บ้านแสนสุข (โศก)
ราตรี...ธิดา!!
เสียงดังกล่าวได้ พูดขึ้น
ธิดา : จ๋า (ตอบกลับ)
ราตรี : จ้าาาา (ตอบกลับ)
ย่าปริก : พวกเองสองคน มาซ่อมรำได้แล้ว
ทั้งสองคน พยักหน้า และได้เริ่มซ่อมรำ
ย่าปริก : หนึ่ง...สอง ย่อ...หนึ่ง...สอง...ย่อ
ธิดา : (มีอาการปวดขา)
เอ๊ะ ธิดา ตั้งใจรำ เหมือนน้อง เองหน่อยสิ ไหน ราตรี รำให้ย่าและพี่เขาดูสิ
ราตรี : (รำให้ทั้งสองดู)
ย่าปริก : เออๆดีๆ เห็นน้องแกรำมั้ย ทั้งสวย ทั้งฉลาด และรำเก่ง แล้วดูเอง เองไม่ได้มีอะไรที่ดีเลย
ธิดา : ตะ...แต่ว่าย่าคะ
ย่าปริก : เดี๋ยวนี้หัดเถียงผู้ใหญ่แล้วหรอ ธิดา...!!!(ขึ้นเสียง และ นำไม้แขวนเสื้อ มาฟาดที่ ธิดาอย่างจัง)
ธิดา : อะ...โอ๊ย...ย่า หนูเจ็บนะ...(ร้องให้)
ราตรี : (แอบขำ)
ย่าปริก : แค่นี้แกยังต้องร้องไห้ ถ้าแกเอาแต่ร้องไห้ แล้วแกจะรำเป็นมั้ย...ห้ะ....ธิดา...เอาไป รำต่อ
ทั้งสอง ค่ะ
วันต่อมา
ราตรี : (กำลังร้องไห้)
ทันใดนั้น ธิดาได้เข้ามาเห็นพอดี
ธิดา : อะ...อ่าว ราตรีน้องเป็นอะไร (หันไปเห็นหุ่นกระบอกไม้ ของพ่อที่ราตรีทำ แขนหัก) อ่าวนี่มัน หุ่นกระบอกไม้ของพ่อนี่นา ทำไมมันแขนหักอย่างนั้นล่ะ
ราตรี : หนูไม่ได้ทำนะพี่ธิดา
ย่าปริกเดินมาเห็นพอดี
ย่าปริก : อ่าวเสียงดัง เอะ...อะ อะไรกัน (ตกใจ) อ่าวทำไม หุ่นกระบอกของพ่อแก ถึงแขนหักอย่างนั้น
ราตรี : หนะ....หนู...หนูไม่ได้ทำนะคะย่า...(ร้องไห้)
ย่าปริก : จ้ะๆ แล้วแกหรอ ธิดา ที่เป็นคนทำ...ห้ะ
ธิดา : หนะ....หนูไม่ได้ทำนะคะย่า น้องเป็นคนทำนะ หนูไม่ได้ทำจริงๆ
ย่าปริก : ฉันไม่เชื่อ แกคงโยนความผิดไปให้น้องของแกใช่มั้ย...ห้ะ (หยิบไม้แขวนเสื้อ กำลังจะฟาดไปที่ ธิดา)
ธิดา : อย่าทำหนู...(เอามือมาปิดไว้ พร้อมกับ กลัวมากๆ)
ย่าปริก : ฉันคงไม่ทำอะไรแกหรอกนะ
ธิดา : ค่อยๆเอามือออก
ราตรี : พี่ธิดา หนูขอโทษนะ แต่หนูไม่ผิดอะ (ยิ้มกวนตีน พร้อมกับ เดินออกไป)
ธิดา : จ้ะ พี่ไม่ว่าอะไรเธอหรอกนะ
ราตรี : อย่ามาทำเป็น อ่อนโยนไปหน่อยเลยพี่อะ สำออย ถ้าหนูได้ไปอยู่ใน คณะละครครูสมัยนะ หนูต้องเป็นนางเอก หนูต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น
ธิดา : คงไม่มีใครแย่งตำแหน่งนั้นไปจากน้องได้หรอกนะ
ราตรี : ก็มันแน่อยู่แล้ว หนูอะทั้งรำเก่ง ทั้งสวย ทั้งฉลาด คงไม่มีใครแย่งตำแหน่งหนูไปได้หรอกนะ แม้แต่พี่ ก็แย่งไปไม่ได้หรอก!!!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments