บทที่ 1 โจว เฟิงหลิน

รุ่งอรุณในยามเช้าสายแสงแดดลอดผ่านลงยังอรชรร่างบางที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวพร้อมกับฮัมเพลงไปเบาๆช้าๆ

“วันนี้เราจะต้องเอาผ้าไปส่งในเมืองสินะ”

‘โจว เฟิงหลิน’ หญิงสาวที่อาศัยอยู่คนเดียวหลังจากที่บิดากับมารดาของนางเสียไปเมื่อสองปีก่อนตอนนี้นางมีอายุ19 บริบูรณ์

นางมีอาชีพทอผ้าขายเพื่อประทังชีวิตไปในแต่ละวัน เพื่อที่จะได้เงินนำมาซื้อของจับจ่ายใช้สอย

“เอาล่ะเตรียมของเสร็จแล้วเข้าเมืองเลยดีกว่า”

เฟิงหลินถือกล่องผ้าไหมไปสองสามกล่องก่อนจะเดินออกมาแล้ววางของไว้ในรถม้า ถึงนางจะอยู่นอกเมืองก็ใช่ว่าจะไม่มีเงินนี่นา

เฟิงหลินขึ้นไปนั่งตรงบังเหียนม้าก่อนจะกระตุกเขือกให้ม้าวิ่งเพื่อเดินทางเขืาไปในเมือง ม้าแต่ละตัวของนางล้วนมีลักษณะที่แข็งแรงดีเลยทำให้วิ่งได้นานและวิ่งได้เร็วใช้เวลาแค่ครึ่งวันก็ไปถึงในเมืองตอนยามเว่ยแล้ว

นางรีบบังคับรถม้าให้ไปถึงร้านขายผ้าก่อนจะลงจากรถม้า มีหญิงอวบคนนึงเดินออกมาจากในร้านก่อนจะเดินไปดูผ้าที่คนของนางขนมาจากหลังรถของเฟิงหลิน

“ผ้ารอบนี้สวยงามจริงๆ รอบหน้าเอามาส่งให้ข้าอีกนะ”

“ขอบคุณจ๊ะ เที่ยวนี้ข้าทอได้เยอะเลยจ๊ะ”

“รับไปนะที่เงินของเจ้า อีกหนึ่งคือค่าส่งนะ”

เฟิงหลินรับเงินมาก่อนจะขอฝากรถม้าไว้กับเจ๊ซินเจ้าของร้านผ้าไหมเพื่อที่นางจะได้ไปซื้อของกินของใช้ให้เรียบร้อยเสียก่อน

เฟิงหลินเดินหาซื้อสิ่งของใช้สอยตามที่นางจดเอาไว้ในกระดาษพร้อมกับถือของที่ได้มาอย่างเต็มไม้เต็มมือ ระหว่างทางก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์พากันวิ่งไปไหนก็มิรู้

‘ตามหาตัวมันให้เจอ’

‘ถ้าหากวันนี้จับตัวมันไม่ได้พวกเราตายแน่ๆ’

เฟิงหลินนางไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันไม่เกียวกับนางซะหน่อย เฟิงหลินเดินเอาข้าวของที่นางซื้อจากตลาดมาวางไว้หลังรถก่อนจะควบม้าเพื่อเดินทางกลับบ้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอะไรกำลังอยู่บนรถกับนาง

“วันนี้ขายผ้าได้เยอะเลยตอนเย็นต้องทำกับข้าวอร่อยๆดีกว่า”

เฟิงหลินนางกล่าวออกมาเบาๆก่อนจะฮัมเพลงไประหว่างทางกลับบ้านด้วยความสบายใจ ก่อนจะรู้สึกว่ารถม้าวิ่งได้ช้ากว่าปกติเหมือนมันหนักอะไรซักอย่างเลยนะ

“ทำไมวิ่งช้าจังเลยนะของก็ไม่ได้ซื้อมาเยอะนี่นา”

‘แค่ก!! แค่ก!!!’

!!!

เฟิงหลินตกใจเบาๆที่มีเสียงเหมือนคนกำลังไออยูาใกล้กับนางแต่ด้วยความกลัวนางก็รีบๆควบม้าให้กลับถึงบ้านโดยเร็ว

พอเดินทางมาถึงบ้านเฟิงหลินก็เอาของที่ซื้อมาจากในเมืองลงรถก่อนและด้วยความสงสัยนางเลยไปดูตรงที่นั่งในรถม้าก็พบเจอกับ

เฟิงหลินหลังจากที่นางกลับมาจากการขายผ้าในเมืองแล้วระหว่างทางกลับก็ได้ยินเหมือนเสียงไอของใคร

พอนางกลับถึงบ้านหลังจากขนของลงหมดแล้วนางก็ลองมาตรวจสอบที่นั่งในรถม้าก็พบกับชายแปลกหน้าคนนึงเขามีเลือดไหลตรงอก

เฟิงหลินนางเห็นเข้าก็รีบไปพยุงตัวเขาขึ้นถึงจะไม่รู้จักกันแต่นางก็ไม่อยากปล่อยเอาไว้แบบนี้หรอกนะ

“ทำไมเขาถึงมาอยู่บนรถของข้าได้กันนะ”

เฟิงหลินวางชายแปลกหน้าคนนั้นลงบนที่นอนที่นางปูไว้บนแคร่ก่อนจะไปหายากับผ้าพันแผลมาทำการรักษาอีกฝ่าย

“ตัวร้อนด้วยสิ”

นางเดินไปตักน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับผ้าก่อนจะเช็ดตัวให้อีกฝ่ายคล้ายพิษร้อนไข้ก่อนที่นางจะวางผ้าไว้บนหน้าผาก

เฟิงหลินนางก็ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อยก่อนจะไปทำกับข้าวเพื่อจะเอามาทานยามนี้ถึงจะดึกแต่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา

ระหว่างที่เฟิงหลินกำลังทำกับข้าวอยู่ดูเหมือนชายแปลกหน้าคนนั้นเริ่มได้สติขึ้นมาแล้วก่อนจะลุกขึ้นมาและมองไปรอบๆเฟิงหลินที่ยกกับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะก็เหลือบมาเห็นก่อนจะเดินมาหาเขา

“ท่านฟื้นแล้วหรือลุกขึ้นมาทานข้าวปลาก่อนสิ”

“เจ้าเป็นใครกันนะ!!”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายตะหวาดใส่นางก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจช้าๆแล้วทำใจให้หายตื่นตระหนก

“ข้ามีนามว่า โจว เฟิงหลิน เมื่อตอนที่ข้ากำลังขนของลงจากรถข้าเห็นท่านนอนสลบอยู่ในรถม้าของข้า”

“อย่างนั้นรึ? เช่นนั้นข้าก็ขอโทษเจ้าด้วยแล้วกันนะที่ทำให้ตกใจ”

เฟิงหลินพยักหน้าเบาๆก่อนจะเชิญอีกฝ่ายให้ไปนั่งกินข้าวด้วยกัน ชายแปลกหน้าก็ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนกับเฟิงหลิน

“ข้าขอโทษที่เสียมารยาทนะ ข้ามีนามว่า ‘ลู่ ต้าวหยาง’”

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวกันเสร็จเฟิงหลินนางก็เก็บกับข้าวเอาไปจัดเก็บล้างให้เรียบร้อย

“แผลท่านต้าวหยางยังไม่สมานกันท่านพักที่นี่ก่อนก็ได้”

เฟิงหลินผายมือไปที่นอนก่อนที่นางจะโค้งเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปนอนในห้องของนาง ‘ลู่ ต้าวหยาง’ก็ได้ตัดสินใจนอนพักผ่อนจนถึงรุ่งเช้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***