ตอนที่ 2: ความลับในห้องสมุด
เช้าวันต่อมา ผมมาถึงโรงเรียนด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ผมอยากเจอเขาอีกครั้ง อยากคุยกับเขาให้มากขึ้น อยากรู้เรื่องของเขาให้มากกว่านี้
หลังจากที่เรียนคาบแรกเสร็จ ผมก็รีบไปที่ห้องสมุดเก่าทันที ผมหวังว่าเขาจะอยู่ที่นั่น
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือตัวเดิม เขาดูเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่
ผมเดินเข้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกประหม่า
"สวัสดี" ผมทักทาย
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือต่อ
"นายมาทำอะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
"ฉันแค่อยากมาคุยกับนาย" ผมตอบ
"คุยอะไร"
"ฉันอยากรู้จักนายให้มากขึ้น"
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมาว่า
"ฉันไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องคุยกัน"
"ทำไมล่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย
"เพราะฉัน..."
เขาหยุดพูดไป
"เพราะนายเป็นใคร" ผมถามต่อ
"..."
เขาไม่ตอบอะไร
"ฉันรู้ว่านายมีความลับ" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
"ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร" ผมพูดอีกครั้ง
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมถอนหายใจออกมา
"ฉันจะไม่ถามอะไรนายอีกแล้ว" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมเดินออกจากห้องสมุดเก่าไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง
"เขาเป็นใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมเขาถึงมีความลับ"
"หรือว่าเขาเป็น..."
ผมไม่กล้าคิดต่อ
ผมตัดสินใจที่จะไม่ไปที่ห้องสมุดเก่าอีก
"ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับเขาอีกแล้ว" ผมพูดกับตัวเอง
แต่ถึงแม้ผมจะพูดแบบนั้น ผมก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ดี
"ฉันจะทำยังไงดี" ผมถามตัวเองด้วยความสับสน
เป็นยังไงบ้างครับ? อยากให้ผมเขียนต่ออีกไหม?
หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้ไปที่ห้องสมุดเก่าอีก ผมพยายามที่จะลืมเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ผมยังคงคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา
"เขาเป็นใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมเขาถึงมีความลับ"
"หรือว่าเขาเป็น..."
ผมไม่กล้าคิดต่อ
ผมตัดสินใจที่จะไปที่ห้องสมุดเก่าอีกครั้ง ผมอยากรู้ความจริง ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือตัวเดิม เขาดูเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่
ผมเดินเข้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความอยากรู้ ความคิดถึง และความกลัว
"สวัสดี" ผมทักทาย
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือต่อ
"นายมาทำอะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
"ฉันแค่อยากมาคุยกับนาย" ผมตอบ
"คุยอะไร"
"ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร"
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมาว่า
"ฉันบอกนายไปแล้วว่าฉันไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องคุยกัน"
"ทำไมล่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย
"เพราะฉัน..."
เขาหยุดพูดไป
"เพราะนายเป็นใคร" ผมถามต่อ
"..."
เขาไม่ตอบอะไร
"ฉันรู้ว่านายมีความลับ" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
"ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร" ผมพูดอีกครั้ง
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมถอนหายใจออกมา
"ฉันจะไม่ถามอะไรนายอีกแล้ว" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมเดินออกจากห้องสมุดเก่าไปด้วยความรู้สึกที่สับสน
"เขาเป็นใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมเขาถึงมีความลับ"
"หรือว่าเขาเป็น..."
ผมไม่กล้าคิดต่อ
ผมตัดสินใจที่จะไม่ไปที่ห้องสมุดเก่าอีก ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับเขาอีกแล้ว
แต่ถึงแม้ผมจะพูดแบบนั้น ผมก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ดี
"ฉันจะทำยังไงดี" ผมถามตัวเองด้วยความสับสน
เป็นยังไงบ้างครับ? อยากให้ผมเขียนต่ออีกไหม?
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments