ถึงทีของฉันบ้างแล้วล่ะ"เพื่อนรัก"
5
นิริน(เพื่อนน.อ)
//เดินเข้าบ้าน
นิริน(เพื่อนน.อ)
(ทำไมแม่ไม่เป็นเจ้าของบริษัทบ้างล่ะ!)
นิริน(เพื่อนน.อ)
ค่ะ//เดินไป
นิริน(เพื่อนน.อ)
เออ แม่//หยุดเดิน
นิริน(เพื่อนน.อ)
พ่อล่ะ//มอง
นิริน(เพื่อนน.อ)
ทำไมบ้านเราไม่ทำธุรกิจเองล่ะแม่
นิริน(เพื่อนน.อ)
ทำไมต้องทำงานเป็นลูกจ้างเขา!
นิริน(เพื่อนน.อ)
พ่อเป็นพนักงานมา10ปีพึ่งนะเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแผนก!
นิริน(เพื่อนน.อ)
ทำไมอ่ะแม่!
นิริน(เพื่อนน.อ)
ทำไมเราไม่มีธุรกิจของตัวเอง!!
นิริน(เพื่อนน.อ)
//เดินตึงตังขึ้นห้อง
เฟย์(น.อ)
หนูอยากชวนพี่ไปห้างค่ะ
ทีน่า(แม่น.อ)
อืมมม น่าจะอยู่ในห้องทำงานจ๊ะ
เฟย์(น.อ)
//เดินไปที่ห้องทำงานพี่
เฟย์(น.อ)
//เปิดประตูเข้าไป
เฟย์(น.อ)
ของใช้ส่วนตัวหนูหมดแล้ว
เฟย์(น.อ)
อยากจะชวนพี่ไปห้าง
เฟรม(พี่น.อ)
จะให้กูขับรถให้
นี่พี่เฟรม
อย่าเข้าใจผิดล่ะพี่เขานะเป็นผู้หญิง
เป็นคนเย็นชานิ่งๆ ฉันก็เลยกลัวและเป็นคนที่จะสืบทอดตำแหน่งประธานคนต่อไป
และตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาในบ้านหลังนี้พี่ไม่เคยชวนคุยหรือยิ้มให้เลย
และใช่ฉันเป็นลูกบุญธรรมของพ่อและแม่แต่เขาดูฉันดีมากรักฉันเหมือนลูกสาวของพวกเขาจริงๆ
เฟรม(พี่น.อ)
เดี๋ยวกูตามไป
เฟย์(น.อ)
(7ปีแล้วพี่ก็ยังเย็นชากับฉันเหมือนเดิม)
Comments