เธอไม่มีวันหนีฉันได้หรอก

"บอสครับ" มีลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหาอมตะ(นั้นก็คือพระเอก)

"เป็นยังไงเรื่องที่ฉันให้นายไปสืบ"

"เจอที่อยูของเขาแล้วครับ" เมื่ออมตะได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ เพราะเขานั้นตามหาวายุมสนานแสนนาน เขารอวันที่จะเจอกับวายุแทบไม่ไหว

"ถ้าอย่างนั้นก็พาฉันไปหาเขาได้แหละ"

"ได้ครับ" สิ้นสุดคำของอมตะเองเขาก็รีบไปขึ้นรถเพื่อที่จะได้เจอคนที่เขานั้นตามหามานาน เขาพยายามคิดว่าถ้าเจอกันแล้วจะพูดอะไรดี เพราะเขาสองคนไม่ได้เจอกันนานมาก ได้แต่คิดว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไง จะเกียจเขาเหมือนเดิมมั้ยแต่ก็อย่างว่าแหละเขาทำไม่ดีขนาดนั้น

"ถึงแล้วครับ"ลูกน้องของเขาพูดขึ้น เพราะเห็นว่าเจ้านายของเขานั้นอยู่ไม่เป็นสุขเลย

"นี้หรอบ้านของวายุ ทำไมมันดู...."อมตะไม่คิดเลยว่าวายุจะลำบากขนาดนี้ อมตะได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ

ทั้งสองได้เดินเข้ามาในบ้านของวายุ มองสภาพบ้านที่ไม่ค่อยหน้าอยู่สักเท่าไหร่ พวกเขามองดูข้าวของเครื่องใช้ที่ค่อนข้างเก่าเขา

"พวกคุณเป็นใคร!!! เข้ามาในบ้านผมได้ยัง"วายุตกใจมากเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาในบ้านของวายุนั้นคือคนที่วายุเกียจมากที่สุด"อมตะ!!!!" นายมาทำอะไรที่นี้"

"วายุ ฟังผมก่อนนะ" อมตะอยากจะอธิบายให้วายุได้ฟังแต่วายุนั้นก็แทบจะไม่ฟังอะไรเลยได้แต่ไล่อมตะให้กลับไปเพระวายุนั้นไม่อยากเจออมตะเลย วายุไม่อยากเจอคนที่ทำลายชีวิตวายุ ไม่อยากคุยกับคนที่ทำให้วายุเจ็บเจียนตาย

"อมตะ!! นายกลับไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเจอนายกลับไปเถอะนะ อย่ามาทำให้ฉันเจ็บอีกเลยฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้วฉันเหนื่อย"

"ไม่!! ผมจะไม่ไปไหนผมตามหาคุณมานานผมไม่อยากเสียคุณไปอีก ผมรักคุณ

"รัก!!! นายรักฉันอย่างงั้นหรอ นายรักฉันอย่างงั้นหรอ!!! ถ้ารักฉันทำไมคุณต้องทำร้ายฉัน ถ้ารักฉันทำไมคุณถึงทิ้งฉันไปหยุดพูดคำว่ารักฉันสักที ถ้าคุณรักฉันจริงช่วยกลับไปซะ แล้วอย่ามาเจอฉันอีก"

อมตะจำใจจะต้องกลับ เพราะคำพูดของคนที่อมตะรักนั่นเกียจอมตะยิงนัก ต่อให้อมจะจะพูดอะไร วายุก็แทบจะไม่ฟังเลย

ในตอนนี้วายุได้แต่ร้องไห้อยู่ในบ้านของเขา เพราะวายุคิดว่าจะหนีจากอมตะได้แล้ว แต่ในที่สุดมันก็ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลย เพราะในที่สุดแล้ว อมตะก็หาวายุเจอจนได้

"บอสครับ จะปล่อยไว้แบบนี้หรอครับ"ลูกน้องของอมตะได้ถามขึ้นเพราะเขานั้นงงอย่างมากอมตะยอมออกมทจากบ้านวายุง่ายๆ ทั้งที่บอสของเขานั้นเป็นคนไม่ยอมใครหน้าไหนทั้งนั้น

"แล้วนายจะให้ฉันทำไงล่ะ ในเมื่อวายุเขาไม่ฟัง เอาแต่ไล่ฉัน ฉันคงเลวมากเลยสินะ"อมตะพูดขึ้นอย่างรูสึกผิด

"ไม่หรอกครับ ความผิดพลาดมันเกิดขึ้นได้ บ้างทีถ้าบอสพยายามอีกนิด วายุอาจจะในอ่อนก็ได้นะครับ"(ลูกน้องของเขาชื่ออลันน้า)

อลันได้พูดปลอบใจบอสของเขา ถึงแม้ว่าสิ่งที่บอสเขาทำในอดีตจะไม่ค่อยดี แต่ยังไงอดีตก็คืออดีตตอนนี้นั้นบอสของเขากลับตัวกลับใจแล้ว

"แล้วแม่วายุล่ะ ทำไมฉันไม่เห็น" อมตะเอ่ยถามขึ้น โดยที่อมตัวเองก็แปลกใจที่ไม่เห็นใครเลยนอกจากวายุหรือแม่ของวายุจะอยู่ โรงพยาบาลกันนะ

"แม่ของวายุเสียชีวิตแล้วครับ" อลันตอบอมตะด้วยเสียงที่แผ่วเบา เพราะอลันไม่อยากให้วายุรู้สึกผิดไปมากกว่านี้

"อืม"เป็นคำที่ดูเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ความรู้สึก คำพูดมากหมายมันซ่อนอยู่ในคำพูดแต่คำพูดเดียว

พออมตะมาถึงบ้านก็เอาแต่ดื่มเหล้า ไม่พูดไม่จากับใครเอาแต่กคนเหล้า เพราะเขานั้นรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บ เหมือนโดนมีดแทงเข้าที่หัวใจเลยทีเดียว ในตอนนี้เขาถึงได้เข้าใจวายุในตอนนั้นว่ามันเจ็บมากแค่ไหน เขาได้แต่นึกถึงเรื่องอดีตช้ำช้ำซากซาก ตอนที่มีความสุข และตอนที่ต้องเจ็บปวด

ต่อจากนี้เล่าถึงอดีตว่าทำไมวายุถึงเกียจอมตะได้ถึงขนาดนี้ ย้อนไป6ปีก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***