บทที่ 2: สัญญาณจากฟ้า

เสียงลมหายใจเบา ๆ ดังสม่ำเสมอภายในห้องนอนที่ยังเปิดม่านทิ้งไว้ตั้งแต่กลางวัน ดวงจันทร์กลมโตทอดแสงนวลลงบนพื้นไม้ ความเงียบในยามค่ำทำให้เสียงแมลงกลางคืนที่ซ่อนอยู่ตามพุ่มไม้ดังแผ่วแทรกเข้ามาในห้อง

เวหานอนตะแคงอยู่บนเตียง ดวงตาหลับสนิทแต่คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ฝ่ามือข้างหนึ่งกำแน่นกับผ้าห่ม

"ช่วยฉันด้วย..."

เสียงกระซิบจากความฝันเบาเสียจนแทบจะกลืนไปกับลมยามราตรี แต่ในใจของเวหานั้นชัดเจนราวกับเสียงตะโกน

ในฝัน เขายืนอยู่กลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ มีสายลมพัดผ่านรุนแรงแต่กลับไม่รู้สึกหนาวเย็น ตรงหน้าคือเส้นทางแคบ ๆ ที่ทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา รายล้อมด้วยสวนดอกไม้ที่ไม่มีชื่อ แต่กลับชวนให้นึกถึงใครบางคน... ใครบางคนที่เขาไม่เคยลืม

เสียงหนึ่งกระซิบอีกครั้ง

"สถานที่แห่งนั้น...เราจะได้พบกันอีกครั้ง"

เวหาหันซ้ายขวา หาทิศทางของเสียงนั้น ทว่าไร้วี่แววของผู้พูด เขาเอื้อมมือออกไป... แต่กลับสัมผัสได้เพียงลมอ่อน ๆ เท่านั้น

ก่อนทุกอย่างจะมืดดับลง เขาได้เห็นแสงสีทองเรืองรองเป็นรูปดอกไม้บานหนึ่งดอก ลอยอยู่กลางอากาศ แผ่ประกายอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

เวหาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที มือข้างหนึ่งยังกำผ้าห่มแน่น ลมหายใจถี่รัวเล็กน้อย ใบหน้าชื้นเหงื่อ

เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงช้า ๆ แสงสีเหลืองส้มสว่างขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มวัยยี่สิบปลาย ๆ ที่ดวงตาแดงเล็กน้อยจากน้ำตาที่ไม่รู้ตัวว่าไหลตั้งแต่เมื่อไหร่

“...เวทย์?” เขาเอ่ยชื่อที่ไม่พูดถึงมานานแล้วอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มมองฝ่ามือตัวเองที่กำแน่นจนเจ็บ

.

.

ขณะเดียวกัน ณ ที่ที่ไม่สามารถบอกได้ว่าอยู่แห่งหนใด

เวทย์กำลังยืนอยู่ต่อหน้าสิ่งที่คล้าย ‘ประตู’ บานหนึ่ง ทำจากแสงสีทองที่แผ่ประกายอ่อนโยนเหมือนสายลมยามเช้า ข้างเขามีหญิงชราผมขาวในชุดขาวบริสุทธิ์ ยืนมองเขาด้วยแววตาใจดี

“เจ้ารอคอยวันนี้มานานแล้วสินะ” เธอกล่าวยิ้ม ๆ

เวทย์พยักหน้า เขายกมือขึ้นแตะอกตัวเองเบา ๆ ที่ตำแหน่งหัวใจ “มันยังอุ่นอยู่เสมอครับ... ผมไม่เคยลืมเลย ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่มันเจ็บตลอดเวลาโดยไม่มีคำตอบ”

หญิงชราหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้าวมายืนข้าง ๆ “บางความรู้สึก ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ความรัก...คือหนึ่งในนั้น”

เวทย์เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเอ่ย “แล้วผมจะได้พบเขาจริง ๆ ใช่ไหมครับ?”

“ใช่...แต่เจ้าจะยังจำไม่ได้ทั้งหมดทันที ต้องให้หัวใจของเจ้าจำมันเอง...”

“หัวใจ?” เวทย์ทวนคำ

หญิงชราเพียงยิ้ม และเมื่อแสงทองจากประตูเริ่มเปิดออกเบา ๆ เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ลอยมากระทบใบหู

"เมื่อหัวใจจดจำได้...ความรักก็จะกลับมา"

เวทย์ก้าวเท้าผ่านประตูสู่แสงสว่างโดยไม่ลังเล โลกทั้งใบหมุนวน ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงแรงดึงดูดรอบกาย จากนั้นภาพสุดท้ายที่เห็น...คือสีฟ้าของท้องฟ้ายามเช้า และกลิ่นหญ้าอ่อน ๆ ที่ปลิวลอยมากระทบจมูก

.

.

วันรุ่งขึ้น เวหาขับรถไปตามความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ได้ว่าคืออะไร เส้นทางที่เขาขับผ่านไม่ใช่ถนนหลักที่เขาคุ้นเคย แต่ทุกครั้งที่ลังเล เลี้ยวผิด หรือเกือบจะกลับรถ...หัวใจของเขากลับเจ็บจี๊ด ๆ จนต้องหยุดคิดแล้วขับต่อ

และในที่สุด เขาก็มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ดูธรรมดา แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

เวหาหยุดรถ เดินเข้าไปในสวนเรื่อย ๆ โดยไร้จุดหมาย แววตาเขาไล่มองทุ่งหญ้า ดอกไม้ และต้นไม้ใหญ่โดยรอบ

และในวินาทีนั้น...

“ขอโทษครับ” เสียงหนึ่งเอ่ยเบา ๆ เมื่อลำตัวของเขาเบียดเข้ากับคนที่เดินสวนทางมาอย่างไม่ตั้งใจ

เวหาหันไป...

ชายหนุ่มผิวขาวซีด รูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าอ่อนโยนแต่แฝงความเศร้าในดวงตาคู่นั้น หัวใจของเวหาเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ใจเขาเหมือนจะหลุดจากร่าง...ทั้งที่แค่สบตากันไม่กี่วินาที

อีกฝ่ายยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยอีกครั้ง

“ระวังด้วยนะครับ...”

เวทย์หันหลังแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เวหายืนอยู่อย่างงุนงง ราวกับหัวใจตัวเองกำลังวิ่งตามอีกคนไป

เขายกมือแตะหน้าอกเบา ๆ ใจเต้นแรงไม่ต่างจากคนตกหลุมรักครั้งแรก

"นาย...คือใครกันแน่?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***