ตอนที่4 " เด็กคนนั้น...ลูกนายหรอก? "

หลังมื้อดึกแบบเรียบง่าย เซย์เดินกลับมาที่ห้องทำงานด้วยหัวที่หนักอึ้ง ความคิดวนเวียนถึงชื่อที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินอีก—“มหานที”

เขาหยิบแฟ้มเก่าเก็บออกจากลิ้นชักลับ เปิดหน้าหนึ่งที่มีภาพถ่ายซีเปียเก่า ๆ —ภาพของชายหนุ่มในสูท กับเด็กชายวัยประมาณ 4 ขวบในอ้อมแขน

“คิรากร มหานที…หรือว่า…”

ทันใดนั้น เสียงโครมจากด้านนอกดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดผางออก

“นายใหญ่ครับ! คีย์…คีย์หายตัวไปครับ!”

เซย์ลุกพรวด ใจเต้นแรงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

“เช็กกล้องวงจรปิด!”

ภาพบนจอปรากฏชัด...คีย์เดินลงลิฟต์ไปที่ชั้นใต้ดินเอง โดยไม่มีใครพาไป—และมีบางอย่าง เรียก เขาไป

ในขณะเดียวกัน...

ภายในห้องลับเก่าที่เคยถูกปิดตายมากว่าสิบปี คีย์ยืนอยู่ท่ามกลางฝุ่นหนา ๆ และโซ่เก่าเหล็กกล้า ภาพที่เขาไม่เคยเห็น กลับปรากฏชัดในหัว

“นี่มัน...ห้องทรมาน…?” เขาพึมพำ

บนผนังด้านหนึ่ง มีข้อความถูกขูดด้วยปลายมีดไว้ว่า

“ลูกชายของฉัน...อย่าเข้ามายุ่งกับพวกมัน ไม่งั้นนายจะตายแบบฉัน”

และใต้ข้อความนั้น...คือรูปถ่ายแหว่งมุม — รูปของชายในสูทคนเดียวกับในแฟ้มของเซย์

คีย์ทรุดลงอย่างช้า ๆ มือสั่น

“...พ่อ?”

ประตูห้องดัง แกร๊ก ก่อนที่เซย์จะโผล่เข้ามา ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

คีย์หันมาหาเขา — น้ำตาคลอเบ้า

“คุณรู้จักเขาใช่ไหม...เขาคือพ่อของผมใช่ไหมเซย์...?”

.....

ภายในห้องลับอันมืดสลัว เสียงฝีเท้าของเซย์สะท้อนในความเงียบ เขาเดินเข้ามาช้า ๆ มองภาพบนผนัง และสายตาของคีย์ที่เต็มไปด้วยคำถาม

“บอกผมมาว่า...นี่ไม่ใช่พ่อผม”

เซย์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ น้ำเสียงที่เคยเย็นเยียบ...กลับสั่นน้อย ๆ

“ใช่...เขาคือพ่อของนาย—คิรากร มหานที”

คีย์เม้มปากแน่น “แล้วทำไมผมถึงไม่เคยรู้? แม่ผมไม่เคยพูดถึง...แม้แต่ชื่อเขา”

เซย์เดินไปแตะกำแพงข้างคำขู่ด้วยปลายนิ้ว เหมือนภาพในอดีตยังหลอกหลอนเขา

“เพราะเขาถูกฆ่า...ที่นี่ เมื่อสิบห้าปีก่อน”

คีย์ชะงัก

“ฉันอยู่ที่นี่...ตอนเขาถูกฆ่า” เซย์พูดเสียงเบา “และที่แย่กว่านั้น—ฉันคือคนที่สั่งให้จับเขามาเอง”

“...คุณว่าอะไรนะ?”

“เขา...เคยเป็นพันธมิตรกับองค์กรของฉัน แต่เขาทรยศ พยายามจะเปิดโปงพวกเราให้ตำรวจ นายเข้าใจไหม...เขาทิ้งวงการนี้เพื่อปกป้องนายกับแม่ แต่ในโลกนี้ การหักหลังไม่มีทางให้อภัยง่าย ๆ”

คีย์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ความรู้สึกทุกอย่างเหมือนพังทลาย

“คุณ...ฆ่าพ่อผมเหรอ?”

“ฉันไม่ได้สั่งฆ่า...แต่ฉันไม่ได้ห้ามตอนมันเกิดขึ้น” เซย์พูดอย่างเจ็บปวด “ตอนนั้นฉันยังเด็ก หัวหน้าเพิ่งตาย ฉันต้องเลือกระหว่างอำนาจกับความเมตตา...และฉันเลือกผิด”

น้ำตาคีย์ร่วงเงียบ ๆ

“คุณช่วยแม่กับผมตอนนั้นได้ไหม”

เซย์พึมพำ “…ฉันไม่กล้า”

เขาเงยหน้าขึ้นสบตาคีย์ ดวงตานิ่งแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก

“แต่ตอนนี้ฉันจะไม่เลือกผิดอีก...ไม่ว่านายจะเกลียดฉันแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนายเหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับเขา”

คีย์ยืนนิ่ง ความโกรธ ความสับสน ความเจ็บทั้งหมดอัดแน่นในอก

เขาไม่ได้พูดอะไร นอกจาก...

“ออกไปจากห้องนี้...ผมอยากอยู่คนเดียว”

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***