เรื่องบังเอิญ

ในเช้าที่ท้องฟ้านั้นมืดครึ้มและฝนตกหนัก ได้มีชายคนหนึ่งที่วิ่งหนีจากการตามล่าของนักฆ่า ที่หมายหัวเขา หลังจากที่เขาเองก็รู้ตัวว่าตัวเองบาดเจ็บเลยคิดจะยอมตายและค่อยๆเดินช้าลงแต่ถว่าดันไปสะดุดกับใครบางคนที่ผ่านมาพอดี

จีฮยอน: อึ้ย...ขอโทษด้วยครับ..(หลังจากที่ชนกันจีฮยอนสังเกตุตัวของอีกฝ่ายที่หมดแรงและเข้าไปพยุง)

จีฮยอน: นี้คุณครับ...เป็นอะไรรึเปล่า? (จีฮยอนพยายามเขย่าอีกฝ่ายเพื่อให้มีสติ)

???: (อีกฝ่ายไม่ได้ตอบโต้จีฮยอนแต่เงยหน้าขึ้นมาด้วยร่างที่สูงกำยำก่อนที่จะจูบจีฮยอนและเอาร่มที่จีฮยอนถืออยู่มาบังพวกเขาทั้งสอง)

จีฮยอน: อื้ม!...เดี๋ยวสิ!..(จีฮยอนตกใจไปชั่วขณะและพยายามผลักอีกฝ่ายให้ถอยออกแต่ด้วยแรงที่อีกฝ่ายนั้นมีมากเกินทำให้ตัวจีฮยอนต้านไม่ได้ซึ่งในขณะเดียวกันพวกนักฆ่าก็มากันพอดี)

นักฆ่าฉลามขาวและปลาหมึก: มันไปไหนแล้วว่ะไอ้สีหอกนี้ถ้าฉันเจอเมื่อไหร่จะเชือดให้เหี้ยนไปเลย...โถ่เว้ย!!(พวกนักฆ่าไม่ได้สังเกตุทั้งสองเพราะมีร่มบังหน้ากันอยู่ทำให้พวกมันวิ่งตามหากันต่อไป)

จีฮยอน: (ในขณะเดียวกันจีฮยอนก็ค่อยๆหมดแรงจากการจูบอีกฝ่ายและแรงที่บีบแน่นเกินทำให้จีฮยอนเองนั้นค่อยๆสลบลงไป)

???: เดี๋ยวต่อจากนี้ฉันจัดการเอง...เจ้าตัวเล็ก

(จีฮยอนได้หลับตาลงและเรื่องราวของพรมลิขิตที่แสนขมหวานก็ได้เริ่มต้นขึ้นไม่รู้ว่าจะจบวันไหนเดี๋ยวถ้าผู้กำกับต้มมาม่าเสร็จจะไปเขียนให้น่ะครับ)

(ย้อนกลับไปเมื่อ2ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ณ โรงแรมพาราไซต์คอนทิเดนซ์)

หัวหน้าองค์กรนักฆ่า: ไอ้ควxยเอ้ย!! ฉันบอกแกไปกี่รอบแล้วว่าอย่าทำให้ลูกค้าต้องโดนลูกหลงไปด้วย...แกนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ..

แซจุน: แต่ถ้าผมไม่ยอมเข้าไปใช่ระเบิดไฟเพื่อบังทางศัตรูและเปิดทางให้พวกเขาหนีไปได้ มันก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วน่ะครับ ไฟที่ตกกระทบส่งผลแก่ลูกค้าก็เป็นแค่รอยแผลเป็นไปถึงขั้นตาย ทำไมยังมาร้องเรียนอีกละ (แซจุนได้พูดอย่างเย็นชาและเสียงเข้มเพื่อสื่อว่าตัวเองไม่ได้ผิด)

หัวหน้าองค์กรนักฆ่า: ถ้างั้นก็โทรมาก็ได้สิว่ะ..ขอกำลังเสริมไงคิดว่าไอ้วิทยุสื่อสารเก๊ๆกังๆแบบนี้มีไว้เพื่ออะไรห๊ะ!! (หัวหน้าได้หยิบวิทยุขนาดเท่ากำมือขึ้นมา)

แซจุน: แต่ว่าตอนนั้นผมได้ยินมานี้ครับว่าท่านไปผับบาที่มีสาวๆนัวเนียกันทั่วร่าง ใครกันละครับที่คอยรับสายธุระแทนคุณ..เลขาก็ไปกับผู้ชายมากหน้าหลายตาเป็นกะหรี่ไม่มีจุดยืน...ท่านคิดว่าตอนนั้นผมเองจะมีเวลาให้รายงานขอความช่วยเหลือเยอะขนาดนั้นเลยหรอ? เลิกกินหญ้าแล้วทำตัวให้เป็นผู้นำหน่อยสิครับ (แซจุนยังคงยืนหยัดความมั่นใจ)

หัวหน้าองค์กรนักฆ่า: แกนี้มัน...ไปตายส่ะไป!!! (หัวหน้าได้ยื่นมือไปหยิบปืนในลิ้นชักแต่ด้วยไหวพริบของแซจุนทำให้ตัวเขาถีบโต๊ะที่หัวหน้านั่งอยู่ไปชนกำแพงและหัวหน้าก็กระแทกอย่างแรงจนลงไปดิ้นกับพื้นต่อ)

แซจุน: อย่าเล่นตุกติกอะไรก่อนตายดีกว่าน่ะ ถือว่าฉันให้เกียรติคนอย่างแกมานาน หลับตาแล้วแดกตีนเฉยๆจะดีกว่า... (ยังไม่ทันสิ้นเสียง แซจุนฟุตตี้ก็กระหน่ำเข้าไปที่ใบหน้าของหัวหน้าจนอีกฝ่ายหมดลมหายใจไปและมีนักฆ่าคนอื่นเข้ามาเห็นเหตุการณ์)

นักฆ่าหนามแหลม: นะ....นี้แก..(ด้วยความที่ไม่เชื่อสายตาแต่ภาพตรงหน้าก็อุบาทเกินคำบรรยาย)

แซจุน: มันกี่ครั้งแล้วละที่ไอ้เวรนี้มันด่าฉัน...ทุกๆครั้งที่ฉันช่วยคนอื่นในทางที่ดีที่สุด ถึงจะโดนผลกระทบนิดหน่อย แต่ก็มีแค่ทางเดียว เจ้าเxี้ยนี้ดันไม่เข้าใจและเห็นคุณค่าเพียงแค่เงิน พอได้ค่าตอบแทนมา เงินปันผลที่ฉันได้ก็ไม่ถึง10%ด้วยซ้ำ บอกฉันทีสินายยินดีเป็นหมาเลียเท้ามันจริงๆหรอ?

นักฆ่าหนามแหลม: แก....ฉันไม่อยากเข้าใจอะไรทั้งนั้นแล้วเว้ย!!! แกโง่ไปแล้วรึไงว่ะฆ่าแหล่งทำมาหากินคนอื่นอ่ะ!

แซจุน: ...

นักฆ่าหนามแหลม: ช่างเถอะ...เอาเป็นว่าฉันค่อยฆ่าแกแล้วเอาอวัยวะไปขายก็ได้..อย่างน้อยก็ได้ตังหน่อยละว่ะ..(เมื่อนักฆ่าหนามแหลมพูดจบทั้งสองก็ได้เข้าปะทะกันอย่างดุเดือดโดยมีฝ่ายนักฆ่าหนามแหลมที่ได้เปรียบเรื่องอาวุธ ทำให้แซจุนนั้นได้แต่ตั้งรับและค่อยๆวางแผน)

แซจุน: พูดไปอะไรก็ไม่เข้าใจ...สมองแกตันแค่เงินเป็นแบบไอ้เวรนั้นแล้วรึไง..ก็ได้รออีกสักแปป..แกได้เจอแบบมันแน่..(เมื่อแซจุนวางแผนเสร็จเขาก็ได้นำขวดเหล้าบนชั้นไม้ของห้องหัวหน้ามาเป็นอาวุธและทานำยาล้างจานรอบมือ)

นักฆ่าหนามแหลม: 555...อิก็แค่ขวดเหล้ากับมือลื่นๆจะทำอะไรได้ว่ะ...(อีกฝ่ายขำออกมาในขณะที่เปลี่ยนอาวุธเป็นมีดสั้นเช่นกัน)

แซจุน: เดี๋ยวแกก็รู้...(ทันใดที่แซจุนพูดจบเขาก็ได้พุ่งตรงเข้าไปปะทะอีกครั้งแต่ครั้งนี่ทุกๆการโจมตีของอีกฝ่ายนั้นไม่เป็นผลทำให้แซจุนได้จังหวะและใส่ขวดเหล้าที่ลื่นๆเข้าไปในปากก่อนที่จะอัปเปอร์คัตอีกฝ่ายจนขวดแตกและเศษขวดก็แตกกระจายออกมาพร้อมกับน้ำสีแดง)

นักฆ่าหนามแหลม: อั๊ก!...(อีกฝ่ายกระอักกระอ่วนพยายามเอาเศษแก้วออกมา)

แซจุน: หันมานี้หน่อยสิ...(เมื่อสิ้นเสียงพูดและอีกฝ่ายก็หันมา แซจุนที่ได้เหลี่ยมทาเหล้าไว้ในมือขวาเพื่อหลอกว่ามันคือน้ำยาล้างจานทั้งสองมือให้กับอีกฝ่ายแต่พอมาดูอีกทีหมัดขวาแซจุนลุกเป็นไฟไปส่ะแล้ว)

นักฆ่าหนามแหลม: อย่าน่ะโว้ย!!!....อ๊วก!!(หมัดของแซจุนพุ่งไปที่ปากของนักฆ่าหนามแหลมจนอีกฝ่ายนั้นเป็นโกสไรเดอร์และดิ้นทุรนทุลายไปชนกับผนังห้องจนไฟนั้นลามไปเผาม่านใกล้ๆและเกิดเป็นไฟลุกท่วมตามมา)

แซจุน: ตอนนี้ไฟในห้องมันก็คงลามมาข้างนอกแล้วละมั้ง...อีกสักพักที่นี้ก็คงเป็นทะเลเพลิง..เอาเป็นว่าต้องรีบไปก่อนดีกว่า...(ในขณะที่แซจุนกำลังจะเดินผ่านห้องโถงไปห้องรับแขกเพื่อออกจากโรงแรมตอนนั้นเองที่กระจกทิศใต้ได้มีกระสุนสไนเปอร์ที่คาดว่ายิงจากระยะที่ไม่ไกลมากพุ่งตรงใส่ท้องของแซจุนอย่างจังแต่เขาก็พยุงตัวเองไว้ได้)

แซจุน: บัดซบ...(แซจุนรีบไปหลบหลังเสาใกล้ๆกับประตูห้องรับแขกและหาวิธีหนีไปจากตรงนั้นโดยเขาก็ไปเห็นเข้ากับทางออกหนีไฟที่เป็นจุดบอดของสไนเปอร์และรีบวิ่งไปแต่ถว่า กระสุนสไนเปอร์เองก็ไม่ใช่แบบธรรมดาและสะท้อนจากพื้นไปสู่อีกเป้าได้ ทำให้บางกระสุนก็เฉียดเขาไปไม่น้อยแต่ก็ไม่โดนจังๆทำให้เขาสามารถหนีไปได้และค่อยๆยื้อตัวเองเพื่อวิ่งและหาอะไรมาหยุดเลือดที่ท้องก่อนที่เขาจะค่อยๆหมดแรงลง)

(ในตอนนั้นเองความหดหู่สุดท้ายในชีวิตเขาที่พึ่งจะเคยได้สัมผัสก็กลับมีความหวังเข้ามาเพิ่มทำให้เขาสามารถหึดสู้ต่อไปได้และนำพาเขากับชายปริศนาที่ผ่านทางมาชนกันเกิดเป็นเรื่องราวของนิยายเกสุดร้าวใจ)

(ณ เวลาปัจจุบันที่คฤหาสน์แห่งหนึ่ง)

จีฮยอน: อื่ม...(หลังจากที่จีฮยอนได้สลบลงไป เขาก็ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับสถานที่ที่แปลกตาและเขาก็ค่อยๆรู้ตัวก่อนจะตกใจอย่างแรง)

จีฮยอน: ที่นี่ที่ไหนกัน..และชายคนนั้นละ...(จีฮยอนได้พยายามลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จอาจจะเพราะก่อนหน้าที่เขาจะได้จูบกับแซจุนเขาได้ทำงานหนักและโอทีเกินเหตุเลยส่งผลให้ขาเขาล้าจนลุกไม่ได้)

แซจุน: หื่ม...ตื่นแล้วหรออรุณสวัสดิ์น่ะ..(แซจุนยิ้มให้จีฮยอนเล็กน้อยก่อนจะเอาถาดที่วางแซนวิชกับน้ำไว้ให้รวมถึงขนมเล็กๆน้อยๆที่ข้างๆตัวจีฮยอน)

แซจุน: ฉันทำอาหารไม่ค่อยเก่งอาจจะรสชาติแย่ไปหน่อย..แต่ก็ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่ยอมเล่นตามน้ำให้..เอาเป็นว่าพักที่นี่ก่อนก็ได้..ขาคุณเองก็ล้าแย่แล้วรู้ไหม?

จีฮยอน: ดะ..เดี๋ยวสิครับ...ผมไม่ได้บอกว่าเล่นตามน้ำสักหน่อย..จู่ๆคุณก็เข้ามาจูบผม..ผมไม่มีแรงมากและยิ่งเหนื่อยอยู่เลยขัดขืนไม่ได่ต่างหากครับ..แล้วอะไรทำให้คุณทำแบบนั้นละครับ...ถ้าเหตุผลไม่พอผมแจ้งตำรวจจริงๆด้วยครับ..(จีฮยอนพยายามหยิบมือถือใกล้ๆ)

แซจุน: ก็เอาสิ...ถ้าคุณกล้าโทรผมก็พร้อมที่จะเชือดไก่ให้ลิงดู..แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ชอบฆ่าผู้มีพระคุณอยู่ดี เอาเป็นว่าอยู่เฉยๆแล้วเป็นเด็กดีโอเครไหม... (แซจุนจับมืออีกฝ่ายและเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ)

จีฮยอน: ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผมระหว่างนี้คุณไม่รอดแน่ๆครับ...(จีฮยอนมองแซจุนด้วยสายตาที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมจำนนและพูดเสียงสั่นไหว)

แซจุน: ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอกถ้าคุณไม่ดื้อจนทำให้ฉันโกรธ...เอาเป็นว่าเรียกฉันว่าแซจุนละกัน...คุณละเจ้าตัวเล็ก..(แซจุนลุกขึ้นและหันมาทางจีฮยอน)

จีฮยอน: ผมชื่อจีฮยอน...(จีฮยอนยังคงไม่ค่อยเชื่อใจแซจุนสักเท่าไหร่และยังกลัวๆว่าเขาจะเป็นอันตรายก่อนที่แซจุนจะรู้สึกเจ็บที่ท้องจากแผลและขอตัวไปกินยา)

แซจุน: เอาเป็นว่าฉันไม่ให้คุณใช่โทรศัพท์หรือเครื่องมือสื่อสารติดต่อกับข้างนอกเพราะคุณยังคงมีประโยชน์สำหรับผมอีกเยอะ ถ้ามีปัญหาอะไรฉันจะจัดการเรื่องนั้นเอง... ถ้าขาคุณหายดีแล้วจะออกไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้น่ะ...ที่นี้ยังมีอะไรให้คุณรูัอีกเยอะ เชื่อฉันสิสักวันคุณจะไม่อยากกลับไปบ้านตัวเองหรอก..ตอนนี้นอนหลับให้เต็มที่ไปเลยน่ะ..เจ้าตัวน้อย...

จีฮยอน: ผมไม่ใช่เจ้าตัวน้อยน่ะครับ!!..ผมก็อายุ20กว่าๆแล้วเป็นผู้ใหญ่แล้วครับ!!(ภายนอกที่คนอื่นเห็นคือจีฮยอนที่หล่อและใจดีกลับกันในสายตาของแซจุน จีฮยอนน่ารักเหมือนเด็กและหมาน้อยของเขา)

แซจุน: ฮึฮึ...(แซจุนยิ้มและเดินจากไปปล่อยให่จีฮยอนอยู่คนเดียว)

จีฮยอน: ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยละ...เสียทั้งจูบแรกและเค้กลดราคาวันนี้อีก..เราโชคไม่ดีเลยสิปีนี้..

(จบครึ่งตอนแรกครับ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***