ใต้ต้นอาเคเซีย

ในป่าลึกที่ไม่เคยมีผู้ใดเหยียบย่าง นอกจากเสียงของใบไม้ไหวเบาและเสียงลมหายใจของดอกไม้ที่บานอยู่ตลอดกาล สายลมพัดหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ปนมะลิอ่อน ๆ ประหนึ่งป่าทั้งผืนกำลังหายใจคลอเคลียไปกับความรักของพวกเขา

ใต้ต้นอาเคเชียทองที่โอบเงาร่มไว้เหนือผืนหญ้านุ่ม Cassiel นั่งเอนหลังพิงลำต้น ขณะเทพีนอนเอนศีรษะไว้บนตักของเขา เส้นผมสีเขียวทะเลของเธอพราวแสงแดดลอดใบไม้ ขณะที่ดวงตาสีทองหลับพริ้ม รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดอยู่บนริมฝีปากเธอราวกับความฝัน

Cassiel ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยกลีบซากุระที่ร่วงลงมาจากต้น—กลีบบางเบาแตะผิวของเธอราวกลัวจะทิ้งรอย

"เจ้ารู้ไหม" เขากระซิบแผ่ว ดวงตาสีทองของเขาจ้องมองเธอ "บางทีข้าอาจเกิดมาเพื่อหลงรักเจ้าผู้เดียว"

Lysandra ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ยิ้มของเธออบอุ่นราวแสงอรุณ

"แล้วข้าก็อาจเกิดมาเพื่อให้เจ้าลักพาตัวข้าออกจากสวรรค์นี้ ในยามที่ใคร ๆ หลับใหล"

หัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นในระหว่างพวกเขา เสียงนั้นกลมกลืนไปกับเสียงน้ำไหลจากลำธารเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกล Cassiel ยื่นมือออกไปเด็ดแอปเปิ้ลลูกเล็ก ๆ สีแดงจากต้นหนึ่ง แล้วยื่นให้เธออย่างทะนุถนอม เธอรับไว้ด้วยปลายนิ้ว ก่อนกัดคำเล็ก ๆ

..."ขม..." เธอเบะปาก...

"แต่เรายังอยู่ด้วยกัน" เขาหัวเราะ "แม้แต่ความขมก็หวาน"

ณ ป่าส่วนตัวที่มีเพียงพวกเขาเป็นสักขีพยาน ความรักในเงาเงียบนี้ คือสิ่งที่งดงามกว่าคำสาบานใด ๆ ที่โลกเคยได้ยิน

"เจ้าดูนี่สิ"เขาเด็ดดอกไม้ที่ต้นไม้เบาๆ ดอกไม้นั้นทั้งอ่อนนุ่ม สวยงาม นุ่มนวล

"เป็นดอกไม้ที่วิเศษจริงๆ"เขาขยับดอกไม้นั้นมาที่จมูกของเขา และสูดดมมัน

"แต่ข้าวิเศษกว่าสิ่งใดในจักรวาลนี้ ใช่ไหมล่ะ?"เธอถาม ในขณะที่จ้องมองตัวอักษรบนหนังสือในขณะที่ศรีษะยังคงนอนทอดเคียงอยู่บนตักของเขา

"ในสายตาข้า ตลอดกาลเลยล่ะ"เขาตอบอย่างอ่อนโยน เต็มไปด้วยความรักและความลุ่มหลง เขาไม่เคยละสายตาจากดวงตาสีทองอำพันสว่างบริสุทธิ์ของเธอเลย

โดยไม่ทันสังเกตว่าเขาทำกลีบดอกไม้ที่เปราะบางร่วงหล่น

กลีบดอกไม้กลีบหนึ่ง ร่วงหล่นจากมือของเขา สัมผัสกับริมฝีปากสีชมพูนุ่มนวลของเธอ

...เธอเป่าเบาๆ เพื่อปัดเป่ากลีบดอกไม้ที่น่ารำคาญนั้นออกไป...

เขาก้มลงอย่างกระทันหัน ริมฝีปากของเราสัมผัสกันอย่างนุ่มนวลเหมือนกับลมที่ผลัดผ่านเบาๆอย่างสงบนิ่ง

...ข้ากำลังตกหลุมรักลุ่มหลงในใบหน้าที่งดงามนั้น โดยที่ไม่รู้จักใบหน้านั้นด้วยซ้ำ...