ก้าวที่สอง

ในเช้าวันจันทร์ฉันเดินหอบขนมมากมายไว้เต็มสองมือเดินไปหากลุ่มเพื่อนเพื่อแจกจ่ายขนมที่ฉันกับพี่ดินลงแรงทำกันอยู่นานสองนาน

ฉันเดินถือเค้กกาแฟที่ตั้งใจทำมาที่ตึกคณะวิศวะเพื่อนำมามอบให้ใครบางคนที่เป็นต้นเหตุให้ฉันเสียเวลาทั้งวันในการทำขนมใต้กล่องเค้กมีจดหมายที่ไม่ได้เขียนข้อความอะไรเอาไว้ แต่เป็นภาพวาดพี่ทัพเวอร์ชั่นตัวการ์ตูนน่ารักที่ฉันวาดขึ้นมาเอง

เมื่อถึงตึกคณะวิศวะฉันพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ ฉันตัดสินใจเดินไปยังสนามบาสข้างตึกคณะแต่กลับไม่เห็นเงาของคนที่ฉันตามหา ฉันเหลือบไปเห็นพี่ 'แทนธรรม' เพื่อนกลุ่มเดียวกับเขาหนึ่งใน '4หนุ่มสะท้านฟ้า' อยากรู้จริงๆใครเป็นคนคิดชื่อนี้

"พี่แทน"

ฉันเดินตรงเข้าไปหาพี่แทนที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่เพื่อที่จะถามหาบุรุษหน้าตายหวานใจของฉัน

"มีอะไรหรอ"

เขาตอบโดยที่ไม่เงยหน้ามามองฉันเลยสักนิด

"พี่แทนพอจะเห็นพี่ทัพไหมคะ?"

"ไม่รู้ ไม่มาเรียนมั้งวันนี้"

"อ่า.. ขอบคุณค่ะ"

หลังจากพูดขอบคุณจบฉันก็เดินออกมาทันทีด้วยอาการเศร้าหมอง นี่เค้กที่ฉันตั้งใจทำกำลังจะเป็นหมันหรอเนี่ย!!

ฉันหนีเรียนภาคเช้ามาเพื่อตามหาเขา ฉันเดินอย่างเหม่อลอยมาจนถึงแถวหลังมหาลัยเป็นลานกว้างเก่าที่คล้ายจะเป็นที่รกร้างตรงกลางลานมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ฉันเลือกเดินไปนั่งใต้ต้นไม้แล้วถอนหายในออกมาเฮือกใหญ่

"เฮ้ออ\~ สุดท้ายก็ไม่ได้ให้เขาไป แต่ไม่เป็นไรฉันไม่ยอมท้อเพราะเรื่องแค่นี้หรอก!... โอ้ยย!"

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งบ่นกับตัวเองอยู่นั้น ก็มีก้อนหินก้อนเล็กๆปลิวใส่หลังหัวของฉัน

"หนวกหูคนจะนอน ถ้าจะเสียงดังก็ไปไกลๆ"

"ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าไม่มีคนอยู่"

ฉันหันไปตามเสียงพูดก็เจอผู้ชายคนหนึ่งนอนพิงอยู่อีกฝั่งของต้นไม้เขาสวมเสื้อช็อปสีแดงกับกางเกงยีนส์เอาหนังสือเรียนปิดหน้าไว้ เมื่อฉันคิดได้ว่านี่เป็นการรบกวนเขาฉันเลยรีบพูดขอโทษเขาไป

"เอ่อคือว่า....ถ้าไม่รังเกียจลองชิมเค้กที่ฉันทำดูไหมคะ"

"......"

"จริงๆแล้วเค้กนี่ฉันตั้งใจทำให้คนๆหนึ่งแต่เหมือนเขาจะไม่มาเรียน อีกอย่างฉันไม่ชอบกินกาแฟด้วย"

"......"

เขายังเงียบ

"แต่ว่ามันอร่อยมากเลยนะคะ"

"บอกให้เงียบไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องสินะ"

"จะไม่ชิมจริงๆหรอคะ?"

ฉันคะยั้นคะยอเขาให้ลองชิมเค้ก เพราะฉันไม่อยากให้เค้กที่ตั้งใจทำเป็นหมัน อีกอย่างฉันไม่ชอบกินกาแฟด้วย

"จะอะไรหนักหนาวะ! ไหนเอามาสิ!"

เขาตะคอกและลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าฉันด้วยใบหน้ารำคาญแบบสุดขีด

"พะ..พี่ทัพ!"

ฉันนั่งอ้าปากค้างจนแมลงวันบินเข้าไปเตะตระกร้อในปากได้อยู่แล้ว

"เออ รีบๆเอามาแล้วรีบๆไสหัวไปน่ารำคาญจริง"

เขาเอี้ยวตัวมาคว้าขนมบนตักฉันแล้วโยนทิ้งไว้ข้างๆตัวเขาแล้วล้มตัวลงนอนต่อทันที

ฉันที่ตอนนี้ยังอึ้งอยู่ อึ้งกับความหล่อของเขา.. ว้าว...เขานี่แหละพ่อของลูกจริงๆ ถึงจะปากเสียมารยาททรามไปหน่อยก็เถอะ

เมื่อเป้าหมายของฉันสำเร็จไปแบบงงๆ แล้วฉันก็ไม่คิดจะอยู่ในเขารำคาญใจ

ฉันลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นออกเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินจากไป ในตอนที่ฉันก้าวไปได้เพียงไม่มีก้าวฉันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ฉันหันหน้ากลับไปบอกกับคนที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้ว่า....

"ดาวจะจีบพี่ทัพ จะตามจีบจนกว่าพี่ทัพจะใจอ่อน...ดาวเชื่อว่าดาวจะขโมยหัวใจพี่ทัพมาได้ในสักวัน!!" 

ฉันตะเบ็งสุดเสียงจากนั้นก็รีบสับขาอันเล็กสั้นของตัวเองกลับไปตึกคณะบริหารแบบไม่หยุดพัก

พอถึงหน้าห้องเรียนฉันพึ่งนึกได้ว่าตัวเองโดดวิชานี้เลยตัดสินใจเดินไปนั่งรอที่โรงหาหารของตึกคณะ กุมหน้าตัวเองที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศไว้จนมิด

"ฉันบอกเขาไปแล้วๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดด"

 ฉันเอาหน้ายัดฝ่ามือตัวเองแล้วกระโดดเหยงๆพยายามกรี๊ดออกมาให้เบาที่สุด....

ภาพที่คนผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเห็นคือภาพผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวกำลังกระโดดและกรีดร้องเหมือนคนบ้า

"อา...ฉันว่าคณะนี้คงเรียนหนักเกินไปจริงๆสินะ"

มีรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นเบาๆ

แต่หูฉันที่ไวต่อเสียงนินทาก็รีบทำตัวให้ปกติแล้วนั่งลงเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลา

อา\~ เขาจะกินเค้กที่ฉันทำให้ไหมนะ... พรุ่งนี้ซื้อน้ำไปให้เขาดีกว่า ฮิฮิ(⭒•͈ 𓎺 •͈)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***