บทที่5 ความสุขสุดท้ายของชีวิต

หลังจากนั้นความสัมพันธุ์ของฮิโระร่างจริงกับฮานะ ก็ค่อยๆห่างเหิน เมื่อทานอาหารเสร็จฮานะก็จะตีตัวออกห่างฮิโระ ในทุกๆวันเธอจะเข้าไปที่ห้องส่วนตัวของเธอ แล้วเขียนจดหมายหาฮิโระร่างโคลน ทั้งสองแอบส่งจดหมายหากันในทุกๆวัน จนกระทั่งวันที่ฮิโระร่างจริงได้รู้สิ่งที่ฮานะปิดบังเสมอมา วันนึงก็เป็นวันปกติของฮิโระและฮานะ เมื่อฮานะกินข้าวเสร็จก็รีบเข้าห้องส่วนตัวไป ฮานะเข้าไปในห้องแล้วค่อยๆเอาจดหมายของฮิโระร่างโคลนมาอ่าน ในจดหมานเขียนไว้ว่า

"วันนี้เป็นวันดีเลยละ ฉันไปตลาดแล้วได้ของหลายอย่างมาทำอาการที่อยากกิน แต่วันนี้ม้าของฉันมันเหมือนจะไม่สบาย เดินช้ามากๆแต่ก็พาไปหาหมอเรียบร้อย ทางนั้นเป็นไงบ้างละ ฉันนะภาวนากับหมู่ดาวทุกค่ำคืนเลยนะ ภาวนาให้เราได้เจอกันอีกครั้งในสักวัน ถึงแม้ตอนนั้นที่เตอร่างกายจะเหี่ยวย่นไปก็ตาม แต่ถ้าได้เจออีกครั้งฉันก็ยอม ทางนี้สบายดีรูสายไฟที่หลังก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วละ แค่ยังรู้สึกรำคาญเวลานอนแช่น้ำในอ่าง หวังว่าเธอคงสบายดี จากผู้ที่รักเธออย่างสุดหัวใจ"

เมื้อฮานะอ่านจบก็ยิ้ม แล้วลงมือเขียนจดหมายเพื่อที่จะส่ง ในตอนนั้นประตูห้องนั้นแง้มอยู่ฮิโระนั้นเดินมาดู ก็พบว่าเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาเขียนจดหมายอย่างตั้งใจ ฮิโระนั้นทำได้แค่ยืนมองแล้วกลับไปนอน

วันต่อมาฮานะนั้นออกไปนอกบ้านบอกฮิโระว่าจะไปตลาด แต่ความจริงนั้นคือจะเอาจดหมายไปส่งให้ฮิโระร่างโคลน ในช่วงที่ฮานะไม่อยู่บ้านฮิโระนั้นก็เเอบเข้าไปในห้องของฮานะ เข้าไปหาอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่เจอ ในขณะที่เยากำลังเดินออกก็เหลือบไปเห็นลิ้นชักนึงเปิดอยู่ ฮิโระเดินไปดูก็พยกับจดหมายเป็นสิบจดหมาย ฮิโระนั้นก็ค่อยๆอ่านทีละจดหมาย ในขณะที่อ่านไปน้ำตาของฮิโระก็ค่อยๆไหลไป เขารู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนักเพราะคนที่เขารัก กลับไม่ได้รักเขาเหมือนแต่ก่อนแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่จำเป็นสำหรับฮานะแล้ว ตกดึกฮิโระก็เอาไม้มาก่อกองไฟ เขายืนถือจดหมายอยู่ข้างๆกองไฟ มองไปที่จดหมายสักพักเขาก็ทิ้งจดหมายลงในกองไฟ เมื่อทิ้งเสร็จเขาก็คุกเข่าลงด้วยความสิ้นหวัง ในขณะเดียวกันฮานะก็กลับบ้านมาเห็น เมื่อฮานะเห็นอย่างนั้นเธอจึงเดินไปใกล้ๆแล้วถามว่า

"เป็นอะไรเหรอฮิโระ"

ฮิโระก็พูดออกมาว่า

"หมดรักฉันไปตั้งแต่ตอนไหน"

ฮานะได้ยินอย่างนั้นก็ถามว่า

"เธอพูดอะไรของเธอละเนี่ย"

เมื่อพูดจบฮิโระก็หันหน้ามาหาฮานะแล้วบอกว่า

"โกหก เธอแอบคุยกับไอร่างโคลนมาโดยตลอด ฉันสร้างมันให้คอยดูแลแงะปกป้องเธอในตอนที่ฉันไม่อยู่ เธอไม่เคยรู้ ตอนฉันอยู่บนดาวนั้น ฉันเกือบตายมาไม่รุ้กี่ครั้ง แต่ฉันก็รอดตายมาได้เพื่อกลับมาหาเธอ ทำไมเธอทำแบบนี้ เราคงจะมีความสุขกว่านี้ ถ้าฉันไม่ได้สร้างมันขึ้นมา"

ฮิโระพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด ราวกับคนที่เก็บกดมาตลอด

"เธอรักมันไปได้ยังไง ฉันคือร่างจริงทำไมเธอถึงไม่รักฉัน"

ฮิโระถาม ฮานะก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ก็เพราะเขา ให้ในสิ่งที่เธอให้ไม่ได้ "

เมื่อพูดจบฮิโระนั้นก็นิ่งไป สักพักน้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มของฮิโระ ฮานะเมื่อเห็นอย่างนั้นก็เดินไปใกล้ๆแล้วเอาหัวฮิโระมาซบที่เอว ในความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของทั้งสอง สุดท้ายก็ต้องจบลง หลังจากนั้นทั้งสองก็ใช้ชีวิตกันอย่างปกติ ยังอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ทั้งสองไม่ได้มีความรักต่อกันแล้ว ทั้งสองอยู่ด้วยกันเพียงแค่ร่าง แต่ใจของฮานะนั้นยังคงรักฮิโระร่างโคลนอยู่จนกระทั้งวันที่ทั้งสองได้พบกันอีกครั้งก็มาถึง

35ปีต่อมา มีชายคนนึงได้เอาจดหมายมาให้ฮิโระร่างโคลน ฮิโระนั้นก็ยังงงๆอยู่แต่ก็ดินไปรับจดหมาย เมื่อรับมาเขาหันจเหมายไปข้างหลังก็มีเขียนไว้ว่า

"ฮานะ"

เมื่อเขาเห็นอย่างนั้นก็แกะจดหมายมาอ่าน ในนั้นเขียนไว้ว่า

"สวัสดีฮิโระ ตัวเธอร่างจริงพึ่งจะเสียชีวิตเมื่อวาน ในตอนนี้ฉันมีเวลาอยู่ไม่นานนัก ฉันอยากจะพบเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจนี้จะหมดไป"

เมื่อฮิโระอ่านจบก็แต่งชุดสูทสีดำแล้วขี่ม้าไปที่บ้านของฮานะ ก่อนจะเข้าไปในบ้านมีป้ายหลุมศพนึงอยู่ที่หน้าบ้าน บนป้ายนั้นเขียนว่า

"ฮิโระ"

เมื่อเขาถึงหน้าบ้านก็ค่อยๆเดินขึ้นบ้านไป ฮิโระค่อยๆขึ้นบันไดในระหว่างที่เดินขึ้น เขาก็ดูรูปที่ติดอยู่บนผนัง มันเป็นรูปฮานะในชุดนักบินอวกาศในขณะที่ฮิโระค่อยๆเดินขึ้นบันได ภาพความทรงจำตอนที่เขาเล่นซ่อนหาก็ลอยมาในหัว ความทรงจำในอดีตที่ย้อนกลับมาในตอนที่เขาเล่นซ่อนหาสลับกับความเป็นจริง เมื่อค่อยๆถึงห้องเขาก็พบกับหญิงชราคนนึงที่นอนอยู่บนเตียง มีสายช่วยหายใจตรงจมูก เหมือนว่าเธอจะอยู่ได้ไม่นาน เมื่อเขาไปถึงก็คุกเข่าแล้วจับมือหญิงคนนั้น เมื่อหญิงคนนั้นหันมาก็ร้องไห้แล้วพูดว่า

"มันช่างนานเหลือเกิน"

ฮิโระเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เอามือลูบหัวผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดว่า

"เราคงทำได้แค่เจอกันในช่วงสุดท้ายของชีวิต ฉันดีใจ ที่ฉันได้เห็นหน้าคนที่ฉันรักมาตลอดอีกครั้ง ฮานะถึงแม้เวลาจะผ่านมาล่วงเลยนานหลายสิบปี แต่ความรักที่ฉันให้เธอก็ยังคงอยู่เสมอ ไม่เคยลดลงเลยแม้สักวัน"

ฮานะเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็พูดว่า

"เสียดาย ที่ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับเธอ รู้มั้ย เธอคือคนที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ฉันก็ยังคงรักเธอเสมอ ถึงแม้เธอจะไม่ใช่ร่างจริง แต่เธอก็ให้ในสิ่งที่ร่างจริงให้ไม่ได้ ฉันรักเธอฮิโระ และจะรักเธอเสมอไป"

ฮิโระเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เอามือลูบหัวฮานะเบาๆแล้วพูดว่า

"โลก"ไม่ได้อนุญาตให้เราสมหวังทุกอย่าง แต่สอนให้เรา"ยอมรับ"บางอย่างที่ไม่สมหวัง ที่ผ่านมารู้มั้ยต่อให้เราไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ฉันคิดมาเสมอว่าบางครั้งการแค่เพียงได้มอง ได้แชร์เรื่องราว ได้มีคนๆ หนึ่งที่เป็นเซฟโซนให้ในทุกเวลา แค่นั้นก็พอ ไม่ต้องสนใจว่าฉันจะเป็นยังไง แต่ทุกครั้งที่เธอทุกใจมองลงมา ฉันจะอยู่ตรงนั้นเสมอ….เหมือนเงาของเธอ"

เมื่อฮานะได้ยินอย่างนั้นก็ร้องไห้ออกมาแล้วพูดว่า

"ถ้าฉันอยู่ได้นานกว่านี้ก็คงดี อายุขัยฉันมาไกลได้แค่นี้ฉันจะรักเธอและจะไม่ลืมเรื่องราว ความทรงจำดีๆเลย"

เมื่อฮิโระได้ยินอย่างนั้นก็พูดว่า

"ความรักของคนสองคน มันดูเหมือนง่ายเมื่อตอนเริ่มต้น ระหว่างทางคือความผูกพัน จนเมื่อมาถึงตอนจบ...เราต่างรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นยังไง แต่เยื่อใยทำให้มัน “ยาก”

เมื่อฮิโระพูดจบฮานะก็หยิบแหวนเถาวัลย์ ยื่นให้ฮิโระแล้วพูดว่า

"แหวนนี้ คือทุกสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน ฉันจะรักเธอตลอดไป ขอให้เราทั้งสองได้รักกัน ได้ครองคู่กันในชาติหน้า"

เมื่อพูดจบฮานะก็ค่อยๆหลับไปฮิโระนั้นกำแหวนนั้นไว้แน่น น้ำตานั้นก็ได้ไหลออกมาด้วยความเสียใจ ถึงแม้ว่าฮิโระจะมีชีวิตที่เป็นอมตะ แต่ว่าความทรงจำที่แสนเจ็บปวดนั้นก็คอยทำร้ายเขาซ้ำๆ สักพักฮิโระก็ขุดหลุมหน้าบ้านแล้วฝังร่างฮานะด้วยตัวเขาเอง เมื่อกลบดินเสร็จเขาก็เอาแหวนเถาวัลย์ไปวางไว้บนดิน ความรักในครั้งนี้ทั้งสองเจอช้าไป ทั้งสองพบพานในช่วงเวลาที่เหมาะสมในช่วงนึง แต่ทว่าเมื่อร่างจริงกลับมากลับกลายเป็นว่า ทั้งสองอยู่ผิดที่ ผิดเวลา ฮิโระก็ได้ขึ้นไปบนม้าแล้วค่อยๆออกไป ในใจเขานั้นมีหลายอย่างที่จะบอกฮานะแต่ทว่าในวันที่ใบไม้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองและร่วงหล่นลงมา จำนวนของมันไม่อาจจะบอกได้เลยว่ามากมายแค่ไหน แต่นั่นเป็นเพียงแค่ส่วนน้อยในใจ สำหรับความรักที่มีให้เธอที่ต่อให้นานเท่าไรก็ไม่อาจจะพูดออกมาได้หมดในขฯะที่ม้าค่อยๆออกไปเพลงก็ค่อยๆดังขึ้นท่ามบางบรรยากาศที่เงียบสงบ มีเพียงเเค่เสียงเท้ของม้า และใบไม้ที่พริ้วไหว

~ใจหาย เหมือนหัวใจจะหายไป เมื่อเธอนั้นต้องลา เสียงที่ฉันคุ้นเคยอยู่ทุกวัน ภาพที่ฉันเห็นจนชินอย่างนั้น คงไม่มีอีกแล้ว คนที่ไม่เคยมองเห็นสักเท่าไหร่ คนที่ฉันเองดูเหมือนไม่ใส่ใจ เพิ่งจะเข้าใจว่ารักเธอมากกว่านั้น อยากจะได้เวลาของเรากลับมา แต่คงต้องยอมปล่อยมือและบอกลา ได้แต่ยิ้มให้กับเธอ แล้วเจอกันใหม่ ที่ใดที่หนึ่ง ฉันคงคิดถึงเธอมากเลย ไม่รู้เมื่อไหร่เจอ ได้เจอกันใหม่ ที่ใดที่หนึ่ง ฉันจะคิดถึง และรอจนวันนั้น วันที่เราได้พบกันใหม่~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***