บทที่1

เสียงของเงา

หมู่บ้านที่ขุนเขาเดินทางกลับมาดูสงบนิ่ง แต่ในความสงบนั้นมีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่มีแสงจันทร์ทำให้ป่าไผ่ยิ่งดูมืดมน เงาแห่งต้นไผ่ที่โยกคลอนไปตามสายลมราวกับกำลังเคลื่อนไหวไปเอง เสียงหวีดหวิวของลมผ่านช่องใบไม้ดังเบาจนแยกไม่ออกว่าคือเสียงของธรรมชาติหรือเสียงของสิ่งอื่น

ขุนเขากำตะเกียงในมือแน่นขึ้น ขณะที่สายลมเย็นพัดมากระทบผิวกาย ราวกับจะบอกให้เขาหยุดเดิน กลับไปทางเดิมเสีย แต่เขายังคงเดินต่อไป บ้านของตระกูลที่อยู่ลึกในป่าไผ่แห่งนี้เหมือนจะยิ่งห่างออกไปทุกก้าวที่เขาก้าวเดิน ความรู้สึกแปลกประหลาดเพิ่มพูนขึ้นในใจ

ทันใดนั้นเอง...

"เจ้ากลับมาทำไม?" เสียงทุ้มต่ำ แหบพร่าดังก้องในอากาศ

ขุนเขาหยุดเดินทันที ขนลุกเกรียว หูของเขาได้ยินชัดเจนว่าเสียงนั้นไม่ใช่จินตนาการ มันอยู่ใกล้ๆ ใกล้มากพอที่เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่พัดผ่านต้นคอ แต่เมื่อลองหันไปมองรอบตัว กลับไม่มีใคร ไม่มีแม้แต่เงาของคน

"ใครน่ะ?" ขุนเขาถามออกไป ทั้งเสียงของเขาสั่นไหวและปากแห้งผาก

ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงใบไผ่เสียดสีกันดั่งเสียงกระซิบของคนหมู่มากที่แฝงด้วยความลึกลับ ทว่าในความเงียบงันนั้นเอง เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

"เจ้ามองไม่เห็นหรือ..." เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิมมาก

ขุนเขารู้สึกเหมือนบางสิ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่ ไม่ใช่จากมุมใดมุมหนึ่ง แต่จากทุกทิศทาง ร่างกายของเขาเย็นเฉียบ ขณะสายลมหนาวพัดผ่าน ทั้งๆ ที่ตอนนี้เขาควรจะอบอุ่นจากการเข้าใกล้เรือนเก่า

เขาหายใจถี่ พยายามจะกลั้นใจไม่หันไปมองอีก แต่เท้าเขาก็แข็งทื่อ ขุนเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้

แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นข้างหู...

"เจ้าหนีข้าไม่ได้หรอก..."

ขุนเขาสะดุ้งโหยง ราวกับเสียงนั้นกระแทกหัวใจเขาเต็มแรง เขารีบก้าวเร็วขึ้น วิ่งขึ้นบันไดไม้ของบ้านอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเขาดังกระทบกับไม้เก่า ลืมแม้กระทั่งความระมัดระวัง พอประตูถูกเปิดออก เขาพุ่งเข้าไปในบ้านทันที

เมื่อเข้ามาในตัวเรือน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม บ้านเงียบงัน ขุนเขายืนหอบหายใจ กลิ่นอับชื้นของบ้านเก่าแทรกเข้ามาในจมูก แต่กลับไม่ช่วยให้ความรู้สึกหวาดระแวงในใจเขาลดน้อยลง

แต่ในห้องนอนนั้นเอง...เขาสะดุ้งเมื่อเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง มันเหมือนเงาสีดำทึบที่ไม่มีรูปร่างชัดเจน ขุนเขามองตรงไปยังเงานั้น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด

แล้วเสียงแผ่วกระซิบเบาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าคิดว่าจะหนีพ้นข้าหรือ..."

ขุนเขาถอยหลังหนึ่งก้าว ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังเงานั้น แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือมันไม่ได้เคลื่อนเข้าหาเขา แต่กลับเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ รอบห้อง ราวกับเงานั้นกำลังเข้าครอบงำทุกมุมของบ้าน

"ไปจากที่นี่!" ขุนเขาตะโกนออกไป แต่เสียงของเขากลับแผ่วเบาจนแทบจะไม่มีค่าอะไร

เงาที่เคลื่อนไหวช้าๆ เริ่มขยับใกล้เข้ามา มันดูเหมือนจะมีกลิ่นอายเย็นยะเยือกที่ทำให้เขาไม่อาจขยับตัวได้ ขุนเขารู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาแทบจะล้มลงไปที่พื้น พยายามข่มตนเองไม่ให้หลับ ไม่ให้เผลอไปกับความกลัวที่เข้ามาใกล้

ในใจของเขาคิดถึงชายลึกลับในฝัน ความรู้สึกว่าเขาอาจจะมีบทบาทในความลึกลับนี้ ขุนเขาก้าวถอยหลังอีกครั้ง มือของเขาจับไปที่โต๊ะไม้ข้างๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นเก่า มีขวดแก้วเล็กๆ บางอย่างที่อยู่บนโต๊ะนั้น เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เมื่อเห็นเงาที่กำลังเข้ามาใกล้ เขาก็ไม่รอช้า

เขายกขวดขึ้นมาชูให้สูง และตะโกนด้วยเสียงที่ดังสุดใจ "ถ้าคุณต้องการคุยกับผมโปรดแสดงตัวด้วย!"

ทันใดนั้นเอง เงาที่มีจำนวนมากมายก็หยุดชะงัก ราวกับมีอำนาจบางอย่างที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ ขุนเขาสูดหายใจเข้าลึก ขอโอกาสที่จะได้รู้จักกับสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ

เงาเริ่มคลี่คลายออก และในขณะนั้นเอง เขาก็เห็นชายลึกลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา ร่างนั้นดูจางหายเหมือนกับจะเลือนลางในความมืด แต่ดวงตาของเขา...ชัดเจนและมีชีวิตชีวา

"เจ้าอยากรู้จักข้าหรือ?" เสียงนุ่มต่ำสะท้อนในห้อง

ขุนเขายืนนิ่ง รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนรอบตัว เขารู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนขอบของความลึกลับที่เต็มไปด้วยอันตราย แต่เขากลับรู้สึกถึงความกล้าหาญที่เกิดขึ้นในใจ

"ใช่...ผมอยากรู้..." ขุนเขาพูดออกไป โดยมีความหวังว่าเขาจะได้ค้นพบความจริงที่ซ่อนอยู่ในเงาของป่าไผ่แห่งนี้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***