ตอนที่ 5

"ข้า..อยากได้ยิดคำว่าหมั้นจากเจ้ามานานแล้วเพราะงั้นเจ้าห้ามกลับคำเด็ดขาดนะ"

"ฮะ ฮ่า ข้าตงหยางไม่มีวันกลับคำหรอกขอให้คำมั่นสัญญา" ชายหนุ่มเอากำไลหยกมาสวมให้คนรักก่อนจะจุมพิตเบาๆบนใบหน้างดงาม

(ปัจจุบัน)

"ข้ากับเขาเราตกลงหมั้นหมายกันและข้าก็มักจะไปหาเขาบ่อยขึ้นความสัมพันธ์นี้กำลังไปได้ด้วยดีจนกระทั่ง..." รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวนั้นค่อยไปจางลงอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านพ่อกลับมาป่วยอีกครั้งแต่ไม่รุนแรงมาก ทำให้กินอาหารได้ยากข้าจึงคอยอุ่นอาหารแล้วนำไปให้ที่ค่ายทหารแล้วข้าก็ได้เจอกับ..ท่านแม่ทัพชู่ ท่านแม่ทัพชู่สนใจข้าอย่างเห็นได้ชัดเขาแสดงออกให้คนในค่ายทหารเห็นว่ากำลังเกี่ยวข้าอยู่ตอนนั้นเพียงได้เห็นใบหน้าอันงดงามนั้นข้ากลับใจเต้นเร็วไปชั่วขณะต่อให้เขาจะอายุสี่สิบกว่าแล้วก็ตามแต่กลับดูไม่ชราเลยเขาเริ่มเข้าหาข้าจากการที่ข้าเอาอาหารไปให้ท่านพ่อบ่อยๆ ตอนนั้นข้าก็ไม่รู้สึกอะไรแต่พอนานวันเข้าท่านแม่ทัพมักจะให้ของขวัญเล็กน้อยให้ข้าปิ่นบ้างเครื่องประดับบ้างจนทำให้ข้า.. เริ่มหวั่นไหวทำให้ข้าเริ่มถอยห่างจากตงหยางและเริ่มพัวพันกับท่านแม่ทัพมากขึ้นจนความสัมพันธ์ของข้าและตงหยางเริ่มแย่ลงจนในที่สุด.."

(อดีต)

"ช่วงนี้เจ้าไม่ว่างเหรอข้าว่าจะชวนเจ้าไปที่ที่หนึ่งน่ะซีซีเจ้าว่างวันไหนบ้างขอเเบบว่างทั้งวันเลยนะ"

ชายหนุ่มชวนแฟนสาวด้วยความตื่นเต้น

"ข้า..ไม่ว่างน่ะ"

"ซีซีช่วงนี้เจ้าไม่ได้ทำงานที่ร้านขายผ้าบ่อยแล้วนิ"

"ข้า.."

"ไม่เป็นไรข้ารอได้ ข้าแค่จะพาเจ้าไปพบกับครอบครัวข้าน่ะขอรับคนงาม"

หญิงสาวยื่นกำไลหยกที่ชายหนุ่มเคยสวมให้กลับคืนและใบหน้าที่งดงามเปรี่ยมไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกรัก

"ซีซีเกิด อะไรขึ้น!!"

"ข้าไม่อยากหมั่นแล้ว"

"เพราะอะไรข้าทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ"

"เจ้าไม่ผิดหรอก แต่ข้าแค่เลือกทางที่ข้าอยากเดินแค่นั้นเอง"/เขาต้องถามข้ามากแน่แต่ถ้าข้าไม่เด็ดขาดก็ไม่มีวันที่จะได้เดินในทางที่เลือก/