ตอนที่ 2: ความแตกต่างระหว่างเวทีและชีวิตจริง

หลังจากการสัมภาษณ์จบลง ลูมิเน่เดินออกจากห้องพักไปอย่างเงียบๆ โดยไม่กล่าวคำลาใดๆ กับสตาร์ลี่ที่ยืนอยู่เบื้องหลัง เขาจึงต้องเดินตามเธอไปโดยไม่รู้ว่ามีอะไรที่รออยู่ข้างหน้า

แสงไฟสว่างจ้าและเสียงดนตรีที่ดังก้องอยู่ในห้องด้านใน ดูเหมือนจะยังคงสะท้อนในหัวของสตาร์ลี่ที่กำลังเดินตามร่างบางของลูมิเน่ไปตามทางเดินที่เงียบสงัด เขารู้ดีว่าลูมิเน่เป็นดารา แต่ที่นี่กลับเงียบมาก ไม่เหมือนกับบนเวทีที่เธอเปล่งประกายออกมา

ลูมิเน่เดินตรงไปที่ห้องพักส่วนตัวของเธอที่มีการตกแต่งเรียบง่ายและอบอุ่น สตาร์ลี่ที่ตามมาอย่างไม่คาดคิดเห็นแววตาของเธอเปลี่ยนไปจากการแสดงในวันนี้ ร่างบางของลูมิเน่ดูเหมือนจะหลุดออกจากบทบาทที่เธอเคยเล่นมาโดยตลอด

“คุณลูมิเน่… ผมคิดว่า...” สตาร์ลี่เริ่มพูดแต่กลับถูกหยุดไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนจากลูมิเน่

“เรียกฉันว่า ‘ลูมิ’ ก็ได้ค่ะ...” เธอตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องพัก

ความเย็นชาและเงียบสงัดนั้นทำให้สตาร์ลี่รู้สึกเหมือนเขากำลังเผชิญกับการแตกต่างระหว่างความจริงและสิ่งที่เขาเคยเห็นจากเวที

“คุณดูแตกต่างมากเลยนะครับ... จากที่เห็นในวันนี้” สตาร์ลี่พูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

ลูมิเน่าหัวเราะเบาๆ พลางยิ้มให้เขา “ก็อย่างที่บอก... ชีวิตในวงการบันเทิงมันก็เหมือนการแสดงละคร คุณต้องมีหน้าที่ให้คนอื่นเห็น แล้วคุณก็ต้องเก็บบางสิ่งไว้กับตัวเองในเงามืด"

สตาร์ลี่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม รู้สึกถึงความห่างเหินที่ลูมิเน่พยายามจะรักษาระหว่างเขากับตัวเอง แม้จะพยายามพูดคุยกันอย่างเป็นมิตร แต่เขากลับไม่สามารถเข้าถึงโลกส่วนตัวของเธอได้

“มันยากนะครับ... จะต้องแสดงออกเหมือนชีวิตในฝัน แต่ภายในตัวตนจริงๆ กลับแตกต่างไปหมด” สตาร์ลี่พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย

ลูมิเน่าหันมามองเขาอย่างเงียบๆ สายตาของเธอไม่ใช่การตอบคำถาม แต่กลับเป็นเหมือนการเชื่อมต่อบางอย่างที่ยากจะเข้าใจ

“ที่จริงแล้ว... เวทีไม่ใช่ตัวตนของฉัน” ลูมิเน่พูดเสียงเบา “มันแค่สิ่งที่ฉันต้องทำให้คนอื่นเห็นเพื่อให้พวกเขารักและเคารพในตัวฉัน แต่ในความเป็นจริง... ฉันแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องเจอกับปัญหาเหมือนคนอื่นๆ”

คำพูดของลูมิเน่ทำให้สตาร์ลี่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เธอซ่อนอยู่ใต้ความสดใสบนเวที เขารู้สึกเหมือนโลกที่เขาคิดว่าเข้าใจได้ง่ายกลายเป็นสิ่งที่ยากจะเข้าถึง

“คุณเคยรู้สึก... เหงาบ้างไหมครับ?” สตาร์ลี่ถามด้วยความสงสัย แม้จะรู้ว่ามันเป็นคำถามที่เกินไป แต่เขาก็อยากเข้าใจเธอมากกว่านี้

ลูมิเน่หยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับมาอย่างระมัดระวัง “ทุกคนที่อยู่บนเวทีหรือในที่ที่มีคนจ้องมองมักจะรู้สึกเหงา พวกเขามองเห็นแค่ความเปล่งปลั่ง แต่น้อยคนนักที่จะเห็นความจริงในใจเรา” เธอตอบด้วยเสียงอ่อนโยน

สตาร์ลี่นั่งเงียบไปขณะมองลูมิเน่ด้วยความสงสารและเข้าใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่สวยงามและมีชื่อเสียงขนาดนี้จะต้องแบกรับความรู้สึกบางอย่างที่หนักอึ้ง

“การที่ต้องเป็นใครสักคนในสายตาของคนอื่นมันเหนื่อยนะคะ” ลูมิเน่พูดต่อ พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ

สตาร์ลี่รู้ว่าทุกคำพูดของเธอสะท้อนถึงความจริงที่เขาไม่อาจเห็นจากภายนอก เขารู้สึกแปลกๆ ในใจเมื่อคิดถึงการต้องแสดงชีวิตที่สมบูรณ์แบบทั้งๆ ที่ภายในมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“บางครั้ง... เราก็ต้องเลือกระหว่างความจริงกับภาพลวงตาที่สร้างขึ้นบนเวที” ลูมิเน่พูดเบาๆ ก่อนจะหันกลับมา และสบตากับสตาร์ลี่

สตาร์ลี่พยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยคำถามอีกมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

...---...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***