ตอนที่ 3: กลยุทธ์การรุก

หลังจากการพบกันครั้งแรกในร้านหนังสือ ภูวริศกลับไปนั่งคิดทบทวนอยู่หลายชั่วโมง คำพูดและท่าทีเย็นชาของกานต์สินีไม่ได้ทำให้เขาล้มเลิก แต่กลับเพิ่มความท้าทายขึ้นอีกหลายเท่า

"ถ้าเธอชอบอะไรสงบ ๆ ฉันก็ต้องหาโอกาสให้เราสงบด้วยกันสินะ" ภูพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเริ่มวางแผนบางอย่าง

วันถัดมา ภูวริศตั้งใจไปมหาวิทยาลัยในช่วงเช้าอย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก เขารู้จากการสอบถามเพื่อนบางคนว่ากานต์สินีมักไปนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ที่ลานใต้ต้นไม้ใกล้ห้องสมุด เป็นพื้นที่ที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน

เมื่อเขาเดินไปถึงก็เห็นเธอนั่งอยู่จริง ๆ ใบหน้าหวานก้มลงจ้องหนังสือเล่มหนาในมือ ข้าง ๆ มีแก้วกาแฟวางอยู่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะทำเป็นเดินผ่านไป

“โอ๊ะ!” ภูวริศแกล้งทำหนังสือที่ถือมาหล่นเสียงดังอยู่ใกล้โต๊ะของเธอ

กานต์สินีเงยหน้าขึ้นมามอง เธอมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาอีกครั้ง

“คุณอีกแล้ว?” เธอเอ่ยเสียงเรียบ

“อ้าว คุณกานต์สินี!” เขาทำท่าประหลาดใจเกินจริง “ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่นะครับ บังเอิญจัง”

“ฉันมาที่นี่ทุกวัน” เธอตอบพลางหรี่ตามองเหมือนพยายามจับพิรุธ

“อย่างนั้นเองเหรอครับ ดีจังเลย ผมก็ชอบบรรยากาศเงียบ ๆ แบบนี้เหมือนกัน” ภูพูดพลางหยิบหนังสือขึ้นมาจากพื้น

“คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”

“อ๋อ ผมแค่แวะมาอ่านหนังสือเหมือนกันครับ” เขาโกหกหน้าตาย ทั้งที่จริง ๆ เขาไม่เคยอ่านหนังสือเล่น ๆ แบบนี้มาก่อน

เธอไม่ได้ตอบอะไรต่อ เพียงแค่กลับไปสนใจหนังสือในมือเหมือนไม่ต้องการสนทนาอีก

สองวันต่อมา ภูวริศได้ข่าวจากเพื่อนอีกคนว่ากานต์สินีมีวิชาที่ต้องทำงานกลุ่มที่ห้องสมุด เขารีบไปดักรอแถวบันไดทางขึ้น และเมื่อเห็นเธอกำลังถือแฟ้มงานใหญ่พะรุงพะรัง เขาก็รีบเข้าไปช่วยทันที

“แฟ้มใหญ่ขนาดนี้ หนักแน่เลย ให้ผมช่วยนะครับ”

กานต์สินีชะงักไปก่อนจะมองเขาด้วยสายตาสงสัย “คุณมาตรงนี้ทำไมอีก?”

“ผมมาทำงานครับ” เขาตอบยิ้ม ๆ พลางยื่นมือไปช่วยถือแฟ้ม โดยไม่รอให้เธออนุญาต

“จริงเหรอคะ?” เธอถามเสียงแข็ง แต่ก็ไม่ได้ดึงแฟ้มคืน

“แน่นอนครับ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ? บังเอิญได้ช่วยคนรู้จักแบบนี้”

เธอถอนหายใจเบา ๆ และเดินนำไปยังห้องสมุดโดยไม่พูดอะไรอีก

เมื่อถึงโต๊ะที่กลุ่มของเธอทำงานอยู่ ภูวางแฟ้มลงให้เรียบร้อย พร้อมกับพูดติดตลกว่า “ดูเหมือนผมจะทำคะแนนได้ดีนะ”

กานต์สินีมองเขาเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าเบา ๆ และหันไปทำงานต่อ

หลังจากนั้นไม่นาน ภูวริศบังเอิญเจอกานต์สินีที่คาเฟ่ในมหาวิทยาลัย เธอกำลังต่อแถวซื้อขนมปัง เขารีบเดินเข้าแถวต่อท้าย และเมื่อเธอได้ขนมมา เขาก็แกล้งพูดขึ้นทันที

“คุณกานต์สินี ผมไม่ได้ตั้งใจตามคุณมานะครับ แต่ดูเหมือนเราจะเจอกันบ่อยขึ้นทุกวันเลย”

เธอหันมามองเขาอย่างระแวดระวัง “คุณตามฉันมาหรือเปล่าคะ?”

“เปล่าสักหน่อยครับ ผมมากินขนมปังร้านนี้บ่อยมาก คุณลองดูได้เลย” เขายกถุงขนมปังในมือขึ้นเป็นหลักฐาน

กานต์สินียังคงทำหน้าไม่เชื่อเต็มร้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะใกล้หน้าต่าง

“ถ้าอย่างนั้น ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ?”

“โต๊ะว่างเยอะแยะ คุณไม่เห็นเหรอคะ?”

“ผมเห็นครับ แต่ผมคิดว่า เราเจอกันขนาดนี้ นั่งคุยกันสักหน่อยก็ดีไม่ใช่เหรอ?”

เธอจ้องเขาอยู่นานเหมือนพยายามอ่านใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ห้ามอะไร

ภูวริศถือว่านี่เป็นโอกาสสำคัญ เขานั่งลงตรงข้ามพร้อมรอยยิ้ม แล้วเริ่มถามคำถามเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับชีวิตประจำวันของเธอ

แม้คำตอบของกานต์สินีจะยังคงสั้นและเย็นชา แต่ภูวริศก็รู้สึกว่าเธอเริ่มลดกำแพงลงเล็กน้อย เขาคิดในใจว่า

"เกมนี้เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น และเขาจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะชนะใจเธอให้ได้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***