แอบฟัง

ก่อนพิธีสมรส 10 วัน...ณ ห้องครัวใหญ่

"สีเผือก ถ้าเจ้าจะออกไปข้างนอกฝากเจ้าไปเก็บสายบัวมาให้ข้าหน่อยวันนี้ท่านหญิงพิกุลอยากกินแกงสายบัวนัก" ป้าแช่มตะโกนบอกสีเผือกที่กำลังเดินออกจากห้องครัว

"ได้ครับ" สีเผือกยิ้มรับ

"อืม~ เดือนนี้เป็นฤดูฝนอีกไม่นานฝนคงตกรีบไปเก็บจะดีกว่า" สีเผือกคิดในใจ

ระหว่างนั้นสีเผือกได้ยินเสียงคนหลายคนกำลัง

สนทนากัน พอฟังดีๆจึงรู้ว่าเป็นเพื่อนของชัญญ์

สีเผือกจึงถือวิสาสะเข้าไปแอบฟังอย่างเงียบๆ

?1: "แล้วเจ้าสีเผือกละ"

ชัญญ์: "ข้าไม่ได้คิดอะไรกับมันเกิน'คู่นอน'เลย มันแค่เป็น'ของเล่น'ให้ข้ายามเบื่อก็เท่านั้น"

?2: "งั้นข้าขอต่อได้รึไม่ สีเผือกของเจ้าดูน่าชังนัก"

ชัญญ์: "จะเอาก็เอา ข้ายกให้"

?3: "ฮ่าๆ ง่ายเช่นนี้เชียวหรือ สงสัยเจ้าคงจะไม่ได้คิดอะไรกับมันเลยจริงๆ"

?1: "เจ้าไม่กลัวสีเผือกมาได้ยินรึอย่างไร"

ชัญญ์: "ถ้าได้ยินก็ได้ยินไป ให้มันรู้สถานะตนเองสักบ้าง จะเป็นอะไร"

?1: "คนดีๆอย่างสีเผือกไม่ควรมาอยู่กับเจ้าเลยจริงๆ"

สีเผือกรีบเดินออกมาจากวงสนทนาเพราะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่จะมีที่ใดเล่าที่ทาสอย่างเขาจะไปนั่งร้องไห้อย่างเงียบๆได้นอกจากห้องพักของตนเอง ขณะเดินสีเผือกพึมพัมกับตนเองอยู่บ่อยครั้งจนถึงห้อง

ในห้อง...

"ไม่จริงพี่ชัญญ์ไม่ใช่คนแบบนั้น!"

"ไม่จริงพี่ชัญญ์ไม่ใช่คนแบบนั้น!"

ขณะนี้สีเผือกร้องไห้จนแทบคลั่งไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตนเองได้ยินมา

"นี่เราถูกหลอกมาตลอดเลยเหรอ? ความรักที่เราได้จากเขามันเป็นกลลวงหรือนี่? แล้วคำพูดหวานหยดย้อยปานน้ำผึ้งนั่นมันอันใดกัน! "

สีเผือกมีคำถามมากมายที่อยากจะถามชัญญ์ แต่บัดนี้แค่เจอหน้าเขาก็ไม่อยากจะเจอ

"สีเผือกนี้เจ้าเป็นอันใด!?" เสียงหญิงสาวอายุราวสีเผือกดังขึ้น

"บุหลัน เจ้ามาทำอันใดที่นี่" สีเผือกพูดพร้อมเช็ดน้ำตา

"ป้าแช่มให้ข้ามาตามเจ้าเห็นว่าเจ้าออกไปนานแล้ว แล้วเจ้ามาร้องไห้อยู่อย่างนี้ได้เยี่ยงไร?"

"ข้า...ข้าว่าข้าถูกพี่ชัญญ์หลอกมาตลอด"

"ไอ้ชัญญ์ งั้นเหรอ! มันกล้ามาทำเพื่อนข้าได้เยี่ยงไรถึงจะเป็นนายก็ไม่ควรมาร้ายจิตใจบ่าวเยี่ยงนี้!"

"เจ้าอย่าเสียงดังไปบุหลัน หากมีคนได้ยินเข้าอาจจะนำไปบอกท่านชายก็เป็นได้ "

"ข้าไม่สน! สีเผือกเจ้าต้องออกจากเรือนหลังนี้ไปกับข้านะ ข้าว่าพวกเราทนกับเรือนหลังนี้มามากพอแล้ว!"

"ได้อย่างไร เป็นเช่นนั้นท่านหญิงพิกุลไม่ยอมแน่"

"งั้นเราก็หนีไปเลยสิ! เจ้าอยากเห็นท่าน- เอ้ย ไอ้ชัญญ์มันแต่งงานหรือ แบบนั้นเจ้าได้เจ็บใจกว่าเดิมแน่!"

"ก็จริง...แล้วเราจะออกไปตอนไหนล่ะ?"

"อืม...ช่วงนี้เป็นหน้าฝนคงออกไม่ได้อีกสักพัก ต้องรออีก 11 วันถึงจะออกไปได้เพราะถ้าออกไปตอนนี้ทางเดินจะลำบาก"

"เอาที่เจ้าว่าละกัน"

"แต่...ชิบหายแล้วไอ้เผือก! นั้นมันวันที่คุณหญิงจอมขวัญจะย้ายมาอยู่บนเรือนมิใช่เหรอ!? "

"อ่า...จริงด้วย"

"พวกเราคงต้องไปทักทายคุณหญิงจอมขวัญก่อน ถึงจะหนีไปได้ ข้าสงสารเจ้านักที่ต้องมาเห็นไอ้ชัญญ์ชาติสุนัขนั้นอยู่กับผู้หญิงคนอื่น!"

แต่ระหว่างที่บุหลันจะได้ด่าขุนชัญญ์ไปมากกว่านี้ พวกเขาไม่รู้เลยว่าได้มีผู้ที่ได้ยินทุกคำพูดอยู่เสียแล้ว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***