หัวใจของเอย

ยามค่ำคืนที่ทุกอย่างเปลี่ยนผันไป

เสียงร้องของเด็กเล็กดังขึ้นในความมืดมัว เอยที่ลุกมาชงนมรีบพุ่งตรงไปที่เปลนอนลูกชายตัวน้อยของเอย “น้องภีม” เด็กชายวัย3ขวบกำลังร้องไห้จ้าราวกับตกใจอะไรบางอย่าง เอยอุ้มลูกไว้พลางลูบหลังเบาๆ ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงหวาน

“ไม่เป็นไรนะพี่ภีมเเม่มาเเล้ว”

เด็กน้อยเริ่มสงบลง เอยถอนหายใจยาวอย่างสบายใจ เเละอุ้มลูกขึ้นมาซบแนบอก ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายเดือนหลังจากที่เอยตัดสินใจเลี้ยงลูกตามลำพังเริ่มกดทับหัวใจเขาหนักเเน่นขึ้น

เอยไม่เคยคิดว่าชีวิตเขาจะเป็นแบบนี้ จากคนที่เคยมีทุกอย่าง คนที่เคยเป็นคนสำคัญของใครบางคน แต่วันนี้เขาต้องมานั่งกอดลูกในห้องเช่าเล็กๆ ที่แทบไม่มีอะไรเหลือเเม้เเต่เงินยังต้องอาศัยขอเเม่บ้าง ยืมพี่สาวบ้าง

อดีตที่ยังคงหลอกหลอนเอยเสมอมา

“เฮียฉัตร...”

เอยจำไม่ได้ว่าตัวเองพึมพำชื่อของผู้ชายคนนั้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ความทรงจำในวันสุดท้ายที่ทั้งคู่ได้พบกันยังคงชัดเจนในหัวของเขา

“เฮียบอกว่าเฮียจะดูแลเอย... แต่ทำไมต้องทิ้งกันไปแบบนี้”

มันเป็นคำถามที่เอยไม่เคยได้รับคำตอบ แม้กระทั่งตอนที่เอยตัดสินใจเดินออกมาพร้อมกับชีวิตน้อยๆ ในท้อง

สิ้นความคิดเสียงเคาะประตูดังขึ้นในยามวิกาล เอยที่อุ้มลูกอยู่มือค่อยๆ วางลูกลงบนเปลพร้อมทั้งขมวดคิ้ว เอยไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาหาในเวลานี้ แต่เมื่อเปิดประตูออกไป...หัวใจของเอยแทบหยุดเต้น

“เฮีย...”

ฉัตรยืนอยู่ตรงหน้า สวมชุดสูทดูดีอย่างที่เอยคุ้นเคย แต่สิ่งที่แตกต่างคือสายตาของเขาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เอยอ่านไม่ออก

“ละเอย” ฉัตรเรียกชื่อเขาเบาๆ

เอยรีบปิดประตูทันทีที่ได้สติ “เฮียมาทำไม!?” เสียงของเอยสั่นพร่า

“ละเอย... เฮียมารับลูก”

คำพูดของฉัตรทำให้โลกทั้งใบของเอยเหมือนพังทลาย เอยมองฉัตรอย่างไม่เชื่อสายตา “ลูกของเอย? เฮียไม่มีสิทธิ์...”

ฉัตรถอนหายใจลึก ร่างสูงยืนนิ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ละเอย... น้องภีมเป็นลูกของเฮียเหมือนกัน”

“เฮียจะมาอ้างสิทธิ์อะไรตอนนี้!? ตอนที่เอยลำบาก เฮียอยู่ไหน?” น้ำเสียงของเอยเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เอยสะอื้นจนแทบจะพูดต่อไม่ได้ทำได้เพียงฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้

“ละเอย...” ฉัตรเดินเข้ามาใกล้ๆ เอย ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนของเอยเบาๆ “เฮียรู้ว่าเฮียผิด... แต่เฮียต้องการแก้ไขทุกอย่าง เฮียอยากดูแลลูก”

“แล้วดูแลเอยด้วยไหม?” คำถามที่หลุดออกจากปากเอยทำให้ฉัตรชะงักพร้อมมองตาเอย จากน้ำตาที่คิดจะกลั้นเอาไว้มันกลับไหลลงมาเอ่อล้น

“ละเอย...มันไม่ใช่แบบนั้น”

เอยหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตายังไหล “มันไม่ใช่แบบนั้น? เฮียจะพูดอะไรอีกล่ะ? เฮียบอกเองว่าเฮียไม่รักเอย แล้ววันนี้มาทำไม?”

ฉัตรนิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถามนั้น แต่สิ่งที่เขาทำคือดึงเอยเข้ามาในอ้อมกอด

“ละเอย...” ฉัตรพูดเสียงแผ่ว “เฮียไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เฮียมีเหตุผลของเฮีย...”

“เหตุผลของเฮียคืออะไร?!” เอยผลักอ้อมกอดที่คิดถึงเขาออก รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียสติ “อย่ามาใช้คำว่ารัก ถ้าเฮียไม่เคยคิดจะอยู่กับเอยตั้งแต่แรก”

ฉัตรถอนหายใจอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นหนักแน่น “ละเอย ฟังเฮียนะ... ถ้าลูกอยู่กับเฮีย เขาจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ เฮียไม่อยากให้ลูกต้องลำบาก”

เอยส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง “ไม่ว่าเฮียจะพูดยังไง เอยก็ไม่มีวันให้ลูกเอยไป!”

เมื่อพูดจบประโยคเอยหันหลังกลับไปที่เปลของลูกชายทันทีเอยรีบอุ้มลูกของตนขึ้นมากอดแน่น เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังขึ้นเหมือนรับรู้ถึงความเครียดของในอกอุ่นๆ ของเเม่

“ละเอย...” ฉัตรพยายามจะเข้าใกล้ แต่เอยถอยหลังไปเรื่อยๆ

“เฮีย...อย่ามายุ่งกับชีวิตของเราอีก ถ้าเฮียไม่คิดจะรักเอยตั้งเเต่เเรก ก็อย่ามาเอาลูกชายที่เอยตั้งใจเลี้ยงด้วยความรัก คนอย่างเฮียไม่เข้าใจเอยเลยด้วยซ้ำ”

คำพูดนั้นเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในหัวใจของฉัตร แต่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม มองเอยที่กำลังร้องไห้พร้อมกับอุ้มลูกไว้แนบอก

“ละเอย...” ฉัตรเอ่ยด้วยเสียงนุ่มๆ “ถ้านั่นคือสิ่งที่ละเอยต้องการ เฮียจะไม่ฝืน...”

ฉัตรหันหลังกลับ เดินออกจากห้องเช่าเล็กๆ นั้นไป ทิ้งเอยไว้กับคำถามในใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงยังกลับมาในวันที่ทุกอย่างพังทลายไปแล้ว

แต่เอยไม่รู้เลยว่าการจากไปของฉัตรในวันนี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาและลูกไปตลอดกาล

---

สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเขียนหน้าใหม่ยังไงฝากผลงานกันด้วยนะคะ หวังว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านจะชอบผลงานของจูนนะคะ ✨

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***