“นี่มันอะไรกันเนี่ย…”
แพรไหมยืนอึ้งอยู่หน้าห้องเรียน พื้นกระเบื้องหน้าประตูเต็มไปด้วยเศษกระดาษ ถุงขนม และน้ำเปล่าหกเป็นทาง ใบประกาศต้อนรับ “นักเรียนทุน” ติดไว้กลางบอร์ดด้วยลายมือหวัด ๆ พร้อมรูปเธอที่ถูกวาดหนวดและเขาไว้บนใบหน้า
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง
“โอ๊ะ ใครทำเนี่ย ไม่ต้อนรับเลยนะเนี่ย” เสียงแหลมแกล้งพูดเหมือนตกใจ ทั้งที่ดวงตาวาววับด้วยความสะใจ
แพรไหมปรายตามอง “พริมา” ที่ยืนกอดอกอยู่กับกลุ่มเด็กสาวอีกสามคน พวกเธอสวมกระโปรงสั้นผิดระเบียบ รองเท้าเงาวับสะท้อนแสง แต่ที่ชัดที่สุดคือสายตาเหยียด ๆ ที่มองมา
“อย่าบอกนะ…ว่าเธอคิดจะเข้ามานั่งเรียนกับพวกเราแบบนี้เลยเหรอ?”
พริมายิ้มหวานแต่ปากร้าย
แพรไหมถอนหายใจเบา ๆ เดินผ่านเศษขยะอย่างมั่นคง หยิบผ้าในกระเป๋ามากวาดพื้นด้วยมือเปล่า ไม่พูดสักคำ
“โอ๊ย...ทำไมเธอไม่โกรธเลยอะ? ฉันทำเธอขนาดนี้…” พริมาทำเสียงกระเง้ากระงอด
“หรือเธอกำลังคิดว่าตัวเองจะเป็นนางเอกละครล่ะ?”
แพรไหมเช็ดพื้นจนเสร็จ ลุกขึ้นมายืนตรง
“ก็เพราะชีวิตจริงมันไม่ใช่ละครไง ฉันเลยต้องทำให้มันดีกว่าที่พวกเธอเคยดูมา”
คำพูดเรียบเฉย แต่ฟาดแรงจนกลุ่มพริมาเงียบไปชั่วขณะ
---
หลังเลิกเรียน
“เธอนี่กล้าเนอะ”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างตัวแพรไหมในขณะที่เธอกำลังนั่งจดโน้ตอยู่ที่ม้าหินหน้าตึกเรียน
เธอเงยหน้าขึ้นมอง—เป็นเขา “ธีร์”
ชายหนุ่มผมสีเทาเงิน เจ้าของรถสปอร์ตหรูเช้านี้
“กล้าอะไร?” เธอถามนิ่ง ๆ
“กล้าท้าชนพวกพริมา...พวกนั้นมันเล่นไม่เคยแพ้ใคร”
แพรไหมยิ้มมุมปาก “ฉันไม่ได้ท้าชน...ฉันแค่ไม่ก้มหัวให้ใครเฉย ๆ”
ธีร์เลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“เธอรู้ไหม ที่นี่มันไม่ได้มีแค่เกมเรียน…มันมี ‘เกมซ้อนเกม’ พวกที่อยู่ข้างบนสุดจะเป็นคนกำหนดกติกา ส่วนพวกข้างล่าง—อย่างเธอ—จะไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลย”
แพรไหมวางปากกา
“ก็ดี...จะได้รู้ว่าฉันต้องปีนไปให้ถึงตรงไหน ถึงจะมีสิทธิ์เปลี่ยนกติกาบ้าง”
ธีร์จ้องเธอนิ่ง ไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะลุกขึ้นช้า ๆ
“ไว้จะดูว่าเธอไปได้ไกลแค่ไหน...เด็กทุน”
---
เช้าวันต่อมา
รายชื่อ “กลุ่มโปรเจกต์นักพัฒนาสังคม” ถูกติดบอร์ด
ชื่อของแพรไหมอยู่ในกลุ่มเดียวกับ “ธีรวิทย์” และ “พริมา” — เหมือนฝันร้ายซ้อนฝันร้าย
“โอ๊ย! นี่มันกรรมอะไรของฉันเนี่ย!” แพรไหมสบถเบา ๆ ขณะจ้องชื่อบนกระดาษ
เสียงพริมาดังมาแต่ไกล
“ว้าววว~ ดีจังเลยอะ ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเด็กบ้านนอก หวังว่าคะแนนฉันจะไม่ตกนะคะ”
“ก็ช่วยกันสิ” แพรไหมพูดกลับ “ฉันอาจจะจน แต่ไม่ได้โง่นะ”
“หึ...จะได้รู้กันว่าเด็กทุนมีดีแค่ไหน!” พริมายิ้มอย่างมีแผน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 20
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments