บทที่ 2. มันคือใคร?

บทที่ 2.

มันคือใคร?

ระหว่างทางไปที่พัก มีรถยนต์เปิดประทุนคันหนึ่งขับมาอย่างนุ่มนวลและผ่อนคลาย โดยมีเบลค ปาร์คเกอร์โดยสารไปด้วย เพราะเครื่องบินลงจอดก่อนหนึ่งชั่วโมง และเขาเข้ามาทางส่วนการทูตของสนามบิน ซึ่งเป็นส่วนสำหรับบุคคลที่มีสถานะสูงโดยเฉพาะ

เบลคดูเบื่อหน่ายกับทิวทัศน์เล็กน้อยขณะขับรถ และเมื่อเขาเดินเข้าไปในลานจอดรถของบ้านและลงจากรถเปิดประทุน เขาก็สังเกตเห็นว่ามีคนสามคนกำลังเล่นอยู่ในสวน สองคนในนั้นเป็นหลานชายของเขา ชื่อจีน่าและเอลเวอร์ แต่มีเด็กชายอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และดูเหมือนว่าจะสนิทกับเด็กๆ มากด้วย เพราะเขาไม่เพียงแต่ทำฟองสบู่กับเด็กๆ เท่านั้น แต่ยังกระโดดและหัวเราะเยาะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย ... จากนั้น เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน เขาก็ได้พบกับลุค ดาฟท์ เบต้าบัตเตอร์ที่แม่ของเขาไว้ใจ และเขาถามเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า ไอ้ผมแดงที่อยู่กับหลานชายของฉันคือใคร พ่อบ้านเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “เป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวที่เอลิสหามาให้ เพราะทั้งสองเด็กชายไม่ได้เรียนที่โรงเรียนรัฐหรือเอกชนในชนบทแล้ว” ตอนนั้นเองที่ลุคตกใจเมื่อได้ยินเสียงกัดฟันอย่างโกรธจัดของเบลค ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกไม่สบายใจกับข่าวนั้น ... จากนั้นเขาก็จากไป เขากล่าวกับอากาศว่า “ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีระเบียบเลย ถึงเวลาต้องสะสางบัญชีแล้ว”

เขาเพิ่งจะกลับเข้าห้องได้ไม่นานก็ได้พบกับเอลิส น้องสาวของเขา และถามเธอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า ทำไมหลานชายของฉันถึงเลิกไปโรงเรียน? นี่มันเรื่องอะไรกันกับการมีครูสอนพิเศษส่วนตัว? ด้วยวิธีนั้นพวกเขาจะไม่มีวันพัฒนาทักษะทางสังคมของพวกเขา แต่เธอตอบว่า: ฉันเป็นแม่ของเด็กชาย ฉันเป็นคนตัดสินใจเองว่าอะไรถูกและอะไรผิดสำหรับพวกเขา และถ้าพวกเขาเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นและครูได้ไม่ดี ฉันก็จะไม่บังคับให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานในวัยเด็ก จำไว้ว่าคุณเป็นเด็กเพียงครั้งเดียวและคุณไม่สามารถทำซ้ำได้ แต่เบลคพูดว่า: จะดีกว่าไหมถ้าเปลี่ยนพวกเขาไปโรงเรียนอื่นที่เข้มงวดกว่านี้มาก? และเอลิสผู้ดื้อรั้นเล็กน้อยก็ตอบว่า “นั่นเป็นการตัดสินใจของฉัน และมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่างไรก็ตาม เขาพูดกับเธอว่า ทำไมคุณไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงเจ้าหน้าที่ของสถาบันที่พวกเขาเข้าเรียน และไล่เด็กคนอื่นๆ ที่เรียนกับพวกเขาออกไปล่ะ” เธอยังคงนิ่งเงียบและรู้สึกงุนงงเพื่อตอบว่าความคิดบ้าๆ นั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลย และแม้ว่ามันจะไม่ผิด แต่เธอก็จะไม่ไปมีอิทธิพลต่องานของคนอื่นหรือการศึกษาของเด็กคนอื่นๆ ในทางลบหรือบวกแต่อย่างใด

ในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็ยังคงเงียบสนิท แล้วเขาก็เดินตรงไปที่ห้องครัวในขณะที่เธอเดินไปที่สวนเพื่อมองหาลูกๆ ตัวน้อยของเธอที่กำลังเล่นกับดัสตินอยู่ที่นั่น นางนอร่าซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องครัวเช่นกัน พบว่าตัวเองเผชิญหน้ากับเบลค ลูกชายของเธอ และเอามือของเธอจับใบหน้าของเขาแล้วพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ลูกชายสุดที่รักของพ่อ เจ้ากลับบ้านมาแล้ว… และพ่อก็ตอบกลับมาเพียงว่า ทำไมไม่มีใครบอกฉันว่าหลานชายของฉันถูกตามใจจนเสียจนไม่อาจหันหลังกลับได้” และแม่ของเธอก็ตอบว่าครูสอนพิเศษคนนี้เก่งมากและเด็กๆ เข้ากับเขาได้ดีมาก แต่เบลคตอบว่า: ฉันไม่สนใจหรอกแม่ โลกนี้มันโหดร้ายและยากลำบาก พวกเขาต้องเข้มแข็งขึ้น แล้วการดูชั้นเรียนอยู่ที่บ้านมันช่างไร้สาระอะไรกัน ในสมัยของฉันยังไม่มีสิ่งนั้น แต่โนราห์ตอบกลับว่า: คุณคงจะพูดถูกนะที่รัก แต่คุณรู้ว่าน้องสาวคุณเป็นยังไง ดังนั้นฉันควรฝากมันไว้ในมือคุณ แล้วคุณจะได้เห็นว่าคุณจะทำอะไรกับมันได้

ตกกลางคืนแล้วและดัสตินกำลังบอกลาเด็กๆ ในขณะที่เด็กๆ ต่างก็หลั่งน้ำตาอย่างไร้เดียงสา บอกเขาไม่ให้ไปและอยู่ต่ออีกหน่อย แต่ดัสตินต้องกลับไปและบอกพวกเขาว่าวันรุ่งขึ้นเขาจะนำของขวัญมาให้พวกเขา ดังนั้นเด็กๆ จึงเข้าไปในบ้านพร้อมกับแม่ของพวกเขา

เขาขับรถด้วยความเร็วเต็มที่และกลิ้งไปตามถนนจนกระทั่งมาถึงอพาร์ทเมนท์เล็กๆ ที่เขาเช่าอยู่ สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือการกระทำดังกล่าวของชายผมดำที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าและท่าทีที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและดูถูก อีกทั้งยังมีรอยแผลเป็นที่แขนและหลัง พร้อมด้วยรอยสักรูปงูทะเลที่ล้อมรอบรอยแผลเป็นบนแขนของเขาและหัวของสัตว์ที่ลงท้ายด้วยสะบักข้างหนึ่งที่กำลังกินหนามของดอกกุหลาบที่เหี่ยวเฉา ซึ่งกลีบแห้งของดอกกุหลาบดูเหมือนจะตกลงมาเหมือนน้ำตกลงบนรอยแผลเป็นที่ลึกที่สุด ชายคนนั้นก็คือเบลค ปาร์คเกอร์ ผู้ชายอัลฟ่าวัย 32 ปีผู้มีอุปนิสัยแย่และโหดร้าย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***