ฟ้าสางนี้ยังมีนาย
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลาเดิม...
6:30 นาฬิกา เช้าวันจันทร์ที่ไม่ต่างจากเมื่อวาน หรือวันไหน ๆ ในชีวิตของ “เมฆา” ชายวัย 32 ปี ที่อาศัยอยู่ในคอนโดฯ ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าหนึ่งป้าย
เขาขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน ความเหนื่อยล้ายังคงตกค้างอยู่ในหัวไหล่ ทว่าไม่มีความรู้สึกใดพิเศษ ไม่สุข ไม่ทุกข์ เพียงแค่...ว่างเปล่า
กาแฟสำเร็จรูป รสขมอย่างยิ่งเทียบกับชีวิตที่ไม่รู้จุดหมาย
เสียงขบวนรถไฟส่งเสียงลากผ่านหูไปทุกเช้าเหมือนบทกลอนเดิม
แววตาของเขาในกระจก...ไม่มีประกายของ “ความหวัง” เหลืออยู่แล้ว
เช้านั้นอาจไม่มีอะไรแตกต่าง หากไม่ใช่เพราะเขาเลือกเดินไป “สวนสาธารณะ”
บางอย่างผลักให้เขาเลี้ยวขวา แทนที่จะตรงไปสถานี
แสงแดดอ่อน ๆ สาดลอดผ่านยอดไม้
เสียงนกร้องเบา ๆ และกลิ่นหญ้าเปียกจากน้ำค้างในเช้า
เมฆาเดินช้า ๆ ไร้จุดหมาย... แต่ก็ไม่รู้สึกอยากรีบไปไหนเช่นกัน
ตุ้บ!
“โอ๊ย!”
เสียงกระแทกดังขึ้นก่อนที่ร่างหนึ่งจะล้มลงตรงหน้าเขา
เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกระเป๋าสะพายหล่นไปอีกทาง ผมยุ่งนิดหน่อยเหมือนเพิ่งตื่น และมีเศษใบไม้ติดเสื้อ
"เฮ้ย! โทษทีครับพี่! ผมวิ่งเพลินไปหน่อย!"
เมฆาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนก้มลงยื่นมือให้ เด็กหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามองเขา ยิ้มเก้อ ๆ แววตาใสอย่างคนที่ยังไม่หมดไฟในชีวิต
"ผมชื่อวายุครับ นักศึกษาปีสาม สายบื้อที่ชอบวิ่งตอนเช้า... ไม่คิดว่าจะเจอใครแต่เช้าแบบนี้"
เมฆามองมือที่ยังยื่นค้างอยู่นั้น แล้วก็...จับมันไว้
"เมฆา" เขาพูดสั้น ๆ พลางพยุงอีกฝ่ายขึ้น
...มือของเด็กหนุ่มอุ่นแปลก ๆ
...และในวินาทีนั้นเอง โลกที่เคยเทา ๆ ของเมฆากลับเหมือนมีแสงสว่างเล็กน้อยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากเมฆาพยุงวายุขึ้นมา เสียงลมพัดกับแดดยามเช้าค่อยๆทาบกับไหล่ของทั้งสองคน วายุปัดใบไม้ออกจากเสื้อและหัวเราะนิดๆ อย่างกับคนที่ไม่อาย วายุเริ่มบทสนทนาอีกเล็กน้อยเพื่อให้บรรยากาศไม่เงียบจนหน้าอึดอัด
"โห่! มือพี่แข็งมากเลยนะครับนึกว่าจะจับไหล่ผมหลุดแล้วนะเนี้ย!"
เมฆายิ้มกระตุกเล็กน้อยยักคิ้วขึ้นอย่างงุงงง
"อ่อ....งั้นเหรอ? "
เสียงทุ้มต่ำของเมฆาได้พูดขึ้น จนบรรยากาศหนักขึ้นอย่างมาก จนวายุไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี
.
.
.
.
.
รอตอนต่อไป......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments