ใต้ผืนฟ้าคือหญิงเดียวผู้ถือปาฏิหาริย์
ตอนที่ ๔: วันที่ต้องกลับ
ชาวบ้านต่างมารวมตัวกันหน้าโบสถ์กลางหมู่บ้าน ขบวนรถม้าประดับทองหรูหราจอดเทียบเงียบงัน เสียงจ๊อกแจ๊กดังขึ้นพร้อมกลิ่นลมหอมจากกลีบดอกไม้ที่โปรยปูทางไว้
???
(หญิงชรา)
นั่นรถม้าหลวงใช่ไหมลูก? ป้าจำตราประจำราชวงศ์ได้อยู่…
???
(ชายหนุ่ม)
แล้วทำไมถึงมาหมู่บ้านเราล่ะ นี่มันบ้านนอกสุดขอบชายแดนเลยนะ
???
(เด็กหญิง)
แม่จ๋า… เจ้าหญิงในนิทานมารึเปล่า?
จอร์แดน ทหาร
ด้วยราชโองการจากองค์มหาราชา แห่งอาเวลลานต์! มีรับสั่งให้นำตัว... ‘เจ้าหญิงชาร์ลอตต์’ กลับพระราชวังโดยทันที
เสียงฮือฮา: ชาร์ลอตต์!? เจ้าหญิง!? ไม่จริง!
ชาร์ลอตต์ นอ. (สามัญชน)
ข้าเอง
ลูก้า แม่นมนอ.
เจ้าควรใส่สิ่งที่คู่ควรกับตัวตนที่แท้จริงของเจ้า
ชาร์ลอตต์ นอ. (สามัญชน)
ข้าขอแค่ไม่ลืมว่าข้าเป็นใครที่นี่
เจ้าหญิงชาร์ลอตต์สวมชุดไหมลายราชกวีปักด้วยดิ้นทอง ขลิบเงินแท้จากหอช่างชั้นสูงแห่งหลวง ตัดเย็บเฉพาะพระองค์
รองเท้าคริสตัลเงินประดับลูกไม้กับไข่มุกล้อมดอกไม้ทองคำ แรงบันดาลใจจากเทพีผู้พิทักษ์ดารา
ต่างหูเพชรพระราชทานทรงหยดน้ำ พร้อมมงกุฎไหมทองปักพลอยมณี... เช่นเดียวกับเมื่อครั้งพระมารดาทรงกลับวังเมื่อวัยเท่าพระองค์
ลูก้า แม่นมนอ.
ข้าจำคำสาบานของเจ้าได้...แต่เจ้าจำคำของข้าไว้ด้วย ว่าข้าจะอยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหญิงหรือหญิงบ้านนา
เจ้าหญิงชาร์ลอตต์ นอ.
อย่าให้ชาวบ้านรู้เรื่องเวทมนตร์ของข้านะ…
ลูก้า แม่นมนอ.
เจ้ารู้ดีอยู่แล้ว ข้าจะไม่พูด… แต่ถึงเวลาเมื่อใด เจ้าจะเข้าใจทุกอย่าง
เจ้าหญิงชาร์ลอตต์ นอ.
ขอบใจที่เคยอยู่ข้างข้า แม้ตอนที่ข้าไม่มีมงกุฎ
ลูก้า แม่นมนอ.
เจ้ามีมงกุฎอยู่เสมอ… แม้ไม่ได้สวมบนหัว
Comments