...⚪ณ.ดาวเคราะห์หมายเลข 3 ในกาแล็กซี โฟต้า ที่มีชื่อว่า ‘ดาวโลก’...
...~เฮ้!!~...
...“บ้ารึเปล่า! นางเอกโคตรงี่เง่าเลยว่ะ จะงอนพระเอกไปถึงไหนเนี่ย เดี๋ยวก็ถูกนางร้ายคาบไปกินหรอก”...
...“อ้า! ขัดใจซะมัดเลย! อยากจะเข้าไปในหนังสือนิยายแล้วตบกระบาลนางเอกจริงๆ!”...
...หญิงสาวที่กำลังหัวเสียกับการอ่านนิยาย ผู้นี้มีนามว่า ‘โมรีอา ฟอส’ อายุ 30 ปี สถานะ โสด อาชีพ ว่างงาน เธอเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-เยอรมัน มีรูปร่าง ใบหน้า ผิวพรรณที่สวยงาม ราวกับหิมะ...
...‘โมรีอา’ ชื่นชอบในการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ ภายในห้องของเธอเต็มไปด้วยหนังสือนิยาย มังงะ การ์ตูน รวมไปถึงหนัง อนิเมะ และซี่รี่ย์ประเภทต่างๆ ทั้งแนว รัก โรแมนติก แฟนตาซี ดราม่า ผจญภัย ทะลุมิติ และอื่นๆ อีกมากมาย...
...“โอ้! จริงสิ! พรุ่งนี้ มีหนังสือนิยายเล่มใหม่ นี่นา”...
...“ตอนนี้กี่โมงแล้ว….” ‘โมรีอา’ หันไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อนาฬิกาบอกเวลา ตี2...
...“อ้าาาาาา! ตอนนี้ตี2 แล้วเหรอ?! พรุ่งนี้ร้านเปิดตอน 9 โมงนี่ ต้องรีบเข้านอนแล้ว เดี๋ยวตื่นสาย”...
...‘โมรีอา’ รีบเก็บหนังสือนิยายไว้บนหัวเตียง แล้วปิดไฟนอนทันที แต่ด้วยความตื่นเต้นที่จะได้อ่านนิยายเล่มใหม่ จึงทำให้เธอนอนไม่หลับ “ลูกแกะตัวที่1 ลูกแกะตัวที่2 ลูกแกะตัวที่3 ลูกแกะตัวที่4 ลูกแกะตัวที่56789...ให้ตายสิ! นอนไม่หลับอะ!!”...
...‘โมรีอา’ ลุกขึ้นมาดื่มน้ำที่วางไว้ข้างเตียง พร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง “ว้าว! วันนี้มีดาวเต็มท้องฟ้าเลย สวยจัง! ขอพรได้ไหมนะ…อืม” ‘โมรีอา’ ยกมือผสานกันไว้ที่หน้าอก พร้อมกับพูดว่า......
...“ดวงดาวเจ้าขา ขอให้ข้าเจอรักแท้จริงๆ สักที ขอให้เจอชายที่หล่อและดีเหมือนในนิยายด้วยเถิด สาธุ! สาธุ! สาธุ!”...
...แม้ ‘โมรีอา’ จะเกิดมาสวย และออกเดตหลายครั้ง แต่กลับไม่พบเจอชายที่ถูกใจเลยสักคน การงานของ ‘โมรีอา’ ก็เช่นกัน แม้เธอจะมีอายุมากแต่กลับไม่พบงานที่เหมาะกับตัวเอง ทำให้ตอนนี้เธอกลายเป็นคนเก็บตัว หมกมุ่นอยู่กับนิยายและโลกส่วนตัว จนไม่เปิดใจให้ใคร...
...ขณะนั้น นาฬิกาบอกเวลาตี4.44 นาที จู่ๆ ‘โมรีอา’ ก็รู้สึกง่วงนอนมากผิดปกติ เธอจึงล้มตัวนอนบนเตียงอีกครั้ง และผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว…...
...ในขณะที่ ‘โมรีอา’ กำลังหลับสนิท เธอได้ฝันเห็นชายหนุ่มรูปงาม ผมยาวคนหนึ่ง นั่งเป่าขลุ่ยอยู่บนต้นซากุระ เขาสวมชุดซามูไรโบราณ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง บทเพลงที่เขาบรรเลง ฟังดูแล้วช่างเจ็บปวดใจเหลือเกิน...
...‘โมรีอา’ อยากเห็นใบหน้าของเขาให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เธอจึงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เขาทีละนิด ทีละนิด แต่ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยก็หยุดลง โมรีอารู้สึกตกใจจึงรีบวิ่งหนีไป แต่ชายหนุ่มรูปงามจับแขนของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย พร้อมกับพูดว่า…....
...“‘โมรีอา’! ‘โมรีอา’! ‘โมรีอ้าาาาาาาาาา!!’ ตื่นได้แล้ว!! นี่มันกี่โมงกี่ยาม ไหนว่าวันนี้มีนัดสัมภาษณ์งานไง จะนอนกินบ้านกินเมืองไปจนถึงเมื่อไหร่ ฮ่ะ!!” แม่ของ โมรีอา มีนามว่า ‘โยรี ฟอส’ อายุ 56 ปี อาชีพ แม่บ้าน สถานะ แต่งงาน...
...ทันทีที่ ‘โมรีอา’ ได้ยินเสียงปลุกของแม่ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหน้าจอโทรศัพท์มืดสนิท “บ้าจริง! ลืมชาร์จแบตเหรอเนี่ย”...
...และเมื่อ ‘โมรีอา’ หันไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง เธอก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อนาฬิกาบอกเวลา 8.00 นาที “อ้าาาาาาาาา สายแล้ววววววววว”...
...‘โมรีอา’ รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวอย่างไว พร้อมกับบ่นว่า “แม่! ทำไมแม่ไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้นะ”...
...“ใครจะไปรู้ ก็แกบอกว่ามีสัมภาษณ์งานตอนบ่ายโมง และอีกอย่าง…แกโตแล้วนะ ยังจะให้แม่มาปลุกอีกเหรอ?!‘โมรีอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา’”...
...เสียงด่าของแม่ดังลั่นไปทั่วบ้าน โมรีอาที่แต่งตัวเสร็จ จึงรีบหยิบกระเป๋าและขนมปังหนึ่งแผ่น พร้อมกับวิ่งออกจากประตูบ้านไปด้วยความเร็วสูง ‘ฟิ้วววววววววววววว’...
...‘โมรีอา’ วิ่งไปยัง ‘ร้านหนังสือ คริสตัล’ ซึ่งเป็นศูนย์รวมหนังสือนิยายขนาดใหญ่ที่อยู่ใจกลางเมืองชินจูกุ และวันนี้หนังสือนิยายเล่มใหม่100เล่มแรก จะถูกวางขายที่ร้านแห่งนี้ที่เดียวเท่านั้น ส่วนร้านอื่นจะถูกวางขายในอาทิตย์ถัดไป...
...ในขณะที่ ‘โมรีอา’ กำลังวิ่งหน้าตั้งอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเมฆหมอกสีดำปริศนา เคลื่อนตัวเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์และเมืองชินจุกุไว้ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฟ้าร้องคำรามดังมาแต่ไกล ‘โคร้มมมมมมมม’ ตามมาด้วยเม็ดฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก...
...‘โมรีอา’ รู้สึกตกใจ จึงรีบวิ่งเข้าไปหลบในร้านค้าริมทาง...
...“อ้าาาาาาา! ไม่ทันแล้ววววว ตื่นสายไม่พอ ฝนดันมาตกอีก โทรศัพท์ก็แบตหมด ใช้เรียกรถTAXI มารับก็ไม่ได้ สถานีรถบัส สถานีรถไฟ ก็อยู่อีกตั้งไกล บ้าเอ๊ย! จะทำไงดีล่ะ ฮือๆ”...
...‘โมรีอา’ รู้สึกร้อนใจ เพราะกลัวว่าจะไปซื้อนิยายเล่มใหม่ไม่ทัน แต่ในขณะที่เธอกำลังกลุ้มใจอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นร่มและเสื้อกันฝนวางขายอยู่ภายในร้านค้า...
...“เอาว่ะ! เป็นไงเป็นกัน!! อย่างน้อยก็วิ่งไปให้ถึงสถานีรถบัส ก็ยังดี” ‘โมรีอา’ ตัดสินใจซื้อเสื้อกันฝนพร้อมกับวิ่งฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก...
...“บ้าเอ๊ย! ลมแรงจนจะปลิวอยู่แล้ว….‘โมรีอา’! อดทนหน่อยตัวฉัน เพื่อนิยายเล่มใหม่ สู้ๆ”...
...ในขณะที่ ‘โมรีอา’ กำลังใช้พลังทั้งหมดในการวิ่งฝ่าพายุฝน รถเก๋งสีดำทะเบียนAT วิ่งผ่านเธอไปด้วยความเร็วสูง ‘ฟิ้วววววววววววววว’ ทำให้น้ำที่อยู่บนพื้นถนน กระเด็นใส่เธอเต็มๆ...
...“บ้าเอ๊ย! จะซวยซ้ำซวยซ้อนไปถึงไหนกันเนี่ย”...
...‘โมรีอา’ อดทนและวิ่งต่อไปจนถึงสถานีรถบัส “เฮ้อ~ในที่สุดก็มาถึงสักที ดีจัง ยังพอมีเวลา ฮาฮา นิยายจ๋ารอพี่ก่อนน้า” ...
...แต่เนื่องจากเกิดพายุฝนโหมกระหน่ำจนทำให้ต้นไม้ กิ่งไม้หักล้มขวางทางจราจร บ้านเรือนพังเสียหาย การจราจรทุกแห่งติดขัด ทำให้ ‘โมรีอา’ และผู้คนที่มาใช้บริการทั้งหมด ติดอยู่ภายในสถานีแห่งนี้...
...“ขณะนี้เวลา 9 นาฬิกา ขออภัยแขกเกียรติทุกท่านที่มาใช้บริการสถานีรถบัส เนื่องจากพายุพัดโหมกระหน่ำจนทำให้การจราจรทุกแห่งติดขัด ทางสถานีจึงขอเลื่อนเวลาออกไป…”...
...ทันทีที่ ‘โมรีอา’ ได้ยินเสียงประกาศตามสาย เธอรีบหันไปดูนาฬิกาแล้วนั่งทรุดตัวลงไปกับพื้นทันที “ไม่ทันแล้ว ขายหมดแล้วแน่ๆ เลย ~ เอ้อ”...
...‘โมรีอา’ ตัดใจและเดินออกสถานีรถบัสไปด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย ท่ามกลางฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก ดูแล้วช่างเป็นวันที่แสนจะโชคร้ายซะเหลือเกิน...
...ในขณะที่ ‘โมรีอา’ กำลังเดินฝ่าพายุฝนด้วยความเศร้าอยู่นั้น รถเก๋งสีดำทะเบียนAT วิ่งผ่านเธอไปด้วยความเร็วสูงอีกครั้ง ‘ฟิ้วววววววววววววว’ ทำให้น้ำที่อยู่บนพื้นถนน กระเด็นใส่เธอเต็มๆ...
...“นั้นมัน รถเก๋งสีดำทะเบียนAT วิ่งผ่านเราไปตอนนั้นใช่ไหมนะ? ...บ้าเอ๊ย! จะตามซ้ำเติมกันไปถึงไหน!”...
...‘โมรีอา’ ที่กำลังจมอยู่ในความเศร้า ทันทีที่เหลือบไปเห็นทะเบียนรถเก๋งสีดำ ไฟโกรธภายในใจของเธอก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบวิ่งไปหารถเก๋งสีดำทะเบียนAT ที่ติดรอไฟแดงอยู่ หมายจะด่าให้สะใจ...
...เมื่อไปถึง...เธอก็เคาะกระจกรถอย่างแรง พร้อมกับจัดชุดใหญ่ “เปิดประตู! เปิดประตูแล้วลงมาคุยกันหน่อยสิ จะรีบไปตายที่ไหน พ่อแม่ไม่สอนมารยาทเหรอว่าเวลาขับรถผ่านชาวบ้านในขณะฝนตกน่ะ ให้ขับเบาๆ นี้! ได้ยินไหม ได้ยินที่พูดไหม เปิดประตูสิ! เปิดกระจกก็ได้ว่ะ! เปิด! เปิด! เปิด!”...
...ทันใดนั้นประตูรถก็เปิดออก ปรากฏร่างยายแก่หลังค่อมผู้มีจิตใจดีนั่งอยู่ในรถพร้อมกับยิ้มและขอโทษ ‘โมรีอา’ ด้วยความจริงใจ...
...“ขอโทษด้วยนะจ๊ะแม่หนู พอดียายรีบไปซื้อหนังสือนิยายเล่มใหม่ที่ร้านหนังสือ ‘คริสตัล’ แต่ดันหลงทาง เลยไม่ทันสังเกตเห็นแม่หนูที่อยู่ตรงนั้น ยายขอโทษอีกทีนะจ๊ะ ว่าแต่แม่หนูจะรีบไปไหนรึเปล่า ให้ยายไปส่งไหม?”...
...ทันทีที่ ‘โมรีอา’ ได้ยืนคำว่า ‘นิยายเล่มใหม่’ ‘ร้านหนังสือ คริสตัล’ ความโกรธทั้งหมดของเธอก็มลายหายไป...
...“คุณยายค่ะ คุณยายจะไป ‘ร้านหนังสือ คริสตัล’ ใช่ไหมคะ?”...
...“ใช่จ้ะ!”...
...“พอดีหนูก็จะไปที่นั่นเหมือนกัน ขอติดรถคุณยายไปด้วยได้ไหมคะ?”...
...“ได้สิจ๊ะ!”...
...‘โมรีอา’ รู้สึกดีใจ ดั่งสวรรค์มาโปรดจึงรีบขึ้นรถไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม...
...ในขณะที่นั่งอยู่ในรถ คุณยายจ้องมาที่ ‘โมรีอา’ แล้วถามว่า “แม่หนูจ๊ะ แม่หนูชอบอ่านนิยายรึเปล่าจ๊ะ?”...
...“ค่ะ หนูชอบอ่านนิยายมากที่สุดเลยค่ะ แฮๆ”...
...“เหรอจ๊ะ! แล้วแม่หนูเคยรู้สึกไหม? ในบางครั้งที่เราอ่านนิยาย มันจะรู้สึกขัดใจบางอย่าง จนอยากเข้าไปแก้ไขเนื้อหาในนิยายเล่มนั้น”...
...“โอ้โห! คุณยาย ไม่อยากจะเล่า เมื่อก่อนที่หนูอ่านนิยายนะ หนูก็รู้สึกสนุก หรือรู้สึกเฉยๆ แต่พอพักหลังๆ มานี้ ไม่รู้เป็นอะไร เวลาหนูอ่านนิยายทีไร มันรู้สึกขัดใจ อยากจับนางร้ายมาตบ หรือเขกกบาลนางเองกับพระเอกให้หายโง่อะไรประมาณนั้นอะค่ะ อาจจะเพราะอินกับนิยายมากจนเกินไป แฮๆ”...
...“เหรอจ๊ะ! ยายก็เคยรู้สึกแบบนั้น”...
...“จริงสิ! แม่หนู หากวันหนึ่งหนูได้พบนิยายที่หนูชอบและสามารถเข้าไปแก้ไขเนื้อหาในนิยายเล่มนั้นได้ หนูเลือกที่จะแก้ไข หรือว่า เลือกที่จะปล่อยผ่านล่ะจ๊ะ?”...
...“อืม...หากว่ามีแบบนั้นจริง คงน่าสนุกนะคะ แต่หนูไม่ใช่นักเขียนที่เก่งกาจ คงแก้ไขหรือทำอะไรให้ดีไม่ได้หรอกค่ะ ฮาฮาฮา”...
...“เหรอจ๊ะ!” คุณยายยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย...
...หลังจากนั้น ‘โมรีอา’ ก็นั่งเงียบพร้อมกับเหม่อลอยมองออกไปนอกรถ แม้ ‘โมรีอา’ จะตอบปฏิเสธ แต่ในใจของเธอกลับคิดถึงชายหนุ่มรูปงามที่เจอในฝัน และหวังว่าจะได้เจอเขาในสักวัน...
...ไม่นาน ‘โมรีอา’ ก็มาถึง ‘ร้านหนังสือ คริสตัล’ บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยความเงียบเหงา ดูเหมือนว่าพายุฝนที่โหมกระหน่ำจะทำให้ผู้คนเดินทางมายังร้านขายหนังสือได้อย่างยากลำบาก...
...‘โมรีอา’ รู้สึกดีใจที่หนังสือนิยายเล่มใหม่ยังขายไม่หมด เธอจึงซื้อหนังสือนิยาย 2 เล่ม และนำไปให้คุณยาย เพื่อเป็นการตอบแทนที่ให้เธอติดรถมาด้วย...
...“คุณยายค่ะ! นี้ค่ะหนังสือนิยายเล่มใหม่ ขอบคุณนะคะที่ให้หนูติดรถมาด้วย!”...
...“ไม่เป็นไรจ้ะ อย่าคิดมาก! แต่ขอบใจมากๆเลยนะจ๊ะ ว่าแต่สภาพแม่หนูเปียกมอมแมมไปหมดแล้ว ให้ยายไปส่งที่บ้านไหม? หรือถ้าแม่หนูไม่รังเกียจ ไปที่บ้านของยายไหม? ที่บ้านยายมีหลานสาวอายุไล่เลี่ยกับแม่หนู น่าจะมีเสื้อผ้าที่แม่หนูใส่ได้”...
...‘โมรีอา’ รู้สึกเกรงใจ แต่ก็ไม่อยากกลับบ้านไปในสภาพนี้เพราะกลัวว่าแม่จะดุ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไปที่บ้านคุณยาย เพื่อขอใช้เครื่องซักรีด ซักเสื้อผ้าชุดเดิม แล้วรอเวลาไปสัมภาษณ์งานตอนบ่ายโมง...
...“คุณยายค่ะ! หนูขอไปใช้เครื่องซักรีดที่บ้านคุณยายได้ไหมคะ? พอดีหนูมีนัดสัมภาษณ์งานตอนบ่ายโมงในบริษัทแถวๆ นี้ อะค่ะ แฮๆ”...
...“ได้สิจ๊ะ!”...
...“จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะ!” ‘โมรีอา’ รู้สึกดีใจ จึงรีบขึ้นรถไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม...
...หลังจากนั้น รถเก๋งสีดำทะเบียนATก็เคลื่อนตัวออกไป พร้อมกับรอยยิ้มที่มีเลศนัยของยายแก่หลังค่อม......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments