ความเงียบที่ร้าวลึก

วันต่อมาหลังจากการพูดคุยที่ร้านอาหาร ทุกอย่างดูเหมือนจะเงียบลง ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับอิงฟ้าเริ่มขาดหายไปอย่างชัดเจน เธอใช้เวลามากขึ้นกับกวินและท่าทีของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่เราเจอกัน อิงฟ้าจะไม่เหมือนเดิม เธอเหมือนจะหลีกเลี่ยงไม่ให้พูดเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อเธอเห็นว่าผมพยายามทำตัวปกติ เรากลับพูดคุยกันน้อยลง ความสัมพันธ์ที่เคยมีระยะห่างไม่มาก กลับถูกทำลายไปโดยความรู้สึกที่ไม่อาจบอกออกมา

ในห้องเรียนและตอนพักเที่ยง ผมมักจะเห็นอิงฟ้าหัวเราะกับกวินอย่างสนิทสนม ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ขาดการพูดคุยกันเลย แม้แต่ในเวลาว่างหรือเวลาที่ไม่มีอะไรทำ พวกเขาก็ใช้เวลาไปด้วยกัน พอผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือหรือลืมตาขึ้นจากสมาร์ทโฟนก็มักจะเห็นภาพนี้เสมอ

ความเงียบที่ค่อยๆ เกิดขึ้นระหว่างผมกับอิงฟ้าทำให้รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ผมพยายามยิ้มให้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว แม้จะพยายามบอกตัวเองว่า "ไม่มีอะไร" แต่ลึกๆ ภายในมันมีบางอย่างที่คอยกระทบจิตใจผมอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งวันหนึ่งที่อิงฟ้าเดินมาหาผมหลังจากเลิกเรียน เรานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของหอสมุด ซึ่งเป็นที่ที่เรามักจะไปคุยกันเวลาว่างจากการเรียน

"พีท... เราต้องคุยกัน" เธอเริ่มพูดออกมาโดยไม่รอให้ผมถาม

ผมมองเธอด้วยความสงสัย "คุยอะไรเหรอ?"

"คือ... ฉันขอโทษที่ทำให้แกรู้สึกแบบนี้" เธอพูดเสียงเบา แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจัง "เราสองคนคงต้องหยุดกันสักพัก"

คำพูดนั้นเหมือนมีดที่แทงทะลุใจผม ผมเงียบไปหลายวินาที พยายามรวบรวมความคิด แต่หัวใจมันกลับมึนงงจนคิดอะไรไม่ออก

"หยุด?" ผมพูดออกไปเสียงแหบ "หมายความว่าไง?"

อิงฟ้าส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย "คือ... กวินบอกว่าชอบฉันจริงๆ และ... ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะพลาดโอกาสที่จะลองเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ที่เรามีมันกลายเป็นปัญหากับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้"

ความรู้สึกมันเจ็บปวดเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปได้ ผมรู้สึกเหมือนโลกมันหมุนไปอย่างช้าๆ และผมก็กลายเป็นส่วนเกินในชีวิตของเธอไปแล้วจริงๆ ผมไม่สามารถปฏิเสธว่าใจมันเจ็บจนพูดอะไรไม่ออกเลย

"พีท... ฉันไม่อยากทำให้แกเสียใจ แต่ฉันก็รู้ว่าเราคงต้องแยกทางกันบ้าง เพื่อไม่ให้ใครต้องรู้สึกอึดอัดไปกว่าเดิม" อิงฟ้าพูดอย่างอ่อนโยน แต่คำพูดนั้นเหมือนรอยแผลลึกที่ไม่สามารถรักษาได้

ผมยิ้มให้กับเธอแม้จะเจ็บปวด "ไม่เป็นไรหรอกอิงฟ้า ฉันเข้าใจ"

ผมไม่รู้ว่าเธอเชื่อในคำตอบของผมหรือไม่ แต่ผมรู้ดีว่าผมกำลังยอมรับความจริงที่ยากจะยอมรับ ผมไม่สามารถบอกเธอได้ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน ไม่สามารถบอกเธอได้ว่าในใจผมต้องการให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน แต่ในเมื่อเธอเลือกทางนั้น ผมก็ต้องยอมรับ

อิงฟ้าทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไป ผมมองตามเธอที่เดินหายไปในระหว่างการพูดคุยกับกวิน ผมรู้ดีว่าเธอคงจะไม่กลับมาที่เดิมอีกแล้ว และในตอนนี้สิ่งที่ผมสามารถทำได้คือการเดินต่อไป แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

หลายวันต่อมา ความเงียบยังคงอยู่ในชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ความสัมพันธ์ที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกลับกลายเป็นความเงียบที่ร้าวลึกไปทุกครั้งที่เราสบตากัน ผมพยายามหลีกเลี่ยงการเจอหน้าอิงฟ้า แต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีจากความคิดของตัวเองได้

ในบางช่วงของวัน ผมเห็นเธอกับกวินเดินคุยกันอย่างสนิทสนม ผมพยายามไม่ให้ความรู้สึกมันบอกออกมา แต่ในใจมันก็ยังคงคิดถึงช่วงเวลาที่เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน รู้สึกว่าทุกอย่างที่ผมเคยมีมันหายไปหมดแล้ว

ผมได้แต่หวังว่าในวันหนึ่ง ความรู้สึกที่มีต่ออิงฟ้าจะค่อยๆ จางหายไป หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราต่างคนต่างมีเส้นทางของตัวเองที่จะเดินไปโดยไม่ต้องย้อนกลับไปในอดีตที่เคยเจ็บปวด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***