ตอนที่ 3

นำพาผู้เป็นที่รักให้ได้เคียงข้างไปด้วยกันเท่านั้นก็เพียงพอเเล้ว...

วิถาวีมองเด็กน้อยข้างหน้าที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสือนิทานอีสปด้วยความรู้สึกกึ่งชังกึ่งเห็นใจ พ่อเเม่ตายหมด เเต่เด็กน้อยคนนี้กลับดวงเเข็งไม่มีอะไรเเตกหักมีเพียงรอยฟกช้ำเเละรอยถลอกเเล้วยังไม่พูดไม่จามาถึงครึ่งปี ยังดีที่ตอนนี้เริ่มพูดจาบ้างเเล้วจึงสามารถไปโรงเรียนได้ตามปกติ เเม้เเต่ตัวเธอเองก็ยังบอกตังเองไม่ถูกว่าเหตุใดจึงไม่ชอบหน้าเด็กคนนี้หนัก เเต่เธอก็ว่าดีกว่าญาติคนอื่นๆ ที่มุ่งหวังเเต่สมบัติที่พ่อเเม่ของเด็กน้อยคนนี้ทิ้งไว้ให้ เด็กคนนี้มีอะไรหลายอย่างที่เเปลกกว่าเด็กทั่วไป หากเป็นเด็กคนอื่นคงร้องไห้งอเเงขวัญเสียหลังเกิดเรื่องร้าย เเต่พุดตานกลับไม่เป็นเช่นนั้นดวงตาใสบริสุทธิ์บางครั้งก็มีเเววประหลาดเจือปนคล้ายรู้เท่าทัน เเละปลงตกในครางเดียวกัน ยิ่งได้รู้เห็นวาจาเเละท่าทางของญาติทั้งหลายดวงตาก็เเข็งกร้าวเเละตวัดสายตามองได้ไม่ผิดกับผู้ใหญ่

"เด็กนี่ตามันร้ายนะคะคุณวี ท่าทางจะเลี้ยงไม่เชื่อง" ญาติสนิทคนหนึ่งเเละเวียนมาหามาสอบถามรายละเอียดเรื่องมรดกของน้องสาวเเละน้องเขยที่จะต้องตกมาเป็นของพุดตาน ก็ดูเหมือนจะไม่ชอบหน้าเด็กคนนี้

"เขาคงดูละครน้ำเน่ามากเกินไปมั้งคะ พ่อเเม่เขาตอนยังมีชีวิตอยู่ค่อนข้างความใจลูก ลูกสาวคนเดียวก็อย่างนี้ล่ะค่ะ" วิภาวีกล่าวอย่างสบายอารมณ์ เหตุที่สบายอารมณ์ไม่ใช่เพราะเธอเป็นผู้ปกครองของพุดตานเเต่เป็นเพราะสาเหตุอื่น เเน่นอนว่าสมบัติทุกชิ้นของน้องสาวเเละน้องเขยทำงานมาย่อมตกอยู่ในการดูเเลของเธอ

ข้าวของเครื่องเพชรเครื่องทองมีราคาหลายอย่างในบ้านถูกหยิบฉวยไปบ้างก่อนที่เธอจะได้รับสิทธิ์การเลี้ยงดูเเลเด็กคนนี้ เธอจึงรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ดังนั้นท่าทางกระเหี้ยนกระกระหือรือของญาติคนอื่นๆ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้หลังจากสิทธิ์ทุกอย่างเป็นของเธอต่างหากที่ทำให้เธออารมณ์ดีทุกครั้งที่นึกถึง พ่อเเม่ของพุดตานไม่รอบคอบนักเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเสียชีวิตก่อนวัยอันควรเช่นนี้การยักย้ายถ่านเทไม่ใช่เรื่องยากเเต่เธอก็ไม่ทำ ส่วนหนึ่งคือความเวทนาอีกส่วนหนึ่งคือเธอรู้สึกว่าเธอจะต้องคุ้มครองเด็กคนนี้ ซึ่งเป็นควาทรู้สึกที่อยู่เหนือเหตุผลใดๆ พอๆ

กับความรู้สึกชังน้ำหน้าเด็กน้อยโดยไร้สาเหตุในบางเวลาเช่นกัน...คงต้องเลี้ยงกันไปเพราะอย่างเธอก็ไม่เเต่งงานไม่มีลูกหลานญาติสนิทที่ใกล้ชิดเท่าพุดตานอีกเเล้ว...

เเสงเเดดยามบ่ายที่ร้อนเเรงเเผดเผาจนเเม้เเต่ต้นไม้เขียวๆก็ยังดูเหี่ยวเชา มาพร้อมไอร้อนที่ระอุขึ้นทุกอณูอากาศพุดตานค่อยๆใช้มือกดผ้าขาวม้าซับเหงื่อบนใบหน้าของตัวเองพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นรอยสีเนื้อที่ติดมากับผ้า

"เมื่อไรจะมีครีมรองพื้นดีๆ ที่ไม่หลุดตามเหงื่อเเบบร้อยเปอร์เซ็นออกมาสักทีนะ ครีมกันเเดดก็ต้องมานั่งทากันเเดดทุกชั่วโมง ไม่ไหวจะทาเเล้วเนี่ย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 2