ผู้พิทักษ์ป่า

“แขกเอ๋ย ตื่นเถิด เราถึงที่หมายแล้ว"

ขณะที่ยังคงหลับใหลอยู่ ซัมเมอร์ ลีฟก็ได้ยินเสียงใคร บางคนตะโกนอยู่ข้างหูของเขา ทำให้เขาลืมตาขึ้นทันที ต่อหน้าเขา ลุงคนหนึ่งถอดแว่นตาของเขาออก มองดู เขาด้วยความกังวล

“ ใครจะคิดว่าจะมีคนหลับในแท็กซี่บินได้” ลุงไขว้แขนด้วยสีหน้าหมดหนทาง

“แต่ฉันไม่ได้อยู่บ้าน... เดี๋ยวนะ แท็กซี่บินได้เหรอ"

คำพูดของลุงทำให้ซัมเมอร์รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขา ขอโทษและจับไหล่ลุงแล้วเอนตัวออกไปนอกประตู อาร์เมอร์การ์สบตากับเขา ดวงตา สีแดงเข้มเต็มไปด้วยคำถาม

แท็กซี่บินได้ อาร์เมอร์การ์... ไม่ต้องสงสัยเลย ฉันได้เข้า สู่โลกของโปเกมอนแล้ว เมื่อคืนฉันเพิ่งนอนเล่นโปเก มอนอยู่บนเตียง แล้วทันใดนั้น ฉันก็ตื่นขึ้นมาใน ภูมิภาคกาลาร์

“แขก” ลุงรู้สึกตกใจกับการกระทำของซัมเมอร์ ลีฟ

ซัมเมอร์ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว โลกนี้ไม่ได้แย่ แต่ค่อน ข้างดีทีเดียว เขาปล่อยมือจากไหล่ของลุงแล้วถอย กลับเข้าไปในรถแท็กซี่ สอดส่องดูรอบๆ เขาเพิ่งรู้ว่ามี เพียงเป้สะพายหลังใบเล็กติดตัวมาด้วย

เขาคว้ากระเป๋าเป้แล้วกระโดดลงจากรถแท็กซี่โดย วางมือไว้ด้านหลังศีรษะพร้อมแสดงท่าทีขอโทษก่อน จะพูดว่า

“ขอโทษที ผมง่วงนิดหน่อยเมื่อกี้ ผมเลยอยากสูด อากาศบริสุทธิ์สักหน่อย เอ่อ เรื่องค่าแท็กซี่...”

ซัมเมอร์ไม่แน่ใจว่าเขามีเงินติดตัวอยู่หรือไม่ แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา เขาจึงรู้สึกว่าจำเป็นต้องถาม

“แขก คุณไม่ได้มาจากกาลาร์ใช่ไหม ไม่ต้องใช้เงิน หรอก ทางลีกมีเงินอุดหนุนให้” ลุงหัวเราะคิกคักใน ขณะที่ซัมเมอร์ดูเหมือนจะสบายดี จากนั้นเขาก็ใส่ แว่นตาแล้วขึ้นแท็กซี่

"เอาล่ะ ฉันขอให้คุณมีวันทำงานวันแรกที่ราบรื่นนะ"

ลุงลูบหลังอาร์เมอร์การ์เบาๆ แล้วแท็กซี่บินก็พุ่งขึ้นไป บนท้องฟ้าอย่างรวดเร็วและบินไปทางทิศตะวันตกโดย ร้องตะโกนอย่างแหลมคม

เมื่อมองดูรถแท็กซี่ที่หายไปในระยะไกล ซัมเมอร์ ลีฟก็ เริ่มคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา

“งาน ตอนนี้ฉันมีงานทำแล้วหรอ”

เขาชูแขนขึ้นและพบว่าตัวเองสวมชุดลายพราง เมื่อมองลงไป เขาก็เห็นป้ายติดไว้ที่หน้าอก เขาจึงรีบถอด ป้ายออกและตรวจดูข้อความที่เขียนไว้บนป้าย

[ชื่อ : ซัมเมอร์ ลีฟ, ตำแหน่ง : เรนเจอร์ป่า, พื้นที่

ทำงาน : ป่าพระอาทิตย์ตก]

“งั้นฉันเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าแล้วใช่ไหม”

ซัมเมอร์มองไปรอบๆ แท้จริงแล้ว ทางทิศเหนือของ เขาคือทางเข้าป่า เส้นทางเต็มไปด้วยวัชพืช ดูเหมือน จะไม่มีร่องรอยของมนุษย์มาเป็นเวลานาน

“เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหน้าที่ พิทักษ์ป่าทำอะไร”

เขาถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในใจเขา

[เรนเจอร์: หน้าที่หลัก ได้แก่ การปกป้อง ทรัพยากรป่าไม้และโปเกมอนที่อาศัยอยู่ในป่า ป้องกัน ไฟป่า หยุดการตัดไม้ผิดกฎหมาย และการขโมยโปเก มอน]

นี่ตอบคำถามของฉัน แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า

“ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่”

ไม่มีคำตอบใดๆ อยู่ในใจของเขา ซัมเมอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่ หนึ่ง จากนั้นจึงเปลี่ยนคำถาม:

“ถ้าเจอคนพรานล่าสัตว์ในป่าจะต้องทำอย่างไร”

[เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่ามีอำนาจจับกุมผู้ลักลอบล่าสัตว์ใน ป่า ในเขตกาลาร์หากจับผู้ลักลอบล่าโปเกม่อนได้ คุณจะได้ รับเงินรางวัลจำนวนหนึ่ง]

ตามที่คาดไว้เสียงนี้จะตอบเฉพาะคำถามที่เกี่ยวข้อง กับเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าซึ่งออกแบบมาเฉพาะสำหรับ อาชีพของฉันเท่านั้น

“ป่านี้ชื่ออะไร”

[ป่าพระอาทิตย์ตก ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของสไปค์ทาวน์ ประกอบด้วยต้นโอ๊กสีเขียวเป็นหลัก]

ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่านี่คือที่ทำงานของฉัน แต่สิ่งที่ สำคัญที่สุดคือขาดหายไป ใช่แล้ว โปเกมอน ฉันจะอยู่ ในโลกของโปเกมอนได้อย่างไรหากไม่มีโปเกมอน

ซัมเมอร์นึกถึงกระเป๋าเป้ที่อยู่ข้างๆ เขา เนื่องจากมัน อยู่กับฉัน แสดงว่าน่าจะมีอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่ ข้างใน

ด้วยใจที่อธิษฐาน ซัมเมอร์ก็รูดซิปกระเป๋าเป้และเริ่ม ค้นหาสิ่งของข้างใน

ขวดน้ำแร่หนึ่งขวด ถุงขนมปังหนึ่งถุง โทรศัพท์มือถือเก่าๆ หนึ่งเครื่องที่มีฟังก์ชันโทรอย่างเดียว แผนที่ พร้อมจุดสีแดงหนึ่งอัน บัตรธนาคารที่มียอดคงเหลือไม่ทราบแน่ชัด และสัญญากระดาษที่ลงนามกับ สำนักงานจัดการทรัพยากรป่าไม้กาลาร์

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญคือโปเกบอลใน มือของซัมเมอร์ ซึ่งบ่งบอกว่าเขาสามารถมีโปเกม่อน ของตัวเองได้

“ก่อนอื่น ฉันต้องตรวจสอบว่ามีโปเกม่อนอยู่ข้างใน หรือเปล่า ถ้ามี โปเกม่อนตัวนั้นจะเป็นคู่หูตัวแรกของ ฉัน"

ด้วยความตื่นเต้น ซัมเมอร์จึงโยนโปเกบอลขึ้นไป ด้วย แสงวาบ ลิงสีเขียวตัวเล็กก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขา

มันมีโครงสร้างคล้ายใบไม้บนหัว มีมือสีส้มสี่มือซัมเมอร์จำมันลิงสีเขียวตัวเล็กก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้ามันชื่อซารุโนริแต่ดูเหมือนว่ามันจะขาดอะไรบางอย่างไป

ซารุโนริกัดริมฝีปากสีส้มของมัน รูม่านตาสีดำของ มันขยับอย่างไม่แน่ใจ ดูเหมือนว่ามันจะกลัวเล็กน้อย

“เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก ฉันขอแบ่งขนมปังครึ่งหนึ่ง กับนายนะ”

เขาฉีกถุงขนมปังแล้วส่งขึ้นใหญ่ให้ซารุโนริ กลิ่นข้าวสาลี โชยมาทางจมูก ความหิวโหยที่ไม่อาจทนได้ทรมานมัน เมื่อเห็นว่าซัมเมอร์ไม่ได้เป็นอันตราย มันก็รับขนมปัง อย่างระมัดระวังและเริ่มกิน

ระหว่างนั้นซารุโนริก็เหลือบมองซัมเมอร์ด้วยหางตาเป็นระยะๆ เมื่อเห็นว่าซัมเมอร์กำลังกินอยู่ด้วย มันก็กินต่อไปอย่างผ่อนคลายมากขึ้น

[จัดอยู่ในประเภทผู้พิทักษ์ป่าที่เป็นมิตร โปเกมอน ประเภทหญ้าและโปเกมอนที่อาศัยอยู่ในป่าจะรู้สึก ผูกพันกับคุณโดยธรรมชาติ]

นี่คือรางวัลสำหรับความใจดีของฉันหรือเปล่า ซัมเมอร์มองไปที่ซารุโนริสังเกตว่ามันไม่แสดงท่าที หวาดกลัวอีกต่อไป ในขณะนี้ ข้อความสีดำปรากฏขึ้น บนร่างของซารุโนริ

[ซารุโนริ โปเกมอนประเภทหญ้า ความสามารถ: เติบโตมากเกินไป ศักยภาพ: นักดนตรีผู้ชำนาญ ความ เป็นผู้นำ ผู้สร้างหญ้า]

ศักยภาพ แต่ซารุโนริไม่ใช่ความสามารถเหรอ ความสามารถนี้คืออะไรกันแน่ ซัมเมอร์รู้สึก สับสน ข้อความสีดำเริ่มเปลี่ยนไป และหลังจาก ศักยภาพทั้งสามอย่างปรากฏขึ้น ก็มีคำอธิบายหลาย บรรทัดปรากฏขึ้น

[นักดนตรีผู้มากความสามารถ: คุณเกิดมาเพื่อดนตรี เงื่อนไข: เชี่ยวชาญในการเล่นเครื่องดนตรี ผลลัพธ์: เพิ่มพลังของการเคลื่อนไหวตามเสียง]

[ความเป็นผู้นำ: ผู้ที่ผู้คนเต็มใจติดตาม เงื่อนไข: เป็น ผู้นำของโปเกมอนมากกว่าสิบตัว ผลลัพธ์: การปรากฏ ตัวของคุณจะเพิ่มขวัญกำลังใจของโปเกมอนที่อยู่ใกล้ เคียง]

[ผู้สร้างหญ้า: หญ้าเติบโตงอกงามใต้ฝ่าเท้าของคุณ เงื่อนไข: เรียนรู้การเคลื่อนไหวผู้สร้างหญ้าเชี่ยวชาญในการใช้การเคลื่อนไหวประเภทหญ้า และ ใช้ผู้สร้างหญ้าหรือได้รับการยอมรับจากโปเกมอน ประเภทหญ้าในตำนานหลังจากบรรลุเงื่อนไขสองข้อแรก ผลลัพธ์: คุณจะได้รับความสามารถผู้สร้างหญ้า]

ดังนั้นการบรรลุเงื่อนไขบางประการจะทำให้ได้รับ ความสามารถบางประการ ซัมเมอร์พยักหน้าด้วย ความเข้าใจ

ซารุโนริดูสับสน

“ขอโทษที่เหม่อลอยไปหน่อย"

ซัมเมอร์ค่อยๆ เข้าหาซารุโนริจากนั้นก็คุกเข่าลง และยื่นแขนของเขาออกมา

“แล้วถ้ากระโดดขึ้นไหล่ฉันล่ะ ต่อไปเราต้องแก้ปัญหา ว่าจะนอนที่ไหน ไม่งั้นก็ต้องนอนบนหญ้าแทน”

ซารุโนริลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รัศมีซัมเมอร์แผ่ความเมตตาอย่างไม่ต้องสงสัย ในที่สุดมันก็ตัดสินใจ และก้าวขึ้นไปบนไหล่ของซัมเมอร์ด้วยก้าวที่ยืดหยุ่น

เมื่อเห็นซารุโนริปืนขึ้นไปบนไหล่ของเขาซัมเมอร์จึงหยิบแผนที่ออกมาจากเป้สะพายหลัง จุดสีแดงเป็น เส้นทางเดียวในป่า อาจมีกระท่อมที่เจ้าหน้าที่ป่าไม้รุ่น ก่อนทิ้งไว้

“งั้นไปกันเถอะ”

ซัมเมอร์เดินเข้าไปในป่า และซารุโนริก็เดินตามเขาไป พร้อมกับส่งเสียงคำราม ด้วยเหตุผลบางอย่าง การอยู่ ข้างๆ เขาทำให้เขารู้สึกปลอดภัยอย่างไม่คาดคิด

(จบบทนี้)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***