บทที่ 4 — คนที่ยังจำได้

เวลา 23:21 น. / สนามหลังโรงพยาบาลจิตเวชเซนต์เกรซ

เสียงกรวดบดเท้าดังกรอบแกรบในความมืด ดวงจันทร์คืนนี้เหมือนจะหรี่แสงลงกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ลมเย็นเฉือนผ่านต้นคอ เหมือนเสียงกระซิบของใครบางคนที่ยังไม่ไปไหน

นิโคลยืนอยู่คนเดียวตรงรั้วลวดหนาม สูบบุหรี่มวนที่ลักมาจากเจ้าหน้าที่ตอนเปลี่ยนเวร เขากำลังสงบดี... จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา

“ไม่คิดว่าหมอเรเชลจะให้เดินออกมายามดึกนะ”

เสียงนั้นต่ำ ทุ้ม แหบแต่มั่นคง ราวกับผ่านการกลืนความกลัวมานับพันครั้ง

นิโคลหันกลับช้าๆ

ชายร่างสูง ซูบผอม ผมสีขาวซีดยุ่งเหยิง ยืนอยู่ใต้เงาต้นไม้ ใบหน้ามีรอยแผลเป็นพาดผ่านแก้มซ้าย เขายิ้มเล็กๆ ดวงตาสีหม่นนั้นเหมือนจ้องทะลุผ่านทุกความคิดในหัว

“โดมินิค มอร์แกน” เขาแนะนำตัวเองก่อนนิโคลจะถาม

“นาย... อยู่ห้องฝั่งตึกใต้ดิน” นิโคลพูดเบาๆ จำได้ว่าเคยเห็นเขาเดินผ่านประตูเหล็กหนาหลายชั้นไปเมื่อเดือนก่อน

“ใช่ แต่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวในนั้น... ฉันอยู่กับ เสียง... แล้วก็เงา”

นิโคลกลืนน้ำลาย

โดมินิคเดินเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆ เหมือนจะฝากความลับให้ลมพัดไปด้วย

“เมื่อคืน... นายตะโกนชื่อ เอริน ใช่ไหม?”

หัวใจนิโคลแทบหยุดเต้น

“นาย... รู้จักชื่อนั้นได้ยังไง”

โดมินิคแสยะยิ้ม “ฉันเคยเห็นเธอ... นานแล้ว ก่อนที่เธอจะตาย”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงในอก

“เธอ... ตาย?” นิโคลพูดแทบไม่ออก

“ใช่—หรืออาจจะไม่ก็ได้” เขายักไหล่ “บางคนตายแล้ว แต่ยังเดินอยู่ บางคนยังอยู่... แต่ไม่ใช่ในแบบเดิม”

นิโคลเริ่มหายใจเร็วขึ้น

“ฉันจำได้ว่าเธอมักมากับผู้ชายคนหนึ่ง...” โดมินิคพูดต่อ ดวงตาหรี่ลง “สูง ผอม ผิวซีด ใส่เสื้อกันฝนแม้ในวันที่ฟ้าโปร่ง เสียงหัวเราะของเขาดังอยู่ในหูฉันเสมอ มันเหมือนเสียงของ—”

เขาชะงัก

“…ของนาย” เขาจ้องลึกเข้าไปในตานิโคล

นิโคลถอยหลังหนึ่งก้าว “หยุด...”

“นายเคยฆ่าใครรึเปล่า? ไม่ใช่ด้วยมือ แต่อยู่ตรงนั้น ปล่อยให้มันเกิดขึ้น... แล้วทำเหมือนไม่มีอะไร?”

ภาพในหัวนิโคลปะทุขึ้นอีกครั้ง—เสียงกรีดร้อง เปลวไฟ เด็กผู้หญิงที่หันมามองเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหายเข้าไปในกลุ่มควัน

โดมินิคหัวเราะเบาๆ

“บางคนที่ตายไป... เขาไม่ได้หายไปไหน เขารอแค่ให้เรายอมจำ”

ก่อนที่นิโคลจะถามอะไรอีก โดมินิคหันหลังเดินจากไป กลืนหายไปในเงามืดใต้ต้นสนสูง

นิโคลยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ร่างกายเย็นเฉียบเหมือนฝังอยู่ใต้ดิน

เสียงในหัวเขาดังขึ้นอีกครั้ง

“นายก็เห็นแล้ว... ความจริงมันไม่ได้ถูกลืม มันแค่ถูกซ่อนไว้”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***