บทที่ 5 แคสเปอร์

หลังจากประชุมเสร็จ คริสเตียนไม่ได้ไปซ้อมแต่เขาได้ไปหาเพื่อน แคสเปอร์

ใต้เงาจันทร์ที่ส่องลอดผ่านหมู่ไม้

คริสเตียนยืนพิงต้นโอ๊กใหญ่ หัวใจยังเต้นแรงจากแรงกดดันในห้องประชุมเมื่อครู่

ไม่นาน ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากความมืด แคสเปอร์หมาป่าหนุ่ม ดวงตานิ่งสงบแต่เฉียบคม เดินเข้ามาหาเขา

"ได้ข่าวว่ามีซ้อมนิ ทำไมไม่ไปซ้อม มาหาข้าทำไม"

แคสเปอร์เอ่ยถามเบา ๆ

คริสเตียนส่ายหน้า

“ไม่มีอารมณ์”

เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะมองขึ้นฟ้าอย่างครุ่นคิด

“แคสเปอร์... เราไม่ควรต้องอยู่แบบนี้... ต้องโกหก... ต้องกลัว”

แคสเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าไง?”

คริสเตียนหันกลับมาจ้องหน้าเพื่อน แววตาจริงจังไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

“เราหนีไหม? หนีไปจากที่นี่ ไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา...ไปโลกมนุษย์”

คำพูดนั้นทำให้แคสเปอร์นิ่งไป

“ที่โลกมนุษย์...” คริสเตียนพูดต่อ “ไม่มีการแบ่งแยกว่าใครเป็นเผ่าอะไร ไม่มีความเกลียดชังฝังรากมานานเป็นร้อยปี ไม่มีสายตาที่จ้องจับผิดเมื่อเรายิ้มให้กัน”

แคสเปอร์มองหน้าเขานิ่ง ความลังเลปรากฏในแววตา

“แต่นั่นไม่ใช่การหนีเหรอ? ถ้าเราหนี ใครจะเปลี่ยนอะไรได้?”

"เจ้าแน่ใจแล้วงั้นหรอ?"

“แต่ถ้าอยู่... พวกเขาจะไม่มีวันฟังเรา” คริสเตียนตอบ “สงครามจะเกิดขึ้นแน่ พรุ่งนี้ มะรืน หรือเดือนหน้า... เราอาจต้องฆ่ากันเองเพื่อใครบางคนที่เราไม่แม้แต่เคยเห็นหน้า”

"คริสเตียน...ฉันเข้าใจเจ้า แต่เราจะทิ้งครอบครัวให้ต่อสู้กันเองงั้นหรอ" เขาพูดเตือนคริสเตียน

" พรุ่งนี้พวกเจ้ามาโจมตีเผ่าพันธุ์ข้า ครอบครัวข้า บ้านข้าที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก ข้าต้องปกป้อง"

คริสเตียนเงียบไปทันที ราวกับคำพูดนั้นแทงลึกลงไปในหัวใจ

แคสเปอร์พูดถูก… ครอบครัว เพื่อนบ้าน คนที่เขาเติบโตมาด้วย พวกเขาควรได้รับการปกป้อง

แต่แล้วเขาก็เอ่ยออกมา น้ำเสียงแผ่วลงแต่หนักแน่น

“ข้าก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น... แต่ข้าไม่สามารถยืนอยู่เฉย ๆ แล้วดูเจ้า หรือใครต้องมาตายเพียงเพราะความเกลียดชังที่ไม่มีใครรู้ต้นเหตุ"

เขาหันหน้าไปหาแคสเปอร์

“ข้าไม่ได้อยากหนีเพื่อเอาตัวรอด... ข้าอยากหาทางรอดให้เราทั้งหมด ข้าเชื่อว่า... ถ้าเราสองคนทำได้ อาจจะมีวันหนึ่งที่คนอื่นจะเข้าใจ”

"เราช่วยหันหาทางออกจบสงครามนี้กันเถอะ " แคสเปอร์พูด

คริสเตียนพยักหน้าพร้อมเข้าไปกอดแคสเปอร์ น้ำตาไหลออกมาช้าๆ

"ขอบคุณ..ขอบคุณที่อยู่กับข้า"

"ล้างกลิ่นตัวเจ้า แล้วกลับไปซ้อมซะ คนอื่นจะสงสัยเอา"