💐ฝ่าดินฝุ่น...มือของเขายังคงจับฉันไว้
สองวันหลังจากมาอยู่กับเหนือ ผมเริ่มทำตัวกลมกลืนกับหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ได้บ้าง
วันนี้เหนือไปหาฟืนที่ป่าแต่เช้า ผมเลยออกมาเดินหาผักริมทางคนเดียว
อยากช่วยเขาแบกกับข้าวบ้าง ถึงจะยังทำได้ไม่ดีนักก็ตาม
แต่...โลกนี้ไม่ได้ใจดีเหมือนที่คิด
ขณะผมก้ม ๆ เงย ๆ เด็ดผักริมคันนา เสียงหัวเราะดัง ๆ ก็ดังขึ้นด้านหลัง
"เฮ้ย ไอ้หน้าสวย เอาผักขี้เหร่แบบนี้ไปเลี้ยงหมาหรือไงวะ ฮ่า ๆ ๆ!"
ผมหันไปเห็นกลุ่มเด็กหนุ่มตัวโตสามสี่คนยืนหัวเราะกัน
หนึ่งในนั้นถือไม้ไผ่ยาว ๆ แหย่มาทางตะกร้าผักผมจนของหล่นกระจายเต็มพื้น
ผมกัดฟันแน่น ก้มลงเก็บโดยไม่ปริปากพูดอะไร
ไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากให้เหนือต้องมาเดือดร้อน
แต่พวกนั้นไม่หยุด
"ทำเป็นหยิ่งเหรอวะ มาจากไหนไม่รู้ อยู่ ๆ ก็มาเกาะกินคนเร่ร่อน ฮ่า ๆ ๆ!"
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังก้องในหัว
หน้าอกผมร้อนวูบขึ้นมา มือเล็ก ๆ กำแน่น
อยากจะพูด อยากจะเถียง แต่เสียงในหัวก็ดังก้องว่า...อย่าเลย อย่าเอาปากไปเปื้อนโคลน
หมับ!
ทันใดนั้นเอง มือหยาบใหญ่ ๆ ข้างหนึ่งก็คว้าข้อมือผมดึงออกไปด้านหลังอย่างแรง
ตัวผมเซเข้าไปในอกอุ่น ๆ ที่คุ้นเคยอย่างกะทันหัน
เหนือ...
เขายืนขวางอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ใบหน้าเงียบขรึม แต่สายตาคมกริบเฉียบเย็นอย่างน่ากลัว
เด็กหนุ่มกลุ่มนั้นชะงักกันหมด บางคนเผลอก้าวถอยหลังเองโดยไม่รู้ตัว
เหนือไม่พูดอะไรสักคำ
เขาแค่ก้มลงเก็บผักทุกใบที่กระจัดกระจายอยู่อย่างใจเย็น
มือหยาบ ๆ ลูบฝุ่นออกจากใบผักเบา ๆ แล้ววางมันกลับลงในตะกร้า
จากนั้น...เขาหันไปมองพวกนั้นด้วยแววตานิ่งเฉียบ
"อย่าแตะต้องของฉัน" เสียงเขาต่ำจนเย็นยะเยือก
ไม่มีคำขู่ ไม่มีเสียงตะโกน แต่พวกนั้นกลับหน้าซีดถอยหนีกันกระเจิงอย่างกับเห็นผี
เหนือหันกลับมาหาผม
ย่อตัวลงนิดหน่อยในระดับสายตา แล้วเอื้อมมือมาปัดเศษฝุ่นตรงแก้มผมเบา ๆ
"ขอโทษที่มาช้า" เขาว่าเสียงแผ่ว
หัวใจผมสั่นระริก
ผมก้มหน้าหลบสายตา รีบยื่นตะกร้าไปให้เขาเงอะงะ
เหนือรับมันมาแบกขึ้นบ่าอย่างสบาย ๆ แล้วส่งมือให้อีกข้างหนึ่ง
"จับไว้" เขาสั่งเบา ๆ เหมือนคราวที่ลำธาร
...และครั้งนี้ ผมไม่ลังเลอีกแล้ว
มือเล็ก ๆ ของผมวางลงบนมือใหญ่ ๆ ของเขาอย่างเต็มใจ
เราก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน ทิ้งทุกเสียงหัวเราะเยาะไว้เบื้องหลัง
ในหัวใจผม...มีแต่เสียงเต้นตึกตักของตัวเองเท่านั้น
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments