ต้นเหตุของทุกอย่าง จ.บ.

ผมทอง!ตาฟ้าคนของราชวงศ์พระเอกนี่!! ม..ไม่อยากมีปัญญาเลย แต่ก็ถึงขนาดนี้ละ "เหตุใดข้าต้องให้อภัยคนของเจ้าด้วย และที่ดูถูกน่ะจะแก้ตัวยังไง"

"แล้วเหตุใดองค์หญิงทรงกริ้วขนาดนี้ล่ะ...ถ้าข่าวลือไม่เป็นดังที่ทรงว่า" ชิ..ถ้าตอบแก้ตัวไปก็จะถูกมองว่างี่เง่าแน่ ต้องตอบคำถามดีและมีศักดิ์ศรีต้องคงภาพลักษณ์ที่เป็นคนบรรยากาศรอบตัวไม่ดีอีก ฟู่~ เอาล่ะมีสมาธิเข้าไว้หยิ่งธนงตนเข้าไว้

"เจ้ากำลังย้อนถามข้ารึ? คนจากประเทศข้างเคียง"

ใช่สงบใจเข้า "อีกอย่างการที่เจ้าใส่ชุดที่มีสีสว่างยังมิเป็นการหมิ่นเกียรติราชวงศ์ข้าอีกรึ?" เป็นไงล่ะฉันงัดนิสัยของอาเรียมาเลยนะเนี่ย!

"ข้าเถียงท่านต่อมิได้แล้วงั้น...ต้องขออภัยองค์หญิงข้าจะสั่งสอนประชาชนของข้าให้ดีกว่านี้ และต้องขออภัยข้าพึ่งมาถึงมิรู้กาละเทศะของที่นี่"

"ดี เจ้าสำนึกได้ก็ดี" เดี๋ยวนะเมื่อกี้เหมือนได้ยินอะไรแว่วๆ

"หากท่านได้มาเมืองของข้า ข้าจะต้อนรับท่านเป็นอย่างดี" แย่ล่ะ ต้องรีบบอกปัดไปน่าจะดีกว่าไม่งั้นได้ไปจริงๆแน่ นรกนะ\=\=

"เกรงว่าจ้าคงมิมีโอกาสนั้น ข้าขอตัวนะ"

"ขอพรของเทพีเซรีน่าจงคลุ้มครองท่าน" ฉันเกลียดยัยเทพีนี่สุดๆ ทำไมถึงมาให้พรบรรพบุรุษที่เห็นแก่ตัวของครอบครัวนี้นะ แล้วก็นายนั่นบอกว่าพึ่งเข้าเมืองนี้ครั้งแรกเลยไม่รู้กาละเทศะแต่กลับรู้คำให้พรแด่ราชวงศ์เนี่ยนะ!? ช่างเถอะถ้าซักไซ้ต่อยาวแน่ ยิ่งไม่อยากยุ่งด้วยอยู่

"เธอน่ะ..ไม่ต้องออกตัวเพื่อปกป้องข้าก็ได้นะผมไม่อยากให้เธอมีปัญหา" เด็กคนนี้ไม่รู้การใช้คำพูดเวลาออกงานรึไงเนี่ย แต่แหม~มีโมเม้นเป็นห่วงพี่สาวด้วย น่ารักชะมัด

"พี่มิเป็นไร มิมีใครกล้ากับพี่หรอกนะ ราจูสน้องต้องใช้คำให้ถูกต้องด้วยนะ อ๊ะพี่เตือนเฉยอย่าซีเรียส"

"ซีเรียส? ศัพท์ใหม่ของพี่อีกแล้วหรอ\=\=" อึ๊ย หลุดปากพูดคำของชาติที่แล้วอีกละ ตอนมาใหม่ๆยังไม่พูดบ่อยเท่าตอนนี้เลย ทำไมกันนะ "พี่นี่ชักเเปลกขึ้นทุกวัน น่ากลัว"

"กลัวหรอ? นายพูดออกมาได้ไงฉันปกป้องนายต่างหากนายห้ามกลัว!"

"ตรรกะไหนของพี่เนี่ย"

"ฉันตั้งของฉันเองจะทำไม นายเด็กกว่าฉันอย่าพูดมาก" ตอนนั้นฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นต้นเหตุของทุกอย่าง

"น่าสนใจนี่ ข้าว่าข้าเลือกราชินีของข้าได้เเล้วล่ะ"

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ต้นเหตุของทุกอย่าง2

บทต่อไป