บทที่ 3 หุบเขาหินแห่งเสียง

˓𓄹 ࣪˖ ˖ ࣪ ִֶָ ⸰ 𖥔 ͙ࣳ ⸰ֺ⭑ ִֶָ . ָ࣪ ˑ ֗ ִ ˑ ִ ֗˓𓄹 ࣪˖ ˖ ࣪ ִֶָ ⸰ 𖥔 ͙ࣳ ⸰ֺ⭑ ִֶָ˓𓄹 ࣪˖ ˖ ࣪ ִֶָ ⸰ 𖥔 ͙ࣳ ⸰ֺ⭑ ִֶָ . ָ࣪ ˑ ֗ ִ ˑ ִ ֗˓𓄹 ࣪˖ ˖ ࣪ ִֶָ ⸰ 𖥔 ͙ࣳ ⸰ֺ⭑ ִֶָ

หลังจากการแนะนำเสร็จทางใหม่ที่พึ่งจะพบ พวกเขาก็ต้องพักผ่อนเพื่อการเดินทางในเช้าวันถัดมา รุ่งเช้าของอีกวันก็ได้เริ่มต้นขึ้นพวกเขาได้เตรียมตัวเพื่อการเดินทางในครั้งนี้

“ ไม่คิดเลยว่าการเดินทางขึ้นไปที่หุบเขาหินแห่งเสียง ” ลิเลีย กล่าวด้วยท่าทีที่ดูตื่นเต้น

“ พร้อมหรือเปล่า..ไอริส..สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ” คาเดน ได้กล่าวถามก่อที่จะได้เดินเข้ามาหา

“ ฉันรู้สึกว่าจะเจอกับอะไรสักอย่างที่อันตราย…แต่อาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ” เธอได้กล่าวออกมาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“ มันจะเกิดอะไรขึ้น…ก็ต้องเกิดพวเราเองไม่สามารถกำหนดอะไรไม่ได้หรอกนะ..ไอริส..เธอต้องยอมรัวมันให้ได้ก็พอ ” คาเดน ได้กล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียดก่อนที่จะได้เริ่มออกเดินทางจากที่พัก

พวกเขาได้เดินทางเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน แล้วจนพวกเขาได้เดินทางเข้ามาสู่ หุบเขาหินแห่งเสียง นี้ สายลมที่กำลังพักได้เริ่มเบาลงมากแต่ลมจะกลับพัดอีกครั้งก็อีก 3 วันให้หลัง

“ ถึงนี้ก็พักกันไปก่อน..เพราะนับไปอีก..3..วันก็จะมีลมเริ่มพัดมาใหม่อีกครั้ง ” คาเดน ได้กล่าวขึ้นพร้อมกับการจักเตรียมของเพื่อกางเต้น

“ เพราะลมพึ่งหยุดพัดสินะคะ…แต่อย่าไงก็ต้องพักก่อนเพราะการเดินทางอาจจะไม่ได้หยุดใช่ไหมคะ ” ลิเลีย ได้ถามขึ้นพร้อมสังเกตถึงแรงลงที่พัดโดนต้นไม้หรือต้นหญ้าที่นอนลาบไปทางเดียวกันกับพื้นดิน

“ ลิเลีย…ช่วยไปเอาน้ำมาให้หน่อยนะ ” เธอได้กล่าวคำขอเพื่อให้ช่วยในการทำอาหารเย็นในวันนี้

“ ดูเหมือนว่าสัตว์ป่าที่อันตราย…จะไม่เข้าใกล้ตรงนี้เลยด้วย ” เอดันได้กล่าวบอกทุกคนก่เนที่จะแยกย้ายเพื่อทำตามความถนัดของแต่ล่ะคน

“ ได้คะ…นี้เครื่องปรุงนะคะ ” ลิเลีย ได้กล่าวรับปากเธอก่อนที่จะได้นำเครื่องปรุงที่มีอยู่ออกมา

“ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะครับ…จะได้ตั้งรับได้ง่ายหน่อยนะครับ ” คาเดน ได้ออกความคิดเห็น

“ จะออกล่าสัตว์หรือเปล่า…ถ้าอย่างนั้นจะได้เพิ่มอาหารในส่วนอื่นด้วย ” เธอได้กล่าวถามถึงการออกไปล่าสัตว์

“ ต้องออกไปล่าสัตว์อยู่แล้วล่ะ…พวกเธอก็ต้องระวังตัวหน่อยนะอาจจะมีสัตว์ป่าอันตรายอะไรบ้างพวกเรา..2..คนอาจจะมาไม่ทันได้ ” เอดัน ได้กล่าวขึ้นสถานการณ์ในต้นนี้ที่เป็นอยู่

“ พวกเรา..2..คนอยู่ได้คะ…ไม่ต้องห่วงเลยคะแต่ถ้าไว้สุดก็หลบขึ้นต้นไม้สูง ” เธอได้กล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ดูดีขึ้นจากหลายวันก่อนเลยทีเดียว

“ ดูดีเลยสีนะ..สีหน้าที่ดูไม่ดีก็ดูดีขึ้นมากเลยนะ ” คาเดน ได้กล่าวขึ้นถึงความสำคัญเมื่อครั้งก่อน

พอทั้ง 2 คนนั้นได้เดินออกไปเพื่อมีความล่าสัตว์ป่าและหาอาหารเพิ่มในการเดินทางเพราะะการเดินทางนั้นอาจจะไม่ได้หยุดพักเลยแต่ก็ยังมีให้พักบ้างแต่ก็น้อยพอควรเลย พวกเขาจึงเริ่มเก็บสเบียที่ทานง่ายและทำได้ในปริมาณมากให้เพียงพอกับทำคนในการเดินทาง เวลาผ่านไปนานพอสมควรก่อนที่ตะวันจะตกดินทั้ง 2 คนที่ได้ออกไปล่าสัตว์นั้นก็ได้กลับมาก

“ เป็นอย่างไงบ้าง…ได้มาเยอะนะคะแบบนี้ต้องพอจนถึงที่โน้นแน่ ” ลิเลีย ได้กล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาหา

“ ไอริส…ล่ะไปไหนล่ะไม่ได้อยู่เดียวกันหรอ..ลิเลีย ” คาเดน ได้ถามผู้ที่ได้เดินเข้ามาหาทั้ง 2 คน

“ พี่ไอริส…เข้าไปเปลี่ยนชุดอยู่ในเต้นนะคะ ” ลิเลีย ได้กล่าวพร้อมกับชี้ไปทางเต้นของ ไอริส

“ กลับมากันแล้วหรอคะ…วันนี้กลับมาไว้กว่าครั้งที่แล้วนะคะ ” เธอได้กล่าวขึ้นก่อนี่จะเดินออกมาเพื่อจะออกมาดูสตว์ที่ล่ามาได้

“ กลับมาแล้ว…วันนี้สัตว์ป่าล่าง่ายกว่าข้างล่างหน่อยนะ ” คาเดน กล่าวพร้อมกับเดินออกไปเพื่อนำเนื้อที่ล่ามาล้าง

“ ช่วยเอาเนื้อไปล้างหน่อยนะ…คาเดน..นายช่วยยกน้ำให้ที ” เธอได้กล่าวพร้อมกับให้ คาเดน เข้ามาช่วย

“ ได้…ฉันจะช่วยนะ ” คาเดน กล่าวพร้อมกับลุกขึ้นจาที่กำลังนั่งพักอยู่

“ งั้น…จะเอาเนื้อไปล้างให้นะคะพี่รอทำเลยนะคะ ” ลิเลีย ได้กล่าวขึ้นพร้อมกับนำเอาไปล้าง แต่ เอดัน ก็ได้เดินตามเดินไป

พอทั้ง 2 คนได้อยู่ตามลำพัง 2 คนทั้งคู่ก็เงียบมากเหมือนจะไม่มีอะไรจะถามกัน แต่ความเงียบก็อยู่ได้ไม่นานมีสัตว์ตัวเล็กแต่มีสิ่งที่แตกต่างกับสัตว์โดยรอบที่ คนเดน ได้ดึงตัว ไอริส เข้ามาหาตนเอง

“ ไอริส สัตว์ตัวนี้แปลกไป…นี้ไม่ใช่สัตว์ที่อยู่ตรงนี้อยู่ให้นิ่งก่อนเพราะสัตว์ตัวนี้มีพิษที่สามารถฆ่าคนได้เพียงแค่จับตัวสัตว์นั้นอยู่ให้นิ่งก็พอ ” คาเดน ได้กล่าวถึงความอันตรายของสัตว์ตัวเนี้ยแต่ขอเพียงให้อยู่นิ่งเพื่อให้สัตว์ตัวนี้เดินจากไป

“ กลับมาแล้วคะ…จะให้ทำอะไรต่อหรอกคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับกำลังเดินเข้ามา เอดัน ได้หยุดเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอเดินเข้ามา

“ มีอะไรหรือคะ…นั้นมันตัวอะไร ” ลิเลีย ได้ถามถึง เอดัน แต่ดันพึ่งสังเกตว่ามีสัตว์อันตรายที่ดูไม่เป็นมิตร

“ โดเฟิร์นแรบบิท…มอสเตอร์..เป็นมอสเตอร์กระต่ายที่มีพิษและเป็นอันตรายต่อมนุษย์เอาอย่างมาก…ถึงจะเป็นกระต่ายน้อยน่ารักแต่ถึงไม่รู้อะไรจับเข้าไปก็ไม่ได้กลับออกไป ” เอดัน ได้กล่าวก่อนที่จะได้ยิบดาบขึ้นมาพร้อมกับการบุกเข้าไปเพื่อต่อสู้กับมอสเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า

“ จะจัดการแบบไหน…แล้วจะจัดการอย่างไงล่ะคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียดเอาอย่างมากพร้อมกับพุ่งตรงเข้าไปเพื่อต่อสู้

การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับการต่อสู้ของทั้ง 2 คนก็ได้เริ่มต้นขึ้น คาเดน และ เอดัน ได้ต่อสู้ไปสักพักก่อนที่ โดเฟิร์นแรบบิท มอสเตอร์ จะวิ่งหนีออกไปพวกเขาจึงลดอาวุธลงไปเพื่อกลับสู่สภาวะปกติและได้เริ่มสำรวจบริเวณโดยรอบก่อน

“ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรหายไป…ดูแล้วคงจะเข้ามาสำรวจก่อนสินะ ” เอดัน ได้กล่มวขึ้นพร้อมกับสีหน้ากังวลเล็กน้อยบนใบหน้า

“ เราจะออกเดินทางพรุ่งนี้…ไอริส…เตรียมความพร้อมในการจัดสเบียงที่นะเราต้องออกเดินทางตอนเช้า ” เอดัน ได้กล่าวขึ้นและมอบหน้าที่ใหกับ ไอริส เป็นคนจัดการ

“ ได้คะ…ช่วยหน่อยนะ..ลิเลีย..ฉันทำความเดียวไม่ไหวหรอก ” เธอได้กล่าว ลิเลีย จึงพยังหน้ารับก่อนที่จะเริ่มทำอาหาร

หลังจากนั้น ไอริส กับ ลิเลีย ได้เริ่มทำอาหารเพื่อใช่ในการเดินทางติดๆกันประมาณ 3-4 วันติดๆกัน เวลาผ่านไปสักพักสเบียงที่ได้เริ่มทำจนเสร็จจแล้วพวกเธอก็ไม่ได้พักเลยเพราะมันเช้าของอีกวันแล้ว พวกเขาจึงต้องเริ่มออกเดินทางออกจากจุดพักเมื่อคืนแต่ร่างกายอ่อนแรงเพราะไม่ได้นอน

“ ไอริส…ไหวไหมเดินต่อหรือจะขึ้นหลังนอนเอาแรงหน่อยไหม ” คาเดน ได้ถามขึ้นเพราะสังเกตถึงความเหนื่อย

“ หนูหน่อยแล้ว…ง่วงนอน..คุณเอดัน..ขอขึ้นหลังได้ไหมคะ…เมื่อคืนไม่ได้นอนเลนด้วย ” ลิเลีย ได้ขอให้เธอได้นอนบนหลังของ เอดัน เพื่อจะพักผ่อน

“ ก็ได้อยู่หรอก…หาที่พักก่อน..คาเดน..เพื่อว่างกระเป๋าสัมภาระลงก่อน…ถ้าว่างตรงนี้ไม่ได้แน่ ” เอดัน สั่งให้ คาเดน ได้ตามหาสำหรับการพัดสักพักก่อนเพื่อว่างกระเป๋าสัมภาระลงด้วย

“ ได้ครับ…ไอริส..มานี้เดียวฉันจะพยุงตัวช่วย ” คาเดน ได้กล่าวรับปากก่อนที่จะหันมาพยุงตัวของ ไอริส เพื่อให้เดินต่อไปได้

ไอริส เธอได้พยักหน้ารับก่อนที่จะได้ให้ คาเดน ได้พยุงตัวของเธอหลบเข้าไปที่ถ้ำใกล้นี้ ก่อนที่จะได้เริ่มว่างกระเป๋าสัมภาระลงก่อนที่จะเริ่มทานอะไรกันก่อนและพักสักพักก่อนจะได้เริ่มต้นการเดินทางต่อไปได้

“ ไปกันต่อเถอะครับ…ช้ากว่านี้อาจจะเดินออกไปไม่ทัน ” คาเดน ได้กล่าวขึ้นพร้อมกับได้สังเกตว่า ไอริส ได้หลับไปเพราะความเหนื่อยล้าเอาอย่างมาก

“ คุณเอดัน…ช่วยผมพา..ไอริส..ขึ้นหลังผมหน่อยได้ไหมครับ…ผมอย่ากให้เ๔อได้พักผ่อนก่อน ” คาเดน ได้กล่าวขอความช่วยเหลือจาก เอดัน เพื่อพา ไอริส ขึ้นหลังของ คาเดน สำหรับการต่อ

หลังจากได้ให้ทั้ง 2 สาวได้ใช้หลังของชายทั้ง 2 คนได้พักผ่อนเอาแรงสักหน่อย เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ก็ได้เดินทางมาได้ครึ่งทางแล้ว แต่พวกเธอก็ได้ตื่นขึ้นมาบนหลังของทั้ง 2 คนแต่พวนเธอก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่่กำลังเกิดขึ้นอยู่

“ ทะ…ทำ…อะไรคะเนี้ย..คุณเอดัน..ว่างฉันลงเถอะนะคะ ” ลิเลีย ได้เอยปากขึ้นมาด้วยอาการตกใจ

“ ใจเย็นก่อน…ถ้าดิ้นมากๆอาจจะตกลงไปได้และมันเป็นอันตราย ” เอดัน ได้กล่าวนั้นได้เตือนถึงเรื่องความปลอดภัย

“ ถึงไหนแล้วล่ะ…คาเดน…หนักหรือเปล่า ” เธอได้กล่าวออกมาพร้อมกับสีหน้าที่กังวล

“ ก็ได้คะ…จะระวังคะแต่มันหนักกันไหมคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับความเขินอายที่มีบนใบหน้าของเธอ

เวลาผ่านไปสักพักพวกเขาก็ได้ลงจากหลังชายทั้ง 2 คนก่อนที่จะได้นั่งพักก่อนในถ้ำอีกที่หนึ่ที่ใกล้จะได้ออกจากหุบเขาหินแห่งเสียงนี้แล้วแต่ก็ต้องเดินทางเข้าไปทางป่าอีกครั้งก่อนที่จะเดินต่อไปอีก 3-5 วันก็จะถึงเมือง

“ เดินทางต่อเถอะพวเราต้องออกก่อนฟ้าสว่างขึ้นเพราะลงก็จะเริ่มกลับมาพัดแรงอีกรอบแล้วล่ะ ” เอดัน ได้กล่าวพร้อมหันมามาคุยกับทุกคนที่ได้นั่งพักอยู่ในขณะนั้น

“ ครับ… ไอริส..เดินต่อไหวใช่ไหม ” คาเดน ได้ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงในการเดินทางเพราะการที่เดินทางแบบไม่พักอาจจะทำให้พวกเธอเป็นลบในขณะเดินได้ตลอดเวลา

“ ไหว…ฉันไม่เป็นไรหรอ ” เธอได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ทำไม่ให้ทุกคนไม่สบายใจ

“ ถ้าไม่ไหวจริงๆ…พวกเธอต้องบอกพวกเราทันทีเลยห้ามเฝื่อนตัวเองเป็อนอันขาดพวกเธอคงเข้าใจดีนะ ” เอดัน ได้กล่าวพร้อมสีหน้าเคร่งเครียดและจริงจังเอาอย่างเพื่อการเดินทางให้ถึงสถานที่นั้นให้ได้

“ ได้คะ…จะบอกทันทีเลยคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับหันมามอง ไอริส ก่อนที่ ไอริสนั้นจะพยักหน้ารับตามมา

“ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเลย…งันพวกเราเดินทางต่อได้เลย ” หลังสิ้นสุดคำของ เอดัน พวกเขาก็ได้เดินางต่อจากจุดเดิม

พระอาทิตย์ตกดินลงอีกครั้งการเดินทางก็ได้ดำเนินต่อมาเข้าสู่วันที่ 4 ในการเดินทางผ่านหุบเขาหินแห่งเสียงนี้ สายลมที่พัดผ่านนั้นได้เริ่มพัดแรงขึ้นทุกครั้งที่ได้หุยดพักไม่ถึงนาทีที่พวกเขาได้หยุดเดินลง แต่ทุกคนก็มุ่งหน้าเดินตรงต่อไปเพื่อเดินทางออกจากจุดนี้โดยไม่มีข้อสงสัย

“ ใกล้เช้าแล้วล่ะคะ…พวกเราใกลัถึงทางออกแล้วสินะคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับท่าทีที่อ่อนล้าแต่ก็แฝงไปด้วยความตื่นเต้น

“ ดูตื่นเต้นเอามากเลยนะ…ลิเลีย…ฉันเองก็เดินต่อไม่ไว้แล้วล่ะเจ็บเท้าเอามากเลยของพักอีกหน่อยนะ ” เธอได้กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆแต่สีหน้าของเธอเองดูเคร่งเครียดเอามาก

“ ไอริส…ขึ้นหลังฉันมาถ้าช้ากว่านี้อาจจะไม่ได้ออกจากตรงนี้เลยด้วยส่วนกระเป๋าสัมภาระของเธอจะมี..คุณเอดัน..และ..ลิเลีย..ได้ช่วยแบ่งออกนะ ” คาเดน. ได้กล่าวขึ้นพร้อมกับนั่งย่อตัวลงเพื่อให้เธอได้ขึ้นหลังของเขาเอง

“ แต่ว่าแบบนี้จะไม่เป็นไรใช่ไหม…ฉันพักนิดหน่อยก็เดินต่อได้นะไม่เป็นไรหรอกนะ…นาลุกขึ้นมาเถอะ ” เธอได้กล่าวออกมาด้วยความไม่สบายใจมากและได้ดึงตัวของเขาขึ้น

“ พี่ไอริส…ขึ้นไปเถอะคะเพราะถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมามันก็ไม่มีความหมายหรอกนะในการเดินทางเข้ามาถึงที่นี้นะคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้ากังวลและเศร้าลงเห็นได้ชัดเจน

“ และการเดินนทางออกจากที่นี้ก็ไม่ได้ง่ายด้วย…รีบขึ้นไปเถอะนะช้ามากแล้วด้วยจะเดินทางออกไปไม่ทันเอานะ ” เอดัน ช่วย ลิเลีย พูดอีกแรกก่อนที่เธอจะตัดสินใจขึ้นไปบนหลังของ คาเดน เพื่อเดินทางต่อจากจุดที่ได้พักกัน

การเดินทางกินเวลาไปจนถึวคืนของวันที่ 4 เพราะได้เดินทางออกมาจากหุบเขาหินแห่งเสียงนี้ก่อนที่จะมีสายลมพัดผ่านเข้าไปที่หุบเขาแห่งเสียงนี้ได้แรงขึ้นมา เสียงที่ได้ยินจากที่นี้กลับน่ากลัวเอาอย่างมากเพราะลมที่พัดนั้นได้พัดผ่านช่องหินและส่วนที่แตกของหินทำให้เกิดเสียงอัยแสนน่ากลัวออกมา

“ ในที่สุดพวกเราก็จะได้พักแล้วนะคะ…พี่ไอริสอย่ากกินอะไรหรือเปล่าคะวันนี้ฉันจะทำให้เอง ” ลิเลีย ได้กล่าวถามคนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาแต่กับไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาของอีกฝ่าย

“ ลิเลีย…รีบเอากระเป๋าสัมภาระของ..ไอริส..ว่างลงหน่อยได้ไหมฉันว่า..ไอริส..กำลังเป็นไข้นะเพราะตัวของเธอนั้นร้อนมาก ” คาเดน กล่าวพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียดและกังวลมากกับเรื่องนี้

ลิเลีย…ที่ได้ยินก็ได้ทำตามและได้รีบกางเต้นของ..ไอริส..เพื่อให้เธอนั้นได้พักจากอาการไข้เธอได้ใหั..เอดัน..ได้เดินออกหาแหล่งน้ำและสเบียงอาหารที่มีบริเวณแถวนี้เพื่อนำมาเช็ดตัวให้กับ..ไอริส..ส่วนตัว..คาเดน..เองก็ได้ออกล่าสัตว์เพียงคนเดึยวน้ำที่มีอยู่นั้น..ลิเลีย..ก็ได้นำมาเช็ดตัว..ไอริส..เพื่อให้ความร้อนในร่างกายได้ลงน้อยลงสักนิดก็ยังดี

เช้าของอีกวันเธอกลับตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวสักพักก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งก่อนจะมีเสียงเดินตรงเข้ามาที่เต้นของเธอ

“ พี่ไอริส..ตื่นแล้วสินะคะ..กินอะไรหน่อยไหมคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงเข้ามานั่งอยู่ข้างเตียงของเธอเอง

“ ไม่เป็นไรหรอกนะ…แล้วฉันเป็นอะไรไปล่ะถึงได้หลับไปแล้วพวกเราได้ออกจากหุบเขาหินแห่งเสียงหรือยัง ” เธอกล่าวขึ้นพร้อมกับด้วยคำถามที่ได้ถามคนข้างหน้าไปแต่กลับกันสีหน้าของคนที่ตอบนั้นกับโล่งใจออกมา

“ พวกเราออกมาจากที่นั้นได้..3..วันแล้วล่ะคะ…ออกมาได้..พี่ไอริส..ก็ได้ป่วยเพราะการเดินทางที่ไม่ได้พักเป็นเวลานานอยู่ด้วยก็เลยทำให้เป็นไข้นะคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับความเป็นห่วงว่าแต่สีหน้าของเธอดูสบายใจมากแล้วด้วย

“ ฉันนอนอยู่ในนี้..3..วันสินะ…ขอออกไปดูข้างนอกได้ไหมไม่อยากอยู่ในนี้แล้วนะ ” เธอได้กล่าวพร้อมเหตุผลที่อยากจะลุกจากที่นอนของเธอเอง

“ ก็ดีเหมือนกันนะคะ..ฉันจะได้ทำความสะอาดหน่อยเพราะในเต้นนี้มีแต่กลิ่นสมุนไพรเต็มไปหมดเลย ” ลิเลีย กล่าวขึ้นและได้เห็นด้วยกับสิ่งที่ ไอริส ได้กล่าวมาข้างต้น

สักพักผ่านไปเธอได้ก้าวออกมาจากเต้นของเธอเองโดยให้ ลิเลียพยุงตัวเธอออกมาจากเต้นและได้นั่งลงตรงใต้ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆเพื่อไม่ให้เจอแสงแดดมากเกินไป

“ รอตรงนี้ก่อนนะคะ…อีกเดียว..คุณเอดันกับคาเดน..จะกลับมาจากการล่าสัตว์แล้วล่ะคะ ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับเดินจากไปปล่อยใน ไอริส นั้นได้นั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้

1 ชั่วโมงผ่านไป เธอได้นั่งอยู่ตรงนั้นจนได้ยินเสียงคนเดินตรงเข้ามาจุดที่พวกเธอได้อยู่พอเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมทางที่ออกไปล่าสัตว์ได้กลับมาพอดี

“ ไอริส..ทำไมมานั่งตรงนี้อาการดีขึ้นแล้วหรอ ” คาเดน ได้รีบว่างสัตว์ที่ได้ล่ามาได้ลงและรีบร้อนเดินตรงดิ่งมาหาคนที่กำลังนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้

“ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วเลย…ออกมานั่งอยู่ตรงนี้นะ ” เธอได้กล่าวพร้อมกับสีหน้ายิ้มออกไปด้วยความสบายใจมากๆ

“ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม…จะหาอะไรกินหน่อยไหมเพราะเธอนอนไปตั้ง..2..วันเต็มเลยด้วย..อยากกินอะไรหรือได้อะไรเป็นพิเศษไหม ” เอดัน ได้กล่าวออกเพื่อเธออาจจะอยากได้อะไรมากแต่เธอก็ไม่ได้

“ ไม่เป็นไรหรอกนะคะ..แค่นี้ทุกคนเองกก็เป็นห่วงฉันมากกันอยู่แล้วด้วย ” เธอเอยพร้อมกับลุขขึ้นมายืน

“ กลับมาแล้วสินะคะ…พี่ไอริส..ฉันทำความสะอาดให้แล้วนะคะ..หิวหรือยังคะ..ฉันจะทำอะไรให้กิน ” ลิเลีย กล่าวขึ้นพร้อมกับเอาผ้าที่นำไปตากนั้นกลับมาเพื่อนำมาเก็บให้เธอ

“ ทำกินเลยก็ได้นะ…ตอนนี้ก็ใกล้เย็นแล้ว..เดี๋ยวจะเอาเนื้อไปล้างให้แล้วกันนะ ” เอดัน ได้กล่าวขึ้นพร้อมนำเนื้อเดินออกไปเพื่อจะนำไปล้างทำความสะอาด

“ ไปเดินเล่นกันก่อนไหม..เธอพึ่งตื่นด้วยนิอาจจะเบื่อการนอน ” คาเดน ได้กล่าวพร้อมกับเหตุผลที่มี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***