ตอนที่ 4

ในสองวันที่ผ่านมาข้าก็อยู่แค่ในห้องหนังสือและนั่งสมาธิเพื่อเพิ่มพลังปรานเพื่อให้จะสามารถฝึกเวทย์ได้ง่ายขึ้นยิ่งพลังปรานแข็งแกร่งเท่าไรยิ่งทำให้ใช้เวทย์ได้คล่องขึ้น

ก็อก ก็อก

"หลงเอ๋อได้เวลาไปแล้วนะ"

"เจ้าค่ะท่านปู่..."

ได้เวลาไปแล้วสินะ อยากรู้จริงๆว่าข้าจะสามารถเพิ่มได้ถึงระดับไหนตอนนี้ข้าอยู่ระดับทองแดงหนึ่งดาว

"เจ้าจะกินอะไรก่อนไปไหมจะได้ไม่หิว... กว่าจะไปถึง? "

ไม่คิดว่าท่านจะเป็นห่วงข้าขนาดนี้ทัเงๆที่ข้าไม่เคยมีใครเป็นห่วงมาก่อน แต่ก็นะตอนนี้ท่านคือท่านปู่ของข้า

" เป็นเป็นไรเจ้าค่ะ... ข้าไม่หิว"

"งั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ... จะได้ไปลงทะเบียนด้วย"

"เจ้าค่ะ... ข้าไปก่อนนะท่านปู่"

" เดินปลอดภัยนะหลงเอ๋อของปู่... "

กุบกับ กุบกับ

ในชาตินี้สวรรค์คงสงสารข้าที่เมื่อชาติก่อนเคยโดนหักหลังจึงให้ข้ามาพบกับคนที่เป็นห่วงข้าจริงๆ

อดีต

" มึงไปกินข้าวกันไหม"

" ไปดิๆ กูชวนแฟนกูไปด้วยนะ"

" เออๆ แม่คนมีแฟนแต่กูยังไม่เคยเห็นหน้าแฟนมึงเลย"

" งั้นเจอกัน... "

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

"อ้าวมึงรอนานไหม...?"

"ไม่เลยพึ่งมาถึงเมื่อกี้เอง"

"อ่อ... เออมึงนี้แฟนกู มาช้าไปหน่อย"

ในตอนนั้นฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออกคนคนนั้นคือแฟนฉันที่คบกันมาตั้งหนึ่งปี ที่แม้มี่บอกว่าไม่ว่างก็คือแอบคบกับเพื่อนฉันเอง แต่เพื่อนฉันคงไม่รู้เพราะเขาไม่ยอมเปิดตัวสักทีฉันก็เชื่อเขามาตลอดไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้

" มึงกูกลับก่อนนะ กูลืมว่ามีธุระด่วน"

" เออๆ ระวังตัวด้วยล่ะนี้ก็มืดแล้ว"

"อืม..."

ในตอนนั้นฉันไม่ทันระวังมัวแต่เหม่อลอยก็เลยถูกรถชนเข้าจึงมาเกิดใหม่

**ปัจจุบัน

หน้าโรงเรียนหลานชิง**

"คุณหนู... ถึงแล้วขอรับ"

พอเดินลงไปก็เจอกับโรงเรียนที่ใหญ่มากจนมองด้วยตาเปล่าก็ไม่เห็นไม่หมดและหน้าโรงเรียนก็มีชายรูปงามสามคนที่คุ่นเคยยืนอยู่ เหมือนว่าพวกเขาจะมารับข้านะ

"หลงเอ๋อ...!! "

จะดีใจอะไรขนาดนั้น

"ท่านพี่... "

พี่สาม:"เจ้ามาจนได้นะพวกข้ารอตั้งนาน"