ตอนที่ 1 การใช้ชีวิตใหม่ในต่างโลก

เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น...

"นี่ๆฮานะ"เสียงใสได้เรียกเด็กสาวที่กำลังเล่นโทรศัทพ์มือถืออยู่ เธอจึงเลิกสนใจมือถือและหันมาสนใจอีกฝ่ายแทน

"มีอะไรเหรอ?"

"ขอลอกการบ้านหน่อยดิ!/ขอลอกการบ้านหน่อยดิ!"เหล่าเพื่อนๆสาวได้พูดออกมาพร้อมเพียงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

"นี่พวกเธอขอลอกการบ้านมากี่ครั้งแล้วเนี่ย.."ฮานะพูดออกมาด้วยความเหนื่อยใจนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เพื่อนๆขอลอกการบ้าน

"ก็การบ้านข้อนี้มันยากนี้น่า"เพื่อนอีกคนนึงพูดขึ้น เธอจึงได้ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเอามือล่วงในประเป๋าหยิบสมุดออกมายื่นให้เพื่อนๆพวกเธอก็ดีใจกันยกใหญ่ ก่อนจะเอาสมุดของเธอมาลอกลงในสมุดของตน

หลังเลิกเรียน

หลังจากเลิกเรียน พวกเธอก็ได้พากันเดินกลับบ้านโดยในระหว่างทางก็ได้คุยเรื่องต่างๆน่าๆและก็ได้คุยถึงเรื่องในอนาคต

"ถ้าเรียนจบแล้วพวกเธออยากจะทำอาชีพอะไรเหรอ?"ฮานะได้หันไปถามเหล่ากลุ่มเพื่อนๆ

"อืม..... ไม่รู้เหมือนแฮะ ยังตัดสิ้นใจไม่ได้เลย"เพื่อนอีกคนนึงพูด

"ฉันคิดว่าฉันอยากจะเป็นนักร้องนะ"เพื่อนคนที่สองพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ คงเพราะเธอเป็นคนที่ชอบร้องเพลงและเป็นคนที่มีเสียงสูงอยู่แล้ว

"และฉันอยากจะคนขายซูชิ!"

"ขายให้ลูกค้ากินนะไม่ได้ตัวเองกิน"เพื่อนอีกคนนึงพูดแซว

"ฉันต้องทำให้ลูกค้ากินอยู่แล้วสิ!"

"แต่ในคาบแกะสลัดฉันเห็นเธอแอบกินแตงโมที่จะเอามาแกะสลัดนะ"เพื่อนอีกพูดเสริม

"เอ๋! ก็ตอนนั้นฉันหิวนี่น่า!"

และทุกคนก็ได้หัวเราะออกมารวมทั้งฮานะก็ด้วยเธอได้หัวเราะออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้เมื่อเธอเดินมาถึงทางม้าลายก็ขอแยกจากเพื่อนๆ เธอได้หยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาเปิดเพลงผ่อนคล้ายฟังในระหว่างเดินข้ามทางม้าลาย

...ปี๋ๆๆ!...

... ...

...มีรถยนต์คันนึงพุ่งมาด้วยท่าทีรีบร้อน และด้วยที่ขับมาด้วยความเร็วสูงจึงทำให้ฮานะไม่สามารถหลบได้ทันเธอจึงโดนรถคันชนเข้าอย่างจัง...

... ...

...เปร้อง!!...

... ...

"ฮานะ!!?/ฮานะ!!?"เพื่อนๆที่เห็นฮานะโดนรถชนจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันทีพร้อมเรียกชื่อเธอ

"ฮานะ! ฮานะ!"

"อย่าเป็นอะไรเลยนะ ฮานะ!"

"ฮึก!...ฮานะ!"

"แข็งใจไว้นะ ฮานะ! รถโรงพยาบาลกำลังมาถึงแล้ว!"

ไม่..ไม่ได้ยินอะไรเลย..หูมันชาไปหมด ร่างกายของเด็กสาวชาไปหมดและภาพทุกๆอย่างก็ได้มืดลง

กลับมาปัจจุบัน

ฮานะ..ไม่สิตอนนี้เธอได้มาเกิดในร่างใหม่แล้วคงจะต้องเรียกว่าซึทาจะ เธอได้นอนมองก้อนเฆมบนท้องฟ้าที่ก่อตัวเป็นรูปร่าง เธอยังคงนึกถึงเพื่อนๆกับพ่อแม่ที่โลกเก่าตอนนี้ก็ไม่รู้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ซึทาจะได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ

'ขอโทษนะ..ที่ฉันไม่สามารถกลับไปหาพวกเธอได้แล้ว'

ซึทาจะได้ลุกขึ้นยืนพลางเอามือที่เป็นใบไม้เล็กๆมาลูบที่ท้องของตนที่ร้องเหมือนเป็นสัญญาตบอกว่าเธอต้องหาอะไรกิน

'อ่า..คงต้องหาอะไรกินแล้วล่ะ ว่าแต่ซึทาจะกินอะไรเป็นอาหารล่ะ?'เธอได้กุมคิดพยายามนึกว่าร่างใหม่ของตนนั้นกินอะไรเป็นอาหาร

"อืม...อาหารที่ซึทาจะชอบกินเหรอ..ผลไม้กินได้หรือเปล่านะ?"เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้นขาอันเล็กๆและสั้นของเธอได้ก้าวเดินเข้าไปข้างในป่า

เมื่อเธอเดินเข้ามาข้างในป่าก็พบมอนเตอร์มากมายที่อาศัยอยู่แถวๆนี้เต็มไปหมด ซึทาจะได้เดินมาเรื่อยๆจนได้เหลื่อบไปเห็นต้นไม้ต้นนึงที่มีขนาดใหญ่มากและข้างในก็มีลูกแอปเปิ้ลเต็มไปหมด 'หวังว่าลูกแอปเปิ้ลเราน่าจะกินได้' ซึทาจะคิดได้เช่นนั้นเดินไปที่ต้นไม้ต้นนั้นเพื่อที่จะไปเก็บแอปเปิ้ลกินเป็นอาหาร แต่มีปัญหาอยู่อย่างนึง...

แล้วจะขึ้นไปเก็บยังไง..?

เพราะต้นแอปเปิ้ลมีขนาดใหญ่และสูงมากกว่าตัวเธอหลายเท่า อีกอย่างถึงแม้ว่าเธอนั้นจะมีแขนกับขาแต่ก็ไม่มีกรงเล็บที่สามารถปืนต้นไม้ได้เหมือนกับแมวหรือเสือ

"ลองหน่อยก็แล้วกัน"

พูดจบซึทาจะก็ขึ้นไปปืนต้นไม้ต้นนั้นแต่เมื่อเธอปืนขึ้นไปไม่กี่ก้าวก็ล้นลงมาจากข้างล่าง เธอกลั้นใจสู้พยายามปืนขึ้นต้นไม้แต่ถึงแม้เธอจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถปืนต้นไม้ได้และตกลงมาจากต้นไม้เหมือนเดิม นั้นจึงทำให้เธอรู้สึท้อขึ้นมาทันที

'หรือว่าเราควรเปลี่ยนไปกินผลไม้ผลอื่นดี?'

ซึทาจะจึงถอดใจกับการขึ้นไปกินแอปเปิ้ล เธอจึงเดินไปหาผลไม้ผลอื่นแทน แต่เธอก็ต้องหยุดลงเพราะตนนั้นรู้สึกว่าหลังคอของตนนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างโผล่ออกมา เธอจึงได้ค่อยๆหันไปมองก็พบว่ามันเป็นเถาวัน

"เถาวันเหรอ... เออ! ลืมไปสนิทเลยว่าซึทาจะมีท่าประจำตัวเป็นแส่เถาวันนี่น่า!"เธอพูดขึ้น ถ้าจำไม่ผิดท่าแส่เถาวันสามารถใช้ฟาดใส่ศัตรูและการใช้รัดศัตรูซึ่งน่าจะทำให้เธอสามารถโหนขึ้นต้นไม้ได้ เมื่อเธอคิดวิธีที่จะขึ้นเก็บลูกแอปเปิ้ลได้แล้วจึงใช้เถาวันที่โผล่ออกมาจากบริเวณหลังคอพุ่งไปพันรอบกิ้งไม้ หลังจากนั้นก็แรงดึงของเถาวันดึงให้ตนลอยขึ้นไปเกาะบนกิ้งได้สำเร็จ

งูเขียวน้อยดีใจเป็นอย่างมากที่ตนนั้นสามารถขึ้นต้นไม้ที่ลูกแอปเปิ้ลได้เธอคิดว่าเธอจะอดตายซะแล้ว เธอไม่รอช้าก็ขึ้นไปเก็บลูกแอปเปิ้ลมากินด้วยความหิวทันทีเมื่อเธอกัดคำแรกก็รู้สึกว่าแอปเปิ้ลลูกนี้มันหวานมากๆ

"อร่อยจัง สมแล้วที่เสียแรงในการหาวิธีขึ้น"เธอพูดแต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมแอปเปิ้ลมันถึงหวานและอร่อยมากกว่าแอปเปิ้ลตนกินตอนที่เป็นมนุษย์อีก

'อาจจะเพราะเราได้เกิดเป็นสัตว์รสชาติจึงไม่เหมือนตอนเป็นมนุษย์ละมั้ง'

ซึทาจะไม่ได้คิดมากอะไรแค่มีอาหารกินรองท้องและทำให้เธอชีวิตมันก็เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเธอแล้ว ในระหว่างที่เธอกำลังกินลูกแอปเปิ้ลอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น...

"เอ่อ...คือว่าคุณงูเขียว"มีเสียงใสเสียงนึงเอ่ยขึ้นมาจากด้านล่างต้นไม้เธอจึงได้ก้มลงไปมองตามเสียงที่เรียกตนก็ปรากฏเป็นมอนสเตอร์ตัวนึงที่มีรูปร่างเหมือนแมวขนสีน้ำตาลอ่อนหางฟูและดูท่าทางจะหิวมากๆ

"มีอะไรเหรอ?"

"คือแบ่งลูกแอปเปิ้ลให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ"

"เธออยากกินลูกแอปเปิ้ลเหรอ?"

"คะ ขอ..ร้องล่ะคะ สักหนึ่งลูกก็ได้ค่ะ! ฉันมีครอบครัวที่อดอยากมากๆ"มอนสเตอร์แมวได้ก้มหัวขอร้อง ซึทาจะได้มองดูอยู่สักคู่นึงก่อนที่จะใช้เถาวันทั้งสองข้างยื่นไปเด็ดลูกแอปเปิ้ลสัก 2-5 และก่อนที่เถาวันของตนจะยื่นลงมาให้เธอ

"เอาไปสิ"

"อ่ะ!? ขอบคุณมากๆนะคะ!"

"ไม่เป็นไรหรอก เอาไปให้ครอบครัวของเธอที่อดอยากเถอะ"ซึทาจะพูดด้วยรอยยิ้ม นั้นจึงทำให้อีกฝ่ายทราบซึ้งในความมีน้ำใขของงูเขียวตนนี้มาก

"ขอบพระคุณมากๆเลยนะคะ พระคุณของคุณฉันจะไม่มีวันลืมเลยนะคะ คุณงูเขียว"

"ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองและอีกอย่างฉันชื่อ ซึทาจะและเธอล่ะ?"ซึทาจะเอ่ยถามชื่อของอีกฝ่าย

"ชื่ออีวุยค่ะ"

"อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักนะอีวุย"

"ยิน..ยินดีที่รู้จักเช่นกันคะและขอบคุณมากๆเลยนะคะสำหรับอาหาร"อีวุยพูดพร้อมก้มตัวและก็ได้นำลูกแอปเปิ้ลเดินกับบ้านของตน

ซึทาจะที่เห็นอีกฝ่ายเดินกลับบ้านอย่างปลอดภัยจึงได้หันไปมองพระอาทิตย์ที่ตอนนี้กำลังตกดินแล้ว งูเขียวตัวน้อยได้หาวเล็กน้อย

'ง่วงแล้วแฮะ..'

ซึทาจะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนกิ้งไม้ขนาดใหญ่และนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเธอก็ค่อยๆหลับ

เช้าวันต่อ..

เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใสทามกลางเสียงนกร้องบรรเลง

ถ้าเป็นม่อนป่าทั่วก็คงตื่นและไปหาอาหารกินแล้วแต่ยกเว้นมอนสเตอร์ตัวนึงที่ยังคงนอนหลับปุ่ยอยู่ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นซึทาจะนั่นเอง ถึงแม้เธอจะได้เกิดใหม่มาเป็นมอสเตอร์แล้วแต่ความเป็นมนุษย์(ตื่นสาย)ยังคงอยู่

อืม...งีบอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..

...ตุบ!!...

... ...

"อะไรน่ะ!?"ซึทาจะที่กำลังนอนอยู่ก็ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะมีอะไรบางอย่างพุ่งมาชนต้นไม้อย่างแรง แรงถึงขั้นต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่ถึงกับสั่นโชคดีที่ซึทาจะใช้เถาวันมารัดที่บริเวณกิ้งไม้ไว้ได้เพื่อเกาะไม่ให้ตนเองตกจากที่สูง

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มได้เหลื่อบลงไปมองข้างล่างก็พบกับมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนสุนัขตัวใหญ่กับตัวเล็ก ซึ่งดูเหมือนมอนสเตอร์ที่มีลายสีส้มที่มีเหมือนจะเป็นธาตุไฟทั้ง 5 ตัว ได้เข้ามาโจมตีใส่สุนัขตัวใหญ่ นั้นน่าจะเป็นสาเกตุของเสียงชนต้นไม้และดูเหมือนสุนัขตัวใหญ่จะดูมีอายุมากน่าจะ หนึ่งพันกว่าๆปีได้และกำลังโดนหมาพวกนั้นเล่นงานอยู่

'รังแกคนแก่นี่หว่า..'

เหตุการณ์ข้างล่าง..

ได้เกิดการต่อสู้ระหว่างสุนัขตัวใหญ่กับตัวเล็กซึ่งด้วยที่ทางสุนัขตัวใหญ่อยู่ในวัยแก่ชราการที่ใช้แรงมากๆในการต่อสู้ทำให้ตนนั้นเหนื่อยได้

ในจังหวะที่สุนัขตัวนึงกำลังพุ่งเข้าไปกัด แต่จู่ๆก็ได้มีเถาวันพุ่งเข้าฟาดใส่หน้าสุนัขตนนั้นเต็มๆ สุนัขชราสงสัยเล็กน้อยว่าเถาวันนั้นมาจากไหนเขาจึงเงยหน้าไปมองข้างบน ก็ปรากฏเป็นเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยได้กระโดดลงมาจากข้างบน

"เจ้าหนู...?"

"นี้คิดที่จะทำอะไรน่ะ!!"ซึทาจะเอ่ยถามเสียงดังกับสุนัขทั้ง 5 ตัวแต่ก็ไม่ได้เสียงการตอบรับกลับมา พวกมันกระโดดพุ่งเข้าไปหาซึทาจะหวังที่จะกัดเธอให้ไส้แตกแต่เธอก็ใช้แส่เถาวันมาฟาดใส่พวกมันทั้ง 5 ตัว ถึงแม้จะรู้ดีว่าพลังธาตุพืชจะไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับธาตุไฟก็ตาม แค่ใช้ขับไล่พวกมันได้ก็พอ

การต่อสู้ของงูพืชกับหมาไฟได้เริ่มปะทะกันอย่างดุเดือดเลือดพลานและด้วยที่ซึทาจะมีทักษะที่ว่องไวมากกว่าพละกำลัง จึงทำให้สามารถหลบการโจมตีของพวกหมาไฟได้แม้จะเป็น การพ้นไฟ กัด ขวน ก็หลบได้ทุกดอก

'ให้ตายสิ..ถ้าขื่นแต่หลบอยู่แบบนี้การต่อสู้ก็คงเลยยาวและไม่จบแน่..ซึทาจะมีท่าอื่นนอกจากท่าแส่เถาวันไหมนะ....'ซึทาจะพยายามนึกคิดถึงท่าต่างๆของร่างนี้ จนกระทั่งเธอได้รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของหางเธอ จึงหันไปมองบริเวณหางก็พบว่าหางใบไม้ที่มีรูปทรงบอบบางกับกลายเป็นหางใบไม้ที่มีรูปทรงเหลื่อมคมเหมือนกับใบมีด

ซึทาจะจึงใช้หางของตนที่เป็นใบมีดพุ่งไปฟันใส่พวกหมาไฟจึงมันก็สร้างความเสียหายให้ไม่น้อยจากฟังจากเสียงพวกมันร้อง พวกมันได้ล้มไปนอนกับพื้นด้วยความเจ็บและด้วยความเหนื่อยซึ่งซึทาจะเองก็เหนื่อยเช่นกัน นี้เป็นครั้งแรกเลยที่เธอจะได้สู้

แต่ทว่าในระหว่างที่ซึทาจะกำลังยืนหอบอยู่นั้น... หมาอีกตัวนึงที่ยังยืนไหวก็ได้หาจังหวะที่เธอเผลอจึงกระโดดพุ่งเข้าไปหาหวังที่จะกัดเธอ

"!!?"

ในวินาทีที่งูเขียวจะโดนหมาไฟเข้ามาขย่ำนั้น สุนัขชราที่เธอได้ช่วยชีวิตไว้ก็ได้พุ่งเข้ามากัดที่บริเวณหลัง มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่เหลี่ยงไปกระแทกต้นไม้อย่างแรง

"ไปซะ ถ้าพวกเจ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก"สุนัขชราพูดขู่ พวกมันที่บาดเจ็บหนักจึงได้พากันวิ่งหนีไป

"สุดยอด แรงเยอะจริงๆ.."ซึทาจะที่ได้เห็นก็ถึงกับเอ่ยขึ้น เพราะอีกฝ่ายถึงจะแก่ชราแล้วแต่มีมหาสารมากๆถึงขั้นแรงเหลี่ยงถึงกับทำให้หมาไฟตนนั้นถึงกับร้องทันที

"ข้าต้องขอบคุณเจ้ามากๆที่มาช่วยข้า ถ้ามิมีเจ้าล่ะก็ข้าคงไม่รอดแน่.."สุนัขชราได้กล่าวขอบคุณ

"ไม่เป็นไรคะ คุณลุง"

"แล้วเจ้ามีนามว่าอะไรรึ? เจ้าตัวน้อย"

"ซึทาจะ..นามของฉันคือซึทาจะคะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ซึทาจะ ข้ามีนามว่ามูแลนด์"เมื่อเขาบอกชื่อให้ซึทาจะ เธอก็แอบชะงักเล็กน้อย 'ที่แท้มอนสเตอร์ตนนี้คือมูแลนด์เองเหรอเนี่ย' ก่อนที่จะหันกับมามองมูแลนด์และเธอก็สังเกตรอยแผลทีเกิดจากการต่อสู้ งูน้อยจึงอาสาที่จะรักษาแผลให้กับสุนัขชราและเมื่อเธอทำแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อย

"โทษทีนะ ที่ต้องให้เจ้าต้องเสียเวลามารักษาแผลให้กับมอนสเตอร์แก่ๆอย่างข้า"

"ไม่เป็นไรหรอกคุณลุงแล้วลุงอาศัยอนู่ไหนเหรอ?"

"ข้าก็อาศัยอยู่แถวๆนี้แหละและทุกวันข้าก็จะมาเฝ้าต้นไม้ต้นนี้"มูแลนด์พูดพร้อมมองไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนึงซึ่งมันก็เป็นต้นไม้ที่เธอใช้เป็นที่พักเมื่อคืนนั้นเอง

"ทำไมลุงถึงมาเฝ้าต้นไม้ต้นนี้ทุกวันล่ะ?"ซึทาจะถาม

"เพราะใต้ต้นไม้ต้นนี้เป็นรุมฝังศพของเจ้านายข้า"

"อ่อ"

ห้ะ!!? รุมฝังศพ! นี่เรามาพักอาศัยอยู่บนต้นไม้คนตายเหรอเนี่ย!? ไม่น่าาาาา!

"เป็นอะไรไปรึ? เจ้าตัวน้อย"มูแลนด์ที่เห็นอีกฝ่ายหน้าซีดจึงเอ่ยถาม

"แล้วฉันจะโดนเจ้านายของลุงโกรธไหมคะเนี่ย!!"

"ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเจ้านายข้าจะโกรธล่ะ?"

"ก็ฉันใช้ต้นไม้ต้นนี้เป็นที่พักอาศัยแถมยังกินลูกแอปเปิ้ลตามใจชอบอีก ฮือ จะโดนอาฆาตไหมเนี่ย"ซึทาจะได้งอแงเป็นเด็ก ส่วนมูแลนด์ที่เห็นอย่างงั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันทีก่อนที่จะยื่นเท้ามาลูบหัวและพูดว่า

"เจ้านายของข้าจะโกรธเจ้าไปทำไม ก็เจ้าเป็นมอนสเตอร์ที่มีน้ำใจและก็ยังมาช่วยเหลืออีก เขาจะโกรธเจ้าไปทำไมกันล่ะ..?"เขาพูด นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มได้จ้องมองไปที่เขา การที่เธอโดนลูบหัวมันทำให้เธอนึกถึงใครบางคน

คุณตา....