนก็พอใจและอิ่มเอม

เขาโน้มตัวเข้าไปจูบหน้าผากของอี้เฉินอย่างรักใคร่ ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบคออีกฝ่ายอย่างแรง อี้เฉินดิ้นทุรนทุราย อากาศเริ่มตัด ภาพตรงหน้าค่อยๆ มืดลงกลายเป็นสีดำ ชีวิตเลือนลางและหายไปตลอดกาล

เคย์เดนเริ่มทำลายหลักฐานอื่นๆ และเก็บชิ้นส่วนของร่างกายเด็กหนุ่ม เมื่อเสร็จภารกิจ เขาก็เดินไปที่จอที่เปิดอยู่พูดและหัวเราะคิกคักน่าขนลุก

"การแสดงสุดพิเศษ จบลงแล้วครับ ผู้ชมที่น่ารัก คิกคิก"

เหล่าผู้ชมขนลุกซู่ กระวนกระวายด้วยความหวาดกลัว บางคนรีบปิดมือถือ และบางคนอาเจียนรุนแรง บางส่วนยังคงดูต่อไป เคย์เดนทุบหน้าจอจนแตกละเอียด และกระโดดออกทางหน้าต่างไป ออกจากที่เกิดเหตุไปอย่างไม่มีใครจับได้

ไม่นานเสียงไซเรนของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ดังขึ้น มุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุทันที ฆาตกรหัวเราะเยาะเย้ยในความกระตือรือร้นของผู้ทำงานเชื่องช้า

"พวกเขาต่างทำงานหลังทุกอย่างจบลงแล้ว ฮ่าฮ่า" หันหลังและเดินจากไปในความมืดมิด

......................................................................

เช้าวันหนึ่ง อากาศสดใสและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ ภายในโรงเรียนแห่งหนึ่ง นักเรียนเริ่มทยอยเข้าไปในชั้นเรียน เสียงเจี๊ยวจ๊าวไร้เดียงสาของพวกเขาดังก้องออกมาถึงหูของเคย์เดน แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจเขาคือเสียงร้องเพลงอันไพเราะของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

เขาหลงใหลไปกับเสียงนุ่มนวลและบทเพลงที่แสนหวานเปี่ยมไปด้วยความสุขอันสดใส เมื่อชั้นเรียนเริ่มขึ้นเสียงนั้นก็หายไป ทำให้ฆาตกรรู้สึกหงุดหงิด อยากได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง

ตลอดระยะเวลาที่เขาเฝ้ารอคอยเสียงร้องเพลงของเด็กหนุ่ม อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้บริเวณต้นตอของเสียงมากขึ้น

เด็กหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนกำลังอ่านโน้ตเพลงและบรรเลงดนตรีอย่างตั้งใจ แสงแดดสีส้มยามเย็นสาดส่องเข้าไปในห้องดนตรี ทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มดูอบอุ่นมากขึ้น ฆาตกรเท้าคางมองอย่างเพลิดเพลิน

เวลาผ่านไปจนพลบค่ำเข้ามาเยือนอีกครั้ง ฆาตกรยังคงเฝ้าดูอีกฝ่ายไม่ไปไหน หัวใจของเขาเต้นแรงผิดปกติ ไม่ใช่ความรู้สึกสนุกสนานหรือตื่นเต้น แต่เป็นสิ่งอื่นที่เขาไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน

"อากิระ ทำไมยังอยู่ที่นี่ กลับบ้านได้แล้ว มันอันตราย" เคย์เดนสะดุ้งโหยง เมื่อมีเสียงของคุณครูสาวดังขึ้นกะทันหัน เขาหรี่ตามองบุคคลมาใหม่ซึ่งกำลังขัดขวางความสุขของเขาอย่างพินิจพิจารณา

"อ๊ะ คุณครูเจนนี่ ผมกำลังจะกลับบ้านพอดีเลยครับ" อากิระโค้งคำนับอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มสดใส หันหลังแล้วเดินออกจากโรงเรียนไป เจนนี่มองเขาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน

บรรยากาศครึกครื้นไปด้วยผู้คนมากมายที่เดินเต็มถนนทางเดิน เสียงรถยนต์สัญจรไปมาให้ความรู้สึกคุ้นเคย อากิระก้าวเดินอย่างมั่นใจ มุ่งหน้าไปยังบ้านแสนสุขสบาย โดยไม่รู้ว่าใครกำลังติดตามเฝ้าดูเขาอยู่ห่างๆ

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน เด็กหนุ่มหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าไขและเปิดประตูเข้าไป วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ อาบน้ำและทำการบ้านที่ได้รับมอบหมายอย่างขยันขันแข็ง หลังทุกอย่างเสร็จแล้ว อากิระหยิบกรอบรูปของแม่ที่เสียไปแล้วขึ้นมากอดอย่างหวงแหน ก่อนจะวางลง เดินมาที่กรอบรูปนายตำรวจยศสูงคนหนึ่ง ด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ

รัสเซล พ่อของเขานั่นเอง อากิระมีความฝันที่จะเป็นแบบพ่อของเขา เป็นคนที่ดีและน่าภูมิใจเหมือนพ่อของเขา และเพื่อสืบหาตัวคนร้ายที่ทำให้แม่ของเขาต้องตาย และนำมาสู่กระบวนการยุติธรรมให้จงได้

เคย์เดนหัวเราะอย่างขบขันกับความมุ่งมั่นที่จะเป็นตำรวจของอากิระ ช่างไม่เข้ากับเสียงร้องเพลงอันไพเราะเลยสักนิด ฆาตกรไม่เข้าใจถึงความฝันอันแสนหวานของผู้คน มีเพียงความกลัวตรงหน้าเท่านั้นที่เขาเข้าใจเป็นอย่างดี

"น่าสนใจ ว่าที่ตำรวจตัวน้อย"

เขาหันหลังและจากไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มเพ้อฝันถึงสิ่งที่ไม่อาจเป็นจริง

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังก้องไปทั่วตรอกเงียบสงบ เคย์เดนเปิดประตูอพาร์ทเมนท์เก่าๆ ทรุดโทรมของตัวเอง เดินลงไปในชั้นใต้ดิน ภายในถ้ำที่มืดสลัว กลิ่นเหม็นอับของศิลปะที่เขาได้รับจากเหล่าเหยื่อของเขาคละคลุ้ง ชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม

"งดงาม งดงาม!" เขาหัวเราะดังสนั่น เสียงหัวเราะอันบิดเบี้ยวน่าขนลุกหลุดลอยไปในอากาศ

"นี่จะเป็นสุดยอดศิลปะที่ดีที่สุดของฉัน" มือหยาบของเขาสัมผัสหุ่นศีรษะของอี้เฉินอย่างหลงใหล ขยับไปยังชิ้นส่วนของฝาแฝดชายเรย์กับรัน นิ้วแตะกับขอบแว่นตาทรงกลมของยามาดะ ชิโอริ และสุดท้ายคือชุดคลุมไหล่สีขาวของแม่อากิระ

"สมบูรณ์แบบ...อย่างไร้ที่ติ"

วันถัดมา ขณะที่อากิระเตรียมตัวไปโรงเรียน เขาสังเกตเห็น เด็กผู้ชายวัยห้าขวบนั่งร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งของสวนสาธารณะ อากิระเดินไปหาเด็กน้อย คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กน้อย เอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

"ทำไมมานั่งร้องไห้ตรงนี้ล่ะ หืม?" เด็กชายสะอื้นไห้ ตอบคำถามของคนโตกว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ผมหลงกับแม่ครับ ฮึกฮึก"

อากิระ ปลอบโยนอีกฝ่ายโดยลูบหัวอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของเขา ทำให้เด็กน้อยสบายใจและเริ่มหยุดร้องไห้ ทั้งคู่จูงมือกันเดินตามหาแม่ของเด็ก เมื่อเด็กและผู้ปกครองเจอกันอย่างปลอดภัย ทั้งสองก็ขอบคุณเขา อากิระเดินจากมาและมุ่งหน้าไปโรงเรียน

ช่วงเวลาในชีวิตประจำผ่านไปซ้ำๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อากิระค่อนข้างโด่งดังมากภายในโรงเรียน เนื่องจากเขาเป็นสมาชิกสภานักเรียนผู้มีความรับผิดชอบสูง บวกกับนิสัยที่อ่อนโยนจึงเข้ากับทุกคนเป็นอย่างดี

หลังโรงเรียนเลิก อากิระออกจากห้องดนตรี เตรียมตัวออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน เขาได้ยินเสียงสิ่งของกระทบกัน ในห้องเรียนของเขา

ด้วยความอยากรู้ เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา สูดลมหายใจเข้าออก เตรียมเผชิญหน้าอย่างมีสติ

เมื่อมองเข้าไปกลับไม่พบอะไร มีเพียงแมวน้อยที่กำลังตะบปสิ่งของบนโต๊ะของเพื่อนข้างทีี่นั่งของเขา อากิระถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนเขาจะคิดมากเกินไป

เสียงฝีเท้าของอากิระดังก้องไปทั่วโถงทางเดินโรงเรียน ลุงภารโรงเดินเข้ามาทักทายเขาอย่างเป็นมิตร เขาพูดคุยกับเด็กหนุ่มด้วยความคุ้นเคย

"พรุ่งนี้จะมีภารโรงมาใหม่ ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ด้วย ดีจริงๆ คนแก่ๆ อย่างลุงจะได้พักผ่อนสักที"

"ดีเหมือนกันครับ คุณลุงจะได้พักผ่อนบ้าง"

ทั้งสองหัวเราะอย่างสนุกสนาน จนลืมว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว ลุงภารโรงไล่ให้เขารีบกลับบ้านทันที อากิระทำตามจึงเดินกลับบ้านอย่างปลอดภัย

.

.

.

.

.

To be continued...

..................................

ตอนสั้นนิดนึงนะคะ(ไม่นิด)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***