ตอนที่ 2: พรแห่งเทพและคำสาปแห่งปีศาจ

หลังจากไอเซนช่วยชีวิตอาเทล่า เทพธิดาแห่งแสงที่ถูกปีศาจทำร้าย เขาพาเธอไปซ่อนตัวในซากโบราณสถานแห่งหนึ่งที่หลงเหลืออยู่จากยุคก่อนสงคราม แม้ร่างกายของอาเทล่าจะอ่อนแอจากบาดแผล แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"เจ้ามีบางสิ่งที่แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป" อาเทล่ากล่าว นางสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่หลับใหลอยู่ในตัวของไอเซน พลังที่ไม่ควรมีอยู่ในมนุษย์

ไอเซนไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด เขาเพียงต้องการให้สงครามนี้จบลง ต้องการให้มนุษย์หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเทพและปีศาจ แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงคำรามก็ดังก้องขึ้น กองทัพปีศาจพบร่องรอยของพวกเขา

"พวกมันมาแล้ว!"

เงาอสูรปรากฏขึ้นจากทุกทิศทาง ดวงตาสีแดงฉานจ้องมองมายังทั้งสอง อาเทล่าฝืนยืนขึ้น กางแขนออกเพื่อร่ายมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ แต่พลังของเธอไม่เพียงพอ ไอเซนคว้าดาบเก่าของตนขึ้นมา แม้เขาจะเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่เขาจะไม่ยอมให้ปีศาจพวกนี้ทำลายทุกสิ่งที่เหลืออยู่

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น ดาบของไอเซนตัดผ่านร่างของปีศาจตนแรก แต่พวกมันแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาคิดไว้ เขาเริ่มอ่อนแรง ขณะที่ปีศาจเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ

"เจ้าจะตายแบบนี้ไม่ได้" อาเทล่ากล่าวก่อนจะกุมมือของไอเซนไว้ "ข้าจะมอบพลังให้เจ้า"

ทันใดนั้น แสงศักดิ์สิทธิ์ก็ปกคลุมร่างของไอเซน ดวงตาของเขาสว่างวาบ พลังอันมหาศาลไหลผ่านร่างของเขาราวกับเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ ดาบในมือของเขาเปล่งประกายขึ้น เปลี่ยนจากโลหะธรรมดาเป็นอาวุธแห่งแสง

แต่ในขณะเดียวกัน ภายในใจของไอเซนกลับได้ยินเสียงกระซิบที่ไม่ใช่ของอาเทล่า—เสียงที่เย็นเยียบและทรงอำนาจ มันดังมาจากความมืดที่อยู่ลึกสุดในจิตใจของเขา

"มนุษย์เอ๋ย... เจ้าต้องการพลังที่แท้จริงหรือไม่?"

ก่อนที่เขาจะทันตัดสินใจ พลังของทั้งเทพและปีศาจหลั่งไหลเข้าสู่ร่างของเขาพร้อมกัน—พลังที่ไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดสัมผัสมาก่อน พลังที่อาจเป็นพร หรืออาจเป็นคำสาปที่ไม่มีวันลบล้าง...

---

ไอเซนรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของตนเอง ดาบในมือส่องประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ แต่ขณะเดียวกัน เงาดำก็คืบคลานอยู่รอบตัวเขาเช่นกัน ร่างกายของเขากลายเป็นสนามรบของพลังสองขั้ว—เทพและปีศาจ

ปีศาจรอบตัวคำรามด้วยความโกรธ พวกมันรับรู้ถึงอำนาจของไอเซนและพุ่งเข้าโจมตีพร้อมกัน แต่คราวนี้เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

เพียงแค่ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาก็แตกร้าว คลื่นพลังอันมหาศาลแผ่กระจายออกไป ปีศาจที่อยู่ใกล้สุดถูกแรงกดดันบดขยี้เป็นเถ้าธุลี ดวงตาของไอเซนเปล่งประกายขึ้น—ข้างหนึ่งส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์ ส่วนอีกข้างมืดดำดุจรัตติกาล

เขาฟาดดาบลงมา เปลวเพลิงสีทองผสานกับเงามืดพุ่งออกไปเผาผลาญศัตรู เหล่าปีศาจกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว บางตนพยายามหนี แต่แรงดึงดูดบางอย่างทำให้พวกมันไม่สามารถขยับได้ ราวกับว่าเงามืดรอบตัวไอเซนมีชีวิต และมันต้องการกลืนกินทุกสิ่งที่ขวางทาง

เมื่อการต่อสู้จบลง ร่างของปีศาจกองเกลื่อนทั่วพื้นดิน ไอเซนยืนหอบหายใจ ดาบในมือยังคงปลดปล่อยพลังออกมา แต่เมื่อเขาลดดาบลง เงามืดที่ล้อมรอบตัวเขาก็ยังไม่หายไป มันยังคงอยู่…ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเขาไปแล้ว

"ไอเซน…" อาเทล่าเอ่ยเสียงแผ่ว นางมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล "เจ้ารู้สึกอย่างไร?"

ไอเซนกำหมัดแน่น หัวใจของเขาเต้นแรง—ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเขา

"พลังนี้…" เขาพึมพำกับตัวเอง "...ข้าควบคุมมันได้จริงหรือ?"

ภายในใจของเขา เสียงกระซิบจากเงามืดยังคงดังอยู่เบา ๆ ราวกับกำลังรอคอยให้เขาตัดสินใจว่าจะยอมรับมันหรือปฏิเสธ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***