ตอนที่ 5

ปล่อยพลังออกมาเถิด

เมยืนอยู่ตรงหน้าเหยื่อทั้งสอง—เบิ้มและโจ้

แสงสลัวจากโคมกระจกสะท้อนผิวเนียนของเธอเป็นประกายเย้ายวน

กลิ่นหอมบางอย่างในอากาศ…ผสมระหว่างกลิ่นไม้หอมโบราณกับแรงปรารถนาเร้นลับ

สายตาเธอทอดมองลง—ตรงจุดที่ร่างของชายหนุ่มทั้งสองกำลังสั่นเทา

ความอดทนอดกลั้นของพวกเขาถูกกดทับมานานพอแล้ว

เมไม่ต้องพูดอะไรอีก

เพราะตอนนี้ แรงต้านทั้งหมดพังทลายลงด้วยตัวมันเอง

สองร่าง—ที่ครั้งหนึ่งเคยลังเล—ค่อยๆ โผเข้ามา

ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ

แต่เพราะ ปรารถนา

มือของเบิ้มสั่นน้อยๆ ก่อนจะยื่นมาแตะเรียวแขนของเธอ

โจ้ก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอ แต่ใบหน้ากลับแดงระเรื่อจากอารมณ์ที่อัดแน่น

"ข้า..." โจ้พึมพำ เสียงเบาราวลม "…ข้าทนไม่ไหวแล้ว"

เมยิ้มบาง ๆ

สองร่างแนบเข้ามา

มือหนึ่งไล้ผ่านบ่า

อีกมือสัมผัสเอว

เสียงลมหายใจถี่จัด เรียงร้อยกันจนห้องเงียบสงัดกลับกลายเป็นสนามพลังงาน

"ดีแล้ว…" เมกระซิบ "ข้าไม่ต้องพรากสิ่งใดจากเจ้า

เจ้าต่างหาก…ที่ ยกมันให้ข้าเอง"

นิ้วมือของเหยื่อค่อยๆ ลูบไล้ส่วนต่างๆ บนร่างของเธอราวกับกำลังกราบไหว้

ปลายนิ้วแนบเนื้อ

ฝ่ามือร้อนผ่าว

แรงโอบกอดไม่ใช่เพียงเพราะต้องการสัมผัส

แต่เป็นความรู้สึกคล้ายจะ หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

เมยืนนิ่ง—ไม่ต้องเคลื่อนไหว

เพราะเหยื่อทั้งสองกำลังเป็นฝ่าย “บูชา” เธอด้วยตนเอง

และในวินาทีนั้นเอง

พลังเลือดกาม ก็ปะทุขึ้นจากจุดลึกสุดของร่างชายหนุ่ม

ไม่ใช่เพราะถูกกระตุ้น

แต่เพราะ “ต้องการสอดใส่”

เป็นความต้องการที่แท้จริง—บริสุทธิ์จากก้นบึ้งของใจ

สายตาเมเปล่งประกายขึ้นทันที

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายดูดซับพลังจากแรงอารมณ์ที่ปล่อยออกมา

“เจ้าทั้งสอง…ยอดเยี่ยมกว่าที่ข้าคิดไว้มาก”

เสียงกระซิบของเธอชัดเจนในหัวของเหยื่อ

แต่มันกลับไม่ใช่คำพูดที่ทำให้สองร่างสั่นเทา

…มันคือความจริงที่ว่าพวกเขา เต็มใจยอมมอบทุกอย่างให้เธอเอง

ร่างของเบิ้มกับโจ้แนบชิดกันตรงหน้าเม

ทั้งสองหอบหายใจแรง—เหมือนนักโทษที่ถูกขังอยู่ในความปรารถนาของตนเองมานานหลายวัน

แต่ในวินาทีนี้…ประตูแห่งความอดกลั้นถูกเปิดออกแล้ว

และพวกเขา—ต่างก็อยากจะเป็น "คนแรก" ที่ได้สัมผัสเธออย่างแท้จริง

"หลีกไป!" เบิ้มคำรามในลำคอ ดันโจ้ออกห่าง

มือเขาเลื่อนไปจับเอวของเมแน่น ดวงตาแดงก่ำจากความกระหาย

"ข้าอยาก…ข้าทนไม่ไหวแล้ว!"

โจ้หน้าขาวซีดแต่เต็มไปด้วยไฟในดวงตา

"ไม่! ข้าต่างหากที่รักนาง…ข้า—"

เขาโผเข้าแย่ง แขนขวาโอบรอบหลังของเม ส่วนมือซ้ายดันเบิ้มออกอีกที

ในชั่วขณะนั้น เมหัวเราะเบา ๆ—เสียงหัวเราะที่ไม่ได้ออกมาจากลำคอ แต่จากข้างใน…เสียงของผู้ที่กำลังเสพสุขจากการถูกบูชา

"พวกเจ้ากำลังทะเลาะกัน…เพื่อสิทธิ์ในการ เป็นของข้า งั้นหรือ?"

เมยิ้มกว้าง ดวงตาวาววับราวแมวที่กำลังจ้องหนูสองตัวกัดกันเองในกรง

ความต้องการในตัวเบิ้มกับโจ้ไม่ได้มีเพียงแค่อารมณ์ใคร่

แต่มันคือการ ยอมจำนนอย่างหมดรูป

การยอมให้ตัวตนทั้งหมดถูกกลืนไปโดยใครบางคนที่พวกเขาไม่เข้าใจ

พวกเขาไม่ได้แค่ “อยากสอดใส่”—แต่ อยากหลอมรวมกับเธอ จนไม่เหลือความเป็นตน

มือทั้งสองคู่เริ่มตะกุกตะกัก

ลูบไล้ ไล่ตะเข็บเนื้อเธอ ราวกับกลัวว่าหากช้าไปอีกวินาที…อีกฝ่ายจะชิงจุดหมายไปก่อน

"ข้าขอ—ข้าเป็นคนแรก!"

"ไม่! ข้าจะเข้าไปก่อน…นางต้องการข้า!"

เมแกล้งเอนตัวไปทางหนึ่ง…แล้วกลับมาอีกทาง ทำให้ทั้งสองแทบจะล้มใส่กันเอง

รอยยิ้มของเธอช่างน่าหมั่นไส้…แต่น่าหลงใหลจนไม่อาจละสายตา

"ใครกันนะ…" เมเอียงคอ พึมพำเสียงหวาน "…ที่จะได้ เติมเต็ม ข้าก่อน?"

เสียงหอบ เสียงครางต่ำ เสียงเล็บข่วนพื้นเบา ๆ

พลังราคะคุกรุ่นในห้อง เธอรู้สึกได้—เลือดกามกำลังร้อนขึ้น

ความหวานของมันจะถึงขีดสุด…ในวินาทีที่หนึ่งในพวกเขาได้ "เข้าไป" อย่างที่ใจอยาก

เมหลับตา สูดลมหายใจ

นี่แหละ…

"ของโปรดของข้า"

ห้องกระจกเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจสั่นพร่าก้องกังวานราวกับกล่อมโลกให้หยุดหมุน

เมยืนสง่างามอยู่ท่ามกลางแสงเทียนสลัว ร่างเธอราวเทพีจากเงามืด เย้ายวน อันตราย และทรงอำนาจ

เบิ้มและโจ้—ร่างเปลือยเปล่าไร้เกราะป้องกัน ดวงตาทั้งสองคู่ไม่ต่างจากสัตว์ป่าที่ถูกสะกดด้วยกลิ่นฟีโรโมน

แรงปรารถนาในอกพุ่งทะลุผ่านความละอาย เหลือเพียงสัญชาตญาณอันดิบดั้งเดิม

"อย่าตีกันสิ" เมกระซิบเสียงหวาน ราวน้ำผึ้งหยดสุดท้ายของฤดูร้อน

"เดี๋ยวพี่จะดูแลให้ทั่วถึง…พร้อมกันก็ได้ ไม่ต้องหวง"

ถ้อยคำไม่ต่างจากประกายไฟที่ทิ่มแทงความอดกลั้นให้แตกกระจาย

สองร่างโถมเข้าใส่เธอพร้อมกันอย่างหิวกระหาย ฝ่ามือสั่นไหวลูบไล้ผ่านแผ่นหลัง เอว สะโพก

กลิ่นกายของเม…หอมอวลราวกลีบดอกไม้ต้องไอฝน มึนเมา อบอุ่น และเร่งเร้า

พวกเขาแย่งชิงพื้นที่บนร่างเธอ เสียงหอบถี่เหมือนคลื่นซัดหาดไม่รู้จบ

ปลายนิ้วฝังลงบนผิวเนื้อ นุ่มราวกำมะหยี่ แต่อัดแน่นไปด้วยพลังเร้นลับที่เรียกร้องให้ยอมจำนน

เมหลับตา ปล่อยให้ความรู้สึกซึมซาบผ่านผิวหนัง ผ่านสายเลือด

เธอสัมผัสได้—พลังราคะเริ่มแตกตัวในกระแสเลือดของพวกเขา ดิบ สด ใหม่

บริสุทธิ์เสียจนกลิ่นมันหวานทะลวงเข้าหัวใจ

เสียงกระซิบเบาๆ ของโจ้ดังก้องในอกเธอ

"พี่เม…ผมทนไม่ไหวแล้ว…อยากเป็นของพี่…อยากให้พี่เอาหมดเลย"

เมลืมตาขึ้น แววตาแดงเรื่อเจือความหิวโหยและความปีติ

เธอไม่ใช่แค่กำลังได้รับพลัง—เธอกำลัง เลือก จะกลืนกินทั้งร่าง ทั้งใจ ทั้งความไร้เดียงสา

ในพริบตาเดียวกันนั้น พวกเขาก็พร้อมใจกันมอบทุกสิ่งที่มีให้เธอ

บ่วงบาศแห่งเนื้อหนังได้รัดแน่นเสียจนไม่เหลือช่องว่างให้หลีกหนี—อีกต่อไป

เมเอนหลังพิงกำแพงกระจก เงาสะท้อนตัวเธอหลายสิบภาพมองกลับมาด้วยแววตาเย็นชาและพึงพอใจ

เนื้อหนังเปลือยเปล่าของชายหนุ่มทั้งสองทอดกายอยู่ข้างเท้าเธอ—อ่อนระโหยดั่งสายธารที่ถูกดูดกลืนจนเหือดแห้ง

แต่ไม่ใช่เลือด…ไม่ใช่รอยกัด ไม่มีบาดแผลใด

สิ่งที่หายไปคือ “จิตวิญญาณแห่งความบริสุทธิ์”

และนั่นคือเชื้อเพลิงที่ผลักดันให้เธอ…กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง

เปลือกตาที่เคยหนักอึ้งบัดนี้เบาดุจขนนก

ผิวที่เคยซีดแห้งพลันอาบไล้ด้วยสีชมพูระเรื่อราวสาวแรกแย้ม

เส้นผมดำขลับเงางามปะทะแสงเทียนจนเหมือนเปลวเพลิงต้องมนตร์

เมยกมือขึ้นดู…เล็บที่เคยหม่นกลายเป็นประกายใสเหมือนอัญมณี

ภายในอก—หัวใจที่เคยเต้นช้าและหนักอึ้ง บัดนี้รัวแรงด้วยพลังแปลกประหลาด

ความสามารถในการดึงดูด ความสามารถในการควบคุม…ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์

"น่ารักกันจริงๆ นะ" เมกระซิบกับสองร่างที่หลับไหลไร้สติ

เสียงของเธอไม่ใช่เสียงของมนุษย์อีกต่อไป มันอบอุ่น เย้ายวน แฝงด้วยพลังลึกลับที่สามารถชักจูงจิตใจได้เพียงแค่ถ้อยคำเดียว

ภาพสะท้อนในกระจกไม่ใช่แค่ร่างของเม—แต่คือเทพีแห่งความลุ่มหลง

ปีศาจสาวในร่างหญิงงามที่ไม่แก่ ไม่ตาย และยิ่งล่าลึก ยิ่งทรงพลัง

เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับ ก้าวช้าๆ ออกจากห้องกระจก

เสียงฝีเท้าเธอคือสัญญาณ…ว่านี่ไม่ใช่จุดจบ

แต่คือ การเริ่มต้น ของการล่าเหยื่อรายถัดไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***