วันหนึ่งฉันเดินหลงป่า

“พราวเสร็จหรือยังครับ เดี๋ยวเราจะไปเชียงใหม่กันสายนะ”

ธีรดลสามีของพราวเดือนที่เร่งภรรยาที่กำลังอาบน้ำอย่างเชื่องช้า เพราะเธอเพิ่งรู้ว่าครอบครัวสามีจะมีทิปท่องเที่ยวแบบนี้อยู่ด้วย

“ก็ดลนั่นแหละค่ะไม่บอกพราวก่อน เมื่อคืนก็คงไม่ต้องจัดหนักจนพราวเอวเคล็ดหรอก”

พราวเดือนเดินออกมาใส่ผ้าขนหนูที่ปกปิดร่องอกที่นูนออกมาเล็กน้อย

“ก็เมียผมมันเซ็กซี่นี่ ใครจะอดใจไหว” ธีรดลก้มหน้าลงจูบระบมไปที่หน้าอกของภรรยา ก่อนจะรีบจัดการแต่งเนื้อแต่งตัวให้กันและกัน

ในเวลาผ่านไปจนว่าจะแต่งตัวกันเสร็จ ทั้งคู่ก็เสร็จกันไปหลายรอบเลยทีเดียว

“ทำไมมาช้ากันแบบนี้ เห็นพ่อกับพี่ชายแกป็นเพียงหุ่นรูปปั้นรึไงห๊ะไอ้เจ้าดล”

พอทั้งสองสามีภรรยาเดินออกมาจากบ้าน ก็เห็นพีรมิดหรือพ่อของสามีพราวเดือนที่ยืนกอดอกหน้าตั้งยืนมองทั้งสองคนอยู่

เขาที่เป็นผู้ชายมองก็ดูออกมาลูกชายตนเองคงจะต่อกับภรรยาอยู่หลายยก

คิดๆแล้วเขาก็อยากกลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง

“แหม พ่อครับผมก็เร่งพราวแล้วนะครับ” ธีรดลรีบโยนความผิดไปให้ภรรยาทันที จนโดนพราวเดือนฟาดแขนไปเพราะเป็นเพียงการยอกล้อของสามีภรยาเท่านั้น

“ไปกันได้ยังครับพวกคุณๆทั้งหลาย เดี๋ยวสายละรถติดอีกจนกว่าถึงดอยอินทนนท์”

ทินกรพี่ชายของธีรดลลดกระจกรถเปิดมาเพราะเขาคือคนขับ

ทั้งสามคนจึงหยุดการพูดยอกล้อเพียงแค่นี้ เลยรีบวิ่งมานั่งอยู่ด้านในรถทันที เพราะพราวเดือนที่นั่งอยู่เบาะหลังเธอเผลอทำของหล่น จึงก้มลงไปเก็บ มันช่างเหมาะเจาะกับทินกรที่เหล่ตาไปมองกระจกรถด้านหลังทันทีก่อนที่รถจะออก

เนินอกที่มีรอยแดงจากสามีมันเด่นชัดจนทินกรต้องรีบกลืนน้ำลาย

เขารู้ว่าพราวเดือนไม่ได้ตั้งใจจะอ่อยเลยสักนิด แต่เพราะไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนๆ หรือในบ้าน มักจะเป็นเขาทีเห็นเธออยู่ในชุดที่หวาบหวิว

หรือบางทีก็ทุกครั้งที่กลับบ้านดึกๆ เขามักจะเห็นเธอใส่ชุดนอนไม่ได้นอนเพื่อรอน้องชายตนเองหรือธีรดลผู้เป็นสามีของเธอ แต่มันก็อดไม่ได้ที่ทำให้เขามีอารมณ์ทุกครั้งจนต้องออกไปซื้อกินหรือมาจัดการด้วยตนเอง

พราวเดือนเงยหน้าขึ้นมาหลังจากเก็บของที่หล่นลงไปก็เผลอสบตากับทินกรทันที แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจหรืออย่างใด เพียงแค่ยิ้มให้ก็เท่านั้น

เวลาผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมงเพราะทุกคนออกมาจากบ้านในเวลาเช้ามืด จนกว่าถึงเชียงใหม่และที่พักก็ปาไปบ่ายโมงแล้ว

ทินกรที่นอนกับพีรมิดผู้เป็นพ่อ และพราวเดือนกับธีรดลที่นอนด้วยกันเพราะเป็นสามีภรรยายังไงใครๆก็ไม่คิดอะไรเลย

สุดท้ายเวลาของการเริ่มต้นเดินป่าก็กำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อพราวเดือดันลืมของใช้ส่วนตัวไว้ในห้องนนอน เธอเลยรีบวิ่งขึ้นไปเอาแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

จึงนึกขึ้นได้ว่าเอาไปใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของพี่ชายสามี

เธอจึงเดินมาที่ห้องฝั่งตรงข้ามแทน

เพราะดูเหมือนทุกคนต่างไปรอกันอยู่ด้านนอกหมดแล้ว ก่อนที่พรราวเดือนจะรีบหาเสื้อผ้าพี่ชายสามีที่ใส่วันนี้

โดยลืมไปว่ามีคนเข้าห้องน้ำอยู่

“หาอะไร?”​ทินกรที่เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่มัดไว้เพียงเอวเผยให้เห็นหน้าอกที่มีแต่กล้าม พราวเดือนหันไปมองพอดีกับที่เขาเดินเข้ามาใกล้ด้านหลังเธอพอดี

เสียงลมหายใจทั้งสองใกล้กันจนสัมผัสได้ น้ำเสียงของทินกรก็เลยพูดต่ำลงอีกครั้ง

“กำลังหาอะไร?”​

เขาพูดด้วยน้ำเาียงที่แหบแห้งจนทำให้พราวเดือนกลืนน้ำลายลงคอเพราะกล้ามที่เธอเห็นของสามีมาก็ไม่เคยมีอาการขนาดนี้ แต่พอมาเห็นของพี่สามีทำไมถึงได้รู้สึกอยากลูบมากขนาดนี้กันนะ

“อ้อ พอดีมีของที่ลืมไว้น่ะค่ะ แต่พราวจำไม่ได้ว่าเอาไว้ไหน”​

พราวเดือนที่ตั้งสติทันทีเมื่อมือเธอเกือบเผลอไปลูบกล้ามหน้าท้องของทินกรเสียแล้ว

เขาที่เหมือนจะดูออกว่าพราวเดือนเสียอาการอย่างหนัก ก็ได้แกล้งหนักยิ่งขึ้นโดยการก้มหน้าเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม จนได้กลิ่นสบู่อ่อนๆมาจากตัวของทินกร

“แล้วตอนนี้หาเจอยัง”

เสียงหัวใจของพราวเดือนเต้นแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้พี่ชายของสามี จนตอนนี้เธอเริ่มหน้าแดงออกมา ก่อนที่หันไปหยิบอะไรมั่ว ๆ

“เจอแล้วค่ะ ปะ ไปก่อนนะ”

เธอหยิบซองอะไรสักอย่างเข้าใส่ในกระเป๋ากางเกงที่เหมาะสำหรับเดินป่า ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องนอนทินกรไปทันที

เขาที่แอบขำอยู่ในลำคอเพราะได้แกล้งน้องสะใภ้ไปหยกๆ

เวลาผ่านไปนานเมื่อทั้งสี่คนเดินตามไกด์นำทางในป่า​ที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ยักษ์ปิดบังแสงนิดหน่อย เพราะยังมีแสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาจึงทำให้แต่ละคนรู้ว่านี่คือกลางวัน

เพราะมัวแต่มองสิ่งรอบข้างจนทำให้เธอหลงป่าไปในที่สุด

“อ้าว หายไปไหนกันหมด ดลคะ พี่กร คุณพ่อ ได้ยินพราวได้คะ?” เธอกระโกนออกมาอย่างสุดเสียงก่อนจะเดินไปยังทางตรงที่ดูเหมือนจะเป็นทางที่ไกด์เดินนำไปเมื่อกี้

แต่ยิ่งเดินเธอรู้สึกว่ายิ่งหลงมากกว่าเดิม

“อะไรเนี้ยป่าพวกนี้ เป็นเขาวงกตรึไง”​

พราวเดือนรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เพราะดูนาฬิกาในโทรศัพท์ที่ไม่มีแม้แต่คลื่นสัญญาณให้ติดต่อได้เลยสักนิด

“หะ ห้าโมงเองนะ ทำไมท้องฟ้าถึงมืดแบบนี้กันล่ะ”

เธอไม่ค่อยจะเข้าใจสภาพอากาศทางนี้สักเท่าไหร่ เพราะไม่มีแสงส่องจากดวงอาทิตย์แล้ว พราวเดือนจึงรีบเดินไปเพื่อหาสิ่งที่ทำให้เธอนั่งพักได้ และมันก็เจอก้อนหินก้อนหนึ่งที่เธอคิดว่ายังไงก็ต้องพักให้ได้เพราะเดินมาหลายนาทีแล้วยังไม่เจอทางออก

“อึก ดลคะ” เธอเริ่มสะอึกสะอื้นขึ้นมาและเรียกชื่อสามีอยู่ไม่พัก

เพราะดูนาฬิกาหน้าจอในมือถือแล้วยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ สภาพอากาศก็ยิ่งหนาวมากกว่าเดิม

เธอที่ใส่ชุดเดินป่าลายทหารที่ไม่ได้มีความหนามากขนาดนั้นก็ทำได้แต่กอดอกตนเองด้วยความสั่นบวกกับความกลัวที่จะมาเจอเสืออีก

เธอยิ่งกลัวไปหมด

ก่อนที่จะได้ยินเสียงย้ำเท้าของใครก็ไม่รู้ดังเข้าใกล้ตัวเธอ ถึงจะกลัวหรือระแวงก็ตาม แต่เธอก็ยังใจกล้าเดินเข้าไปตามเสียงที่ได้ยินเผื่ออาจจะเป็นคนที่มาช่วยเธอก็เป็นได้

เห็นเงาอยู่ไม่ไกลก็คิดว่ามันคุ้นตาอย่างมาก ก่อนที่พราวเดือนจะรีบวิ่งเข้าไปกอดทันที

“ดลคะพราวกลัวมากเลยนะ”

ชายหนุ่มที่พราวเดือนกอดก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอามือลูบหัวเธอเพื่อปลอบใจ

พราวเดือนที่สัมผัสกายหยาบมือได้ก็รีบถอดกอดออกมาทันที เพราะเธอคิดว่าคนนี้ไม่ใช่สามี

“พี่เองพราว” ทินกรที่รู้ว่าพราวเดือนตกใจเพราะไม่ใช่สามีตน เลยพูดขึ้นมาทันที

“พี่กร พราวตกใจหมดเลยค่ะ ดลล่ะคะ?”​เธอที่หันมองไปยังที่พี่ชายสามีตนเองมาก็ถามหาสามีตนเองทันที

“ทุกคนพอรู็ว่าพราวหลงป่า ก็ช่วยกันแยกตามหาน่ะ เดี๋ยวพี่ต้องบอกก่อนว่าเจอตัวพราวแล้ว” พอทินกรพูดก็ทำเอาพราวเดือนสบายใจเล็กน้อย แต่เหมือนจะสังเกตเห็นว่าเขาเอาโทรศัพท์มือถือยกขึ้นหาสัญญาณ

“ไม่มีสัญญาณหรอกค่ะพี่กร พราวลองแล้ว”

ทินกรก้มมองน้องสะใภ้ทันที รู้งี้เขาน่าจะขอเป็นคนเอาพลุมาจากน้องชายก็ดี

เพราะทุกคนต่างคิดว่าธีรดลอาจจะเป็นคนเจอพราวเดือนแน่นอนเลยเอาพลุให้ไว้ที่เขาจนหมด

แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นฝ่ายเจอซะเอง

“ตายแล้ว พี่กรบาดเจ็บตอนไหนคะเนี่ย”

พราวเดือนที่หันไปมองเห็นแขนเขาดูเหมือนมีรอยอะไรบาดอยู่

เธอถอดชุดคลุมนั้นออกมาเพื่อซีกให้เป็นชิ้นเป็นอันจนเหลือเกาะอกที่เธอใส่อยู่

“เดี๋ยวพราวปิดปากแผลให้นะคะ” ทินกรมองมายังหน้าอกที่ใหญ่จนเขาเผลอคิดในใจว่าถ้าจับแล้วมันจะเต็มมือหรือเปล่า

ยิ่งคิดก็รู้สึกอิจฉาน้องชายที่มีภรรยาที่ตรงสเปคเขาไปทุกอย่าง

ทำไมคนที่เจอพราวเดือนถึงไม่ใช่เขา แต่ทำไมต้องเป็นน้องชายเขาด้วย

“ปิดปากแผลแล้วค่ะ”

พราวเดือนที่เงยหน้ามองทินกรที่มีเหงื่อเล็กน้อย ทั้งที่บรรยากาศมันโคตรจะเย็นแท้ ๆ

ก่อนจะสายตาเธอจะไปเห็นสิ่งที่ชี้ออกมาทางระหว่างขาของกางเกง

หมับ

“พะ พราว!” ทินกรที่พยายามคิดถึงอย่างอื่น ก็ต้องตกใจเมื่อพราวเดือนขึ้นมานั่งบนตักเขาที่เป้ากำลังตั้งโด่งอยู่

“ทรมานใช่ไหมคะ เดี๋ยวพราวช่วย”

ในบรรยากาศที่เงียบสงบและหนาวเย็นเล็กน้อยแบบนี้ เธอเคยดูว่าในหนังโป๊มันก็เป็นแบบนี้ คิดว่าจะลองมาใช้กับดลดูแต่ไม่คิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นพี่ชายของสามี 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***