1 หวนคืนบ้านนา

ยามเย็นของหมู่บ้านเล็กๆ ในภาคอีสาน เสียงลมพัดผ่านยอดข้าวเหลืองอร่ามที่กำลังรอการเก็บเกี่ยว เสียงนกร้องแว่วอยู่ไกลๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเงียบสงบ ชาวบ้านกำลังช่วยกันลงแขกเกี่ยวข้าวอย่างขยันขันแข็ง

ใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมทุ่งนา โสธยา หรือที่ใครๆ ในหมู่บ้านเรียกสั้นๆ ว่า "โส" กำลังนั่งพักเหงื่อพลางหยิบผ้าขาวม้ามาเช็ดหน้า เขามองผืนทุ่งนากว้างใหญ่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน

โสเป็นลูกชาวนาธรรมดาๆ ครอบครัวของเขาไม่ได้มีฐานะร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่เขาไม่เคยบ่นหรือรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไร ตรงกันข้าม เขารักชีวิตในหมู่บ้านที่เรียบง่ายแบบนี้ ถึงแม้บางครั้งมันจะทำให้เขาคิดถึงอดีตที่เคยเจ็บปวด... อดีตที่เกี่ยวข้องกับคนคนหนึ่งที่เขาไม่อยากจะพูดถึงอีก

“โสๆ บักโส!” เสียงตะโกนเรียกจากไกลๆ ดังขึ้น ทำให้โสหันไปมอง เห็นภาค เพื่อนสนิทของเขาวิ่งตรงมาทางนี้

“มีหยังวะ บักภาค?” โสถาม พร้อมกับหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นขวดเหล้าที่ภาคถือมาด้วย

“บักโส! กูมีข่าวดีมาบอกมึงเด้อ” ภาคพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“ข่าวดีหยังวะ หรือมึงถูกหวย?” โสแซวกลับ

“บ่แม่นเรื่องกู แต่มันเกี่ยวกับมึง...” ภาคเว้นจังหวะ พร้อมกับกระซิบเสียงเบา “ลูกพ่อใหญ่ศักดิ์กลับมาแล้ว!”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ "ลูกพ่อใหญ่ศักดิ์" โสถึงกับนิ่งไป รอยยิ้มบนหน้าจางหายแทบจะทันที เขาหันหน้าหนีเล็กน้อยเหมือนไม่อยากแสดงอารมณ์

“ซ่างกลับมาเนาะ...” โสพูดเบาๆ กับตัวเอง พลางเม้มปากแน่น ความรู้สึกมากมายตีกันในหัวใจ

“ว่าไงล่ะ? มึงบ่ดีใจบ่?” ภาคถาม พร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนสนิทที่ดูเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินข่าวนี้

“กูสิไปดีใจหยังล่ะ คนที่เขาทิ้งกูไว้... มึงจำบ่?” โสตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“โอ้ย บักโส มึงยังคึดหลายอีกติ? มันผ่านมาดนแล้วเด้!” ภาคพูดพลางตบไหล่เพื่อน

“เออ... ผ่านมาดนแล้ว แต่กูบ่ลืมหรอก” โสตอบพลางมองไปที่ปลายนา

ตอนนั้นเอง เสียงเพื่อนในกลุ่มที่นั่งอยู่ด้วยกันก็พูดขึ้นมา “เอ้า! ไปเบิ่งบ่ล่ะ บักโส? กูอยากเห็นมันว่ะ ตั้งแต่แต่งงานไปกรุงเทพก็บ่เคยเห็นหน้ามันอีกเลย”

“ไปเบิ่งหยัง ไปให้ผัวเขาใส่ขุมตามึงติ?” โสสวนกลับทันทีด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“โส... มึงนี่ก็ปากแข็งจริงเนาะ” ภาคแซว

โสไม่ตอบอะไร เขาแค่ลุกขึ้นและเดินหนีไปทางอื่น เพื่อนๆ ในกลุ่มได้แต่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะเบาๆ

ทางด้านเซียมซี ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่เพิ่งกลับมาถึงหมู่บ้านหลังจากหายไปนานหลายปี เขายืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นที่เป็นบ้านของพ่อใหญ่ศักดิ์ ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านนี้ และเป็นพ่อของเขาเอง

เซียมซีถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางมองไปรอบๆ บรรยากาศที่เขาคิดถึงมาตลอดช่วงเวลาที่อยู่กรุงเทพ บ้านหลังนี้เป็นทั้งที่พักใจและที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เขานึกถึงความผิดพลาดในอดีต

“เซียมซี! มายืนหยังอยู่หน้าบ้าน ไปๆ ขึ้นมาบนเฮือน” เสียงพ่อใหญ่ศักดิ์เรียกจากชั้นบน

“ครับพ่อ...” เซียมซีตอบเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเรือนตามคำสั่ง

ตอนค่ำ โสยังคงนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนๆ อยู่ใต้ต้นจามจุรีใกล้ทุ่งนา แม้ภายนอกจะดูเหมือนเขากำลังสนุกสนาน แต่ภายในใจกลับรู้สึกว้าวุ่น เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงข่าวที่ภาคบอกได้เลย

“เฮ้ย บักโส! มึงนิ่งไปบ่คือคนเมาเลยว่ะ คึดหยังอยู่?” ภาคถาม

“กูบ่ได้คึดหยัง... กินเหล้าต่อเถอะ” โสตอบ พร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด

“อย่าคึดหลายเด้อบักเพื่อน... คนมันกลับมาแล้ว ยังไงกูก็ว่าเดี๋ยวมึงก็คงได้เจอมัน” ภาคพูดเหมือนทิ้งท้าย

โสไม่ตอบอะไร เขาแค่เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ความรู้สึกในใจเขาตอนนี้ยากเกินจะบรรยาย

หลายวันต่อมา โสบังเอิญเจอเซียมซีที่ตลาดในหมู่บ้าน ทั้งสองสบตากันชั่วขณะ เวลาราวกับหยุดนิ่ง โสพยายามเก็บอาการ แต่สายตาของเขากลับบ่งบอกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่

เซียมซีเองก็รู้สึกถึงความอึดอัดนี้ เขาอยากจะทักทาย แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา สุดท้าย ทั้งสองต่างเดินสวนกันไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ

โสกลับมานั่งที่บ้านพลางถอนหายใจยาว เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น แต่เขาก็พยายามบอกตัวเองว่าเขาไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว

“มันผ่านไปแล้วโสธยา... อย่าไปยึดติดอีกเลย” เขาพูดกับตัวเอง แต่ในใจกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***