บทที่ 5 ความทรงจำแห่งความรัก

**หอมกลิ่นซากุระในฤดูใบไม้ผลิ**

**ตอนที่ 5: ความทรงจำแห่งความรัก**

ฤดูใบไม้ผลิผ่านพ้นไป แต่ความทรงจำเกี่ยวกับดอกซากุระที่ผลิบานกลับยังคงอยู่ในใจของริวและยูตะเสมอ หลังจากงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของยูตะผ่านไป ทั้งสองรู้สึกว่าพวกเขาได้ก้าวไปอีกขั้นในชีวิต ไม่เพียงแต่ในเรื่องการงานหรือความฝัน แต่ยังรวมถึงความสัมพันธ์ที่เติบโตอย่างลึกซึ้ง

แต่ในวันหนึ่ง เมื่อริวกลับจากที่ทำงาน เขาพบยูตะนั่งอยู่คนเดียวที่ระเบียงหลังบ้าน ใบหน้าของยูตะเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แต่ดวงตาของเขาดูหม่นหมองเหมือนมีเรื่องกังวลใจ

“ยูตะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ริวถามด้วยความห่วงใย ขณะที่เขาเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ยูตะ

ยูตะเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “ผมแค่คิดถึงอดีต” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “บางครั้งผมรู้สึกเหมือนความฝันที่เรามีอยู่มันไกลเกินเอื้อม”

ริวรู้สึกถึงความกังวลที่ยูตะมี แม้ยูตะจะดูเป็นคนมั่นคงในสายตาคนอื่น แต่เขาก็ยังคงมีช่วงเวลาที่รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนคนทั่วไป ริวหันไปจับมือยูตะอย่างอบอุ่น “ยูตะ ไม่ว่าความฝันของเราจะยากแค่ไหน แต่ถ้าเราสู้ไปด้วยกัน เราจะไปถึงมันได้ ผมเชื่ออย่างนั้น”

ยูตะหันมามองริวและยิ้มอย่างเศร้า “ผมรู้ว่าคุณเชื่อใจผมเสมอ ริว แต่บางครั้งผมก็กลัวว่า… กลัวว่าเราจะไม่สามารถรักษาความรักนี้ไว้ได้”

คำพูดของยูตะทำให้ริวรู้สึกสะท้อนใจ ความรักระหว่างเขากับยูตะเป็นสิ่งที่พวกเขาทั้งคู่สร้างขึ้นมาด้วยความตั้งใจและความอดทน แต่ความรักนั้นก็มาพร้อมกับความท้าทายที่ต้องเผชิญ

“ยูตะ ความรักของเราไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในวันนี้หรือเมื่อวาน แต่มันคือสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาด้วยกันทุกวัน” ริวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าความรักของเราจะเจออุปสรรคมากแค่ไหน ผมเชื่อว่าถ้าเรายืนหยัด เราจะผ่านมันไปได้”

ยูตะเงียบไปอีกครั้ง และหันกลับไปมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว เขาคิดถึงช่วงเวลาที่เขาได้พบกับริวครั้งแรก ช่วงเวลาที่ทั้งสองยังไม่รู้จักกันดีแต่กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรเชื่อมโยงกันจากอดีตจนถึงปัจจุบัน

“คุณจำได้ไหม ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก” ยูตะถามขึ้น “มันเหมือนกับว่าผมรู้จักคุณมานานแล้ว ทั้งที่เราเพิ่งพบกัน”

ริวยิ้มและพยักหน้า “ผมก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน เหมือนกับว่าเรามีความผูกพันที่เกิดขึ้นมานาน”

“บางครั้งผมก็สงสัยว่า เราอาจจะเคยเจอกันในชาติที่แล้วก็ได้” ยูตะหัวเราะเบา ๆ และหันมามองริวด้วยดวงตาที่เริ่มสดใสขึ้น

“ใครจะรู้ บางทีเราอาจจะเป็นคู่รักที่ตามหากันมาหลายภพหลายชาติ” ริวตอบเล่น ๆ พร้อมกับจับมือยูตะไว้แน่น “แต่ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในภพไหน ชาตินี้เราก็ได้พบกันแล้ว และผมจะไม่ปล่อยให้คุณหลุดมือไป”

ยูตะยิ้มกว้างขึ้น รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นในใจเขา “ขอบคุณนะ ริว ที่ทำให้ผมรู้สึกมั่นใจมากขึ้น”

ทั้งสองนั่งอยู่ข้าง ๆ กันอย่างเงียบ ๆ ช่วงเวลานี้ทำให้พวกเขาได้ตระหนักว่าความรักนั้นไม่ใช่เพียงเรื่องของความรู้สึก แต่ยังเป็นเรื่องของการยอมรับและการสนับสนุนกันและกันในทุกย่างก้าว

หลังจากวันนั้น ยูตะเริ่มตั้งใจทำงานในร้านกาแฟที่เขากำลังเตรียมเปิดมากขึ้น เขาติดต่อกับซัพพลายเออร์และออกแบบตกแต่งร้านให้เป็นไปตามที่เขาเคยฝันไว้ ริวเองก็คอยช่วยเหลือในทุก ๆ ขั้นตอน ทั้งในเรื่องการจัดการและการตกแต่งร้าน ทั้งคู่รู้ว่าการสร้างร้านกาแฟนี้เป็นก้าวสำคัญของชีวิตพวกเขา

วันหนึ่ง ยูตะตัดสินใจที่จะเซอร์ไพรส์ริวด้วยของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ “ริว ผมมีบางอย่างให้คุณ” ยูตะยิ้มขณะที่เขาหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า

ริวเปิดกล่องนั้นออก และพบกับกุญแจทองแดงเล็ก ๆ อันหนึ่ง “นี่คือกุญแจอะไรเหรอ?”

“นี่คือกุญแจของร้านกาแฟที่เราจะเปิดด้วยกัน” ยูตะตอบด้วยความภูมิใจ “ผมอยากให้คุณรู้ว่าคุณเป็นส่วนสำคัญของร้านนี้ ไม่ใช่แค่ในฐานะคนรัก แต่ในฐานะหุ้นส่วนของผม”

ริวยิ้มกว้าง เขารู้สึกตื้นตันใจที่ยูตะคิดถึงเขาในลักษณะนั้น “ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากเลย ยูตะ ขอบคุณที่ทำให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของความฝันของคุณ”

“ความฝันของเรา” ยูตะพูดแก้ไข “นี่ไม่ใช่แค่ฝันของผม แต่มันเป็นฝันที่เราสร้างขึ้นมาด้วยกัน”

ริวมองยูตะด้วยความรักและความภาคภูมิใจ เขารู้ว่าความรักของพวกเขาไม่เพียงแต่เป็นความสัมพันธ์ที่สร้างขึ้นจากความรู้สึก แต่ยังเป็นการสร้างความฝันและอนาคตร่วมกัน

วันเปิดร้านกาแฟมาถึง ในวันนั้นร้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟและขนมที่ทำขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน ลูกค้าที่เข้ามาในร้านต่างรู้สึกประทับใจกับบรรยากาศและการตกแต่งที่อบอุ่น ซึ่งสะท้อนถึงความรักและความทุ่มเทของยูตะและริว

“เราทำได้แล้ว ยูตะ” ริวพูดขณะที่มองดูร้านที่เต็มไปด้วยลูกค้าที่มีความสุข “เราสร้างฝันของเราขึ้นมาจนสำเร็จ”

ยูตะหันมามองริวและยิ้ม “ใช่ และผมไม่สามารถทำได้ถ้าไม่มีคุณ”

ขณะที่ดวงอาทิตย์ตกดินและแสงสีส้มของท้องฟ้าส่องกระทบกับดอกซากุระที่ยังคงเหลืออยู่บ้าง ริวและยูตะรู้ว่าการเดินทางของพวกเขายังไม่สิ้นสุด ทั้งสองยังคงมีเรื่องราวที่ต้องเขียนต่อไปในชีวิต ทั้งความฝันที่ยังไม่สำเร็จและความรักที่ยังคงเติบโต

“ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด ริว” ยูตะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“ผมก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกัน ยูตะ ที่ทำให้ผมเชื่อในความรักและความฝัน” ริวตอบพร้อมกับกุมมือยูตะไว้แน่น

ทั้งสองรู้ว่าความรักของพวกเขาจะไม่หยุดนิ่ง และฤดูใบไม้ผลิที่เต็มไปด้วยกลิ่นซากุระจะยังคงอยู่ในใจของพวกเขาตลอดไป เป็นเครื่องหมายของการเริ่มต้นใหม่และการเติบโตของความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***